مهم‌ترین رویداد فرهنگی کشور گرفتار میان «جشن» و «جشنواره»؛
اگر همه مردم از حق خرید چهار سری بلیت استفاده کرده باشند، در برآورد بدبیانه جمعیتی کمتر از 2500 تن از مردم عادی به تماشای فیلم‌ها در سالن‌های سینما می‌نشینند و در بهترین برآورد، همان 100 هزار تن معادل 12.3 دهم از یک درصد جمعیت ایران تماشاگر جشنواره خواهند بود. بدین ترتیب در صورت حضور صدهزار تماشاگر در ازای صدهزار بلیت، تعداد مخاطبان جشنواره در خوشبینانه ترین حالت، در حد تعداد تماشاگران نمایش بینوایان است!
تناقض گویی شبهه برانگیز درباره جشنواره فیلم فجر؛
داروغه زاده در این مصاحبه تأیید کرده، سینمای نوساز ایران‌مال حاضر بوده در ازای میزبانی، ده میلیارد تومان به جشنواره فجر کمک کند؛ اما آنها در این شرایط اقتصادی از این رقم گذشته و مجدداً میزبانی را به سینماملت داده‌اند و در ازای این میزبانی بار دیگر قرار است به سینماملت رقم قابل توجهی را پرداخت کنند! این در حالی است که مدیر پردیس سینمایی ملت در واکنش به میزبانی گفته بود، رایگان میزبان جشنواره فجر بوده و هستند!
اول آنکه اهل بیت تأکید داشتند در کنار پیامبر (ص) به خاک سپرده شوند و دوم امام حسن (علیه السلام) کنار مزار فاطمه بنت اسد دفن شد؛ بنابراین، مزاری که در بقیع در کنار مزار چهار امام (علیهم السلام) قرار دارد، مزار فاطمه بنت اسد است، نه مزار فاطمه زهرا (ع)! اکنون تنها پاسخ به این پرسش باقی است که مکان حجره فاطمه زهرا (علیها السلام) در مسجد نبوی کجاست؟
با این اوضاع، نشریات کاغذی مجبور به افزایش قیمت هستند که به افت فروش و تیراژ دامن می‌زند... وضعیت به گونه‌ای شده که تیراژ برخی از مهم‌ترین روزنامه‌های ایران که به عنوان روزنامه‌های پرمخاطب محسوب می‌شدند و تیراژهایی چند ده هزار نسخه‌ای داشتند، اکنون تیراژشان به دو تا شش هزار نسخه کاهش یافته است... اکنون تیراژ کل مطبوعات ایران به سیصد هزار نسخه نمی‌رسد
معاون سیمای رسانه ملی:
بنابرادعای میرباقری بیش از ۸۰ درصد مردم ایران در روز بیش از ۲۰۰ دقیقه از وقت خود را به تماشای شبکه های تلویزیون اختصاص می‌دهند و رسانه ملی بیشترین تاثیر را در افکار عمومی دارد و عینی کردن این آمار از اصلی ترین ماموریت دست اندرکاران این جشنواره است.
اگر وضعیت معیشت و اقتصاد مردم کشورمان مساعد نیست، حراج تهران نه تنها مقصر نیست، بلکه در جهت تأمین نیازهای مادی و معیشت بخشی از همین مردم گام برمی دارد که هیچ کار دیگری جز هنرشان ندارند، پس چاره کار را باید جای دیگر جست.
از این منظر منطق ایجاب می‌کند، وقتی تجربه ثابت کرده با هزینه کمتر و تمرکز منابع در یک برنامه می‌توان دستاورد بیشتری برای تلویزیون داشت، مانع از لشکرکشی بی‌حاصل به تلویزیون شد و یک گروه کوچک و البته متفاوت با گروه غیرحرفه‌ای دوره بهروز افخمی، تنها ویژه برنامه تلویزیون از جشنواره فجر را برای مخاطبان ارائه کنند.
جشنواره‌های معتبر نظیر کن، برلین و ونیز تنها به خبرنگاران و منتقدینِ رسانه‌های رسمی پرمخاطب اعم از شبکه‌های تلویزیونی پرمخاطب، روزنامه‌های پرتیراژ و همچنین خبرگزاری و وب‌سایت‌های خبری معتبر کارت ورود به تعداد بسیار محدودی می‌دهند و به هیچ عنوان کارت برای یوتیوبر و اینفلئونسرها صادر نمی‌کنند.
این کارگردان سینما با تاکید بر اینکه این طرح می‌تواند در موسسات دیگر زیرمجموعه سازمان سینمایی اعمال شود، گفت: «فکر می‌کنم این طرح می‌تواند شامل موسسات دیگر هم شود و سازمان سینمایی کلیه وظایف خود را می‌تواند با مکانیزم و سیستمی یک پنجم آنچه که الان وجود دارد مدیریت کرده و انجام دهد. به نظر می‌رسد آقای انتظامی اهتمام آن را دارد که به این سمت حرکت کند.»
