طراحی ظاهری هایلوکس GR 2025 شباهت زیادی به نسخه‌های استاندارد دارد اما با جزئیات اسپرت‌تر. جلوپنجره‌ی بزرگ با نشان GR، سپر بازطراحی‌شده، و رینگ‌های 17 اینچی تیره‌رنگ، حس قدرت و خشونت خاصی به چهره‌ی پیکاپ داده است. درون کابین اما تویوتا سعی کرده کیفیت بصری را با استفاده از دوخت قرمز روی صندلی‌ها و فرمان اسپرت بالا ببرد. با این حال، هنوز هم کیفیت مواد و متریال داخلی در حد رقبای مدرن چینی نیست.
به گزارش تابناک؛نسخه‌ی GR در چند تریم عرضه می‌شود؛ از مدل دیزلی معروف با موتور 2.8 لیتری توربو تا نسخه‌ی بنزینی با موتور 2.7 لیتری چهار سیلندر که تمرکز این گزارش روی آن است. این موتور در بازارهایی مانند استرالیا، خاورمیانه و برخی کشورهای آسیایی ارائه می‌شود و حدود 164 اسب بخار قدرت و 245 نیوتن‌متر گشتاور تولید می‌کند که از طریق یک گیربکس شش سرعته‌ی اتوماتیک به چرخ‌های عقب یا هر چهار چرخ منتقل می‌شود.
در تست رانندگی من در منطقه آزاد اروند، نسخه‌ی بنزینی هایلوکس GR عملکردی پایدار و قابل اطمینان داشت. در مسیرهای خاکی و پیچ‌های تند، بدنه کمترین لرزش را منتقل می‌کرد و فرمان دقیق‌تر از چیزی بود که انتظار داشتم. سیستم تعلیق تقویت‌شده GR واقعاً تفاوت محسوسی با نسخه‌های پایه دارد؛ کنترل ضربات و تکان‌های جاده به‌مراتب بهتر شده و در عین حال خشونت و حس پیکاپی را از بین نبرده است.
اما باید گفت این خودرو در شتاب‌گیری اولیه چندان هیجان‌انگیز نیست. موتور 2.7 لیتری بنزینی با اینکه نرم و بی‌صدا کار می‌کند، اما نسبت به وزن بالای خودرو و ساختار شاسی سنتی، گاهی کم‌جان به نظر می‌رسد. با این حال، در شرایط رانندگی معمول شهری و خارج از جاده، عملکرد آن پایدار و مطمئن است.
من در رانندگی خودم هیچ‌گونه مشکل در هماهنگی موتور و گیربکس احساس نکردم. تعویض دنده‌ها نرم و دقیق انجام می‌شدند و در مسیرهای مختلف، واکنش گیربکس به پدال گاز مناسب بود. اما بررسی منابع خارجی و نقدهای تخصصی جهانی نشان می‌دهد که اکثر کارشناسان، ضمن تأیید دوام و اطمینان گیربکس، آن را از نظر «نرمی تعویض» کمی عقب‌تر از رقبا می‌دانند.
به طور خاص، گیربکس شش‌سرعته‌ی اتوماتیک تویوتا — که سال‌هاست در مدل‌های مختلف استفاده می‌شود — از نظر مهندسی برای دوام بالا طراحی شده اما در مقایسه با گیربکس‌های ۸ یا ۱۰ سرعته‌ی جدید رقبای کره‌ای و آمریکایی، تعویض‌هایش کمی «احساس‌پذیرتر» و کندتر است. منتقدان خارجی توصیف‌هایی مثل «clunkier» یا «jerky» به کار برده‌اند، اما هیچ گزارشی از خرابی فراگیر یا مشکل سیستماتیک در نسخه‌های GR بنزینی منتشر نشده است.
در حقیقت، بررسی‌ها نشان می‌دهد شکایات کاربران درباره گیربکس بیشتر مربوط به مدل‌های قدیمی‌تر یا کارکرد بالا بوده و نه این نسل جدید. تویوتا در نسخه GR جدید، کالیبراسیون تعویض‌ها را اصلاح کرده و هماهنگی گیربکس با گشتاور موتور را بهتر کرده است. به همین دلیل، می‌توان گفت تجربه‌ی رانندگی روزمره با نسخه‌ی بنزینی، ترکیبی از اطمینان، دوام و سادگی است.
نسخه‌ی بنزینی برخلاف نسخه دیزلی که قدرت و گشتاور بیشتری دارد، بیشتر مناسب کسانی است که اولویت‌شان «دوام و نگهداری آسان» است تا قدرت مطلق. شتاب صفر تا صد این خودرو حدود 11 ثانیه است و مصرف ترکیبی‌اش نزدیک به 10.5 لیتر در هر صد کیلومتر گزارش شده است. در مسیرهای بین‌شهری اروند، مصرف واقعی حدود 11.2 لیتر بود که برای یک پیکاپ دو دیفرانسیل با این وزن، عدد بدی نیست.
در مسیرهای آفرود، عملکرد سیستم تعلیق GR و دیفرانسیل قفل‌شونده‌ی عقب، اعتماد راننده را بالا می‌برد. در خاک نرم یا سنگ‌ریزه، چسبندگی به‌خوبی حفظ می‌شود و کنترل فرمان پایدار می‌ماند.
هایلوکس GR بنزینی 2025، در عین حال که از نظر فنی شاید مدرن‌ترین پیکاپ بازار نباشد، هنوز همان «پیرمرد قابل اعتماد» تویوتاست که در شرایط سخت، هرگز تو را زمین نمی‌گذارد. نسخه‌ی بنزینی آن انتخابی است برای کسانی که از توربو و پیچیدگی‌های نگهداری موتورهای دیزلی یا هیبریدی خسته‌اند و دوام را اولویت می‌دانند.
در بازار ایران، به‌ویژه در مناطق آزاد، این خودرو بیشتر به عنوان یک گزینه‌ی خاص برای علاقه‌مندان به برند تویوتا شناخته می‌شود. با اینکه بسیاری از پیکاپ‌های چینی با امکانات بیشتر وارد میدان شده‌اند، اما حس اصالت، اطمینان و دوام مکانیکی هنوز برگ برنده‌ی هایلوکس است.
تجربه‌ی من از رانندگی با نسخه‌ی بنزینی در اروند، حس رانندگی مطمئن، قدرت کنترل بالا و هماهنگی فنی مناسب را به من منتقل کرد. شاید رقبای مدرن‌تر از نظر تکنولوژی جلوتر باشند، اما هایلوکس هنوز همان چیزی است که از نام تویوتا انتظار داری: قابل اعتماد، سخت‌جان و وفادار به فلسفه‌ی اصالت.