به شکل طبیعی نه تنها طبقه فرودست، بلکه بخش قابل توجهی از طبقه متوسط نیز کالاهای فرهنگی جزو اولویت‌هایشان نیست و به طور طبیعی حاضر نیستند نیازهای اولیه‌شان را کاهش دهند و سراغ هزینه برای سینما، تئاتر، موسیقی، کتاب و مطبوعات بروند. تسهیل دسترسی رایگان یا قاچاق به اغلب این محصولات، انگیزه برای هزینه در این بخش را نیز کاهش بخشیده است.
بی بی سی فارسی مشخصاً رویدادی چون مذاکرات هسته‌ای را با یک گزارشگر در صحنه، یک فیلمبردار و یک یا دو عامل فنی (در هر دور مذاکرات) پوشش می‌داد و همزمان برای بی بی سی ورلد نیز پوشش خبری می‌دادند. این مقایسه ساده نشان می‌دهد یکی از دلایل گران اداره شدن صداوسیما، مدیریت نامناسب منابع انسانی است. آیا نباید مدیریت منابع انسانی جدی صداوسیما وجود داشته باشد که اجازه تقاضای 400 نیروی انسانی‌اش برای حضور در یک رویداد واحد را ندهد؟
حسین محب اهری، بازیگر پیشکسوت تئاتر، سینما و تلویزیون پس از دست و پنجه نرم کردن با سرطان و طی یک دوره سخت، بدرود حیات گفت و جامعه هنری ایران را عزادار کرد. وضعیت محب اهری که مدتی بود به منزل منتقل شده بود، امروز رو به وخامت گذاشت و در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان لاله بستری شد و سرانجام جان به جان‌آفرین تسلیم کرد.
مازنی با تاکید بر اینکه مهم ترین مسئله حوزه هنر در ایران نظام صنفی است، گفت: برنامه ریزی برای آموزش رشته‌های هنری متناسب با وضعیت اشتغال آن در جامعه، جلوگیری از ورود افراد غیرمتخصص و رسیدگی به مسائل معیشت، رفاه و بازنشستگی اهالی این حوزه از مزایای تشکیل این نظام صنفی است.
در واقع تفسیر دقیق دستور تازه انتظامی، ادغام یک یا دو مؤسسه سینمایی دیگر از سازمان سینمایی با مؤسسه رسانه‌های تصویری و ایجاد یک مؤسسه تازه است. بدین ترتیب، کوچک‌سازی بی‌سابقه‌ای در سینمای ایران رخ می‌دهد که با توجه به سهم برخی سینماگران در شماری از این مؤسسات و اینکه برخی از آنها اساساً حقوق‌بگیر شماری از این مجموعه‌ها هستند، این احتمال وجود دارد که کوچک‌سازی سریع سینما، واکنش‌هایی را در پی داشته باشد.
آغاز مدیریت سایه سینمای ایران؛
برگزاری این نشست با این ترکیب بدون حضور رئیس سازمان سینمایی، مباحثی را پیش کشیده که هدف از تشکیلات این جلسات چیست؟ شنیده‌های «تابناک» حکایت از آن دارد که هدف از این نشست، مدیریت سایه سینما به دور از چشم انتظامی و تلاش برای حفظ حداکثری مدیرانی است که در این نشست حضور داشته‌اند. این حلقه قدیمی قصد ندارد سینمای ایران را به راحتی تحویل بدهد و برود و به همین دلیل، روش‌های قابل تأملی در پیش گرفته‌اند.
فرهنگ ایران از زمان پهلوی تاکنون مدام با مدل سوسیالیستی اداره شده و دولت با تزریق منابع به اهالی فرهنگ به ویژه هنرمندان، زمینه خلق آثاری را فراهم آورده که یا آثاری به سفارش دولت و یا به علاقه شخصی بسازند. این مدل از فرانسه برداشته شد و بعد از انقلاب نه تنها تغییر نکرد، بلکه فراگیرتر نیز شد و به ویژه مدل ارائه شده توسط مدیران فرهنگی در دهه شصت، برخی هنرمندان این روند را جزو مطالبات خود قلمداد می‌کنند.
انجمن جهانی ورزشی نویسان(AIPS) برترین های سال 2018 را اعلام کرد که در میات آنها، مریم مجد نخستین عکاس ورزشی زن ایران به عنوان یکی از ده عکاس برتر آسیا معرفی شده است. مجد پیش از این جوایز بین المللی متعددی را در عکاسی ورزشی و مستند به خود اختصاص داده است.
در این شرایط سینمای تجاری به ویژه در ژانر کمدی که نیازی به حمایت دولت به جز اختصاص گسترده سالن‌های سینما را ندارد، در سال 98 فربه‌تر از سال 97 شود و اگرچه سیاست توزیع سالن‌ها میان فیلم‌ها با هدف حمایت از همه آثار از همه ژانرها می‌تواند اتفاق خوبی باشد اما متضمن بازگشت تعادل به اقتصاد سینما نیست و چه بسا شرایط از آنچه اکنون می‌بینیم در سال آینده پیچیده‌تر شود.
به نظر می‌رسد، با توجه به آنکه احتمال حذف دو فیلم ضعیف از دو کارگردان صاحب نام پرهزینه بوده و افزایش شمار فیلم‌های بخش مسابقه نیز بی‌حاشیه نبود، ترجیح داده شده این دو فیلم به اعتبار کارگردان‌های مطرحش در بخش مسابقه اصلی (سودای سیمرغ) حضور داشته باشند و فیلم این چند جوان در بخش فیلم اولی‌ها (نگاه نو) حضور یابد.
هر گروه جدیدی باید در نهایت عضو صنف شود، از صنف پروانه کسب دریافت کند و برای در اختیار گرفتن کنترل صنف از اعضای صنف رأی بگیرد. همچنین هر شخصی که بخواهد در آن صنف (مثلاً فیلمبردار یا تهیه کننده) فعالیت داشته باشد، باید از صنف پروانه کسب دریافت نماید و در غیر این صورت، همان گونه که صنوف دیگر مانع فعالیت اشخاص یا واحدهای بدون پروانه کسب می‌شوند، این صنوف مختار به توقف فعالیت اشخاص بدون پروانه خواهند بود...
کاهش حجم سالن‌های سینمای کمدی، سایر ژانرها را حفظ می‌کند؟
با توجه به افزایش هزینه تولید، بازگشت سرمایه یک فیلم سینمایی با سرمایه گذاری 1.7 میلیارد تومانی (به عنوان کف سرمایه گذاری) در سال آینده دست کم به پنج میلیارد تومان فروش نیاز دارد و از این منظر اگر رویه تمرکز بر تولید و اکران کمدی که در دو سال اخیر به اوج خود رسید، تداوم بیابد، سینماگران در اکران 98 با چنان شکست‌هایی در گیشه مواجه می‌شوند که تولید به جز با سرمایه‌های سرگردان و خارج از ژانر کمدی ناممکن می‌شد.
درباره فرآیندی سهل و ممتنع؛
حواشی فردی که علنی شدنِ آنها صداوسیما را بابت انتخاب مجری یا مهمان برنامه زیر سؤال می‌برد، می‌تواند دلیل ممنوع التصویری باشد. رفتارهای خارج از استاندارد صداوسیما به ویژه بیان مطالبی یا انجام رفتاری خارج از عرف مرسوم در تلویزیون نیز می‌تواند منتهی به ممنوع التصویری شود.
همین که پروانه ساخت فیلم اولش ویدیویی بوده یعنی این یکی میشود فیلم‌اولش و آن یکی فیلم صفرمش؟ آخر این چه استدلال سستی است؟ فیلم فیلم است دیگر. چرا بعد از این‌همه تعارض و مشکل، این ماجرا را حل نمی‌کنند؟ همین اتفاق برای بابک پیامی فیلمساز ایرانی مقیم کانادا افتاد. او چند فیلم در خارج ایران ساخته بود و وقتی یکی از فیلم‌هایش را با پروانه ساخت ایران تولید کرد، شد فیلم اولی و در بخش فیلم اولی های فجر رقابت کرد! با این منطق، اگر به‌فرض، مارتین اسکورسیزی یا وودی آلن روزی بخواهند از سازمان سینمایی پروانه بگیرند و در ایران فیلمی بسازند، فیلم اولی به حساب می‌آیند و می‌توانند در بخش فیلم اولی های فجر هم رقابت کنند! واقعا می‌توانند. این ماجرای فیلم دومی که فیلم اول به حساب می‌آید، در دوره های قبل برای علی احمدزاده، محمود غفاری، کیارش اسدی زاده، کاوه سجادی حسینی و دیگران هم افتاده که بندگان خدا الان خودشان هم نمی‌دانند فیلم چندمی اند و معلوم نیست از نگاه مدیران محترم، آنها چند فیلم ساخته‌اند.
حراج تهران به عنوان صحنه اصلی بازار هنرهای تجسمی ایران در سال 97، 24 میلیارد تومان بیش از سال 96 گردش مالی داشت! این برای نخستین بار بود که این تعداد عکس در این حراج عرضه شد و با قیمت گذاری قابل توجه به فروش رسید؛ خبری خوب برای جامعه عکاسی ایران که می‌تواند نگاه تجاری جدی‌تری به این عرصه داشته باشد و اقتصاد عکاسی در ایران شرایط بهتری نسبت به گذشته بیابد.