آنچه جمهوری‌خواهان باید درباره ایران یاد بگیرند

دیپلمات‌ها معمولا معتدل و ملایم هستند. من توانستم شرایط سختی را در دورانی که در ایران و برای وزارت خارجه کار می کردم و به ویژه در طول «بحران گروگان گیر»ی در 1979-1980 بگذرانم. در میانه راه و در درون رقابت‌های به ظاهر بی پایانی از اراده ملی، دولت کارتر تصمیم به قطع رابطه با ایران گرفت. سرپرست سفارت ایران در واشنگتن را برای دریافت حکم اخراجش فراخواندم؛ اما مجبور بودم با او صحبت کنم؛ در حالی که کارهای قانونی در حال تمام شدن بود. تبادل نظر سخت ما با کاربرد صفت رکیک و بی ادبانه ای از طرف من بالا گرفت.

بعد، آن ایرانی در گفت و گو با تلویزیون «سی بی اس» گفته بود، من به وی توهین کردم و این گفت و گو در اخبار شبانه تلویزیون پخش شد. در یک چشم بر هم زدن، من به قهرمان هزاران آمریکایی تبدیل شدم که از تلاش دولت برای حل بحران گروگان گیری ناامید شده بودند. به دلیل پانزده دقیقه مشهور شدنم، تعداد زیادی نامه و ایمیل به سمت من سرازیر شد؛ از جمله دو پیشنهاد ازدواج از کالیفرنیا! و یک مدال از انجمن پلیس ملی.
 
من این داستان را که با کمی بی ادبی همراه بود، گفتم. مردم معمولاً توانایی و قدرت بیهوده و بی معنی در روابط خارجی را به سکوت و آرامش ترجیح می دهند. این در حالی است که مذاکرات مداوم، دستاوردهای مثبت و نتایج طولانی مدتی را به همراه خواهد داشت.

نگاهی به سراسر جهان بیندازید: دشمنان ما چه کسانی هستند؟ کره شمالی یک نقطه شروع خوب برای اهداف نفرت آمیز است. بعد از آن چین و روسیه وجود دارند (به جز وقتی که ما به کمک آن‌ها نیاز داریم!). سوریه بشار اسد نیز هرچند به همراه ما با یک دشمن ترسناک به نام داعش می جنگد، در این دسته بندی قرار می گیرد.

اما ایران بعد از چند دهه تقریباً در صدر این لیست قرار دارد. ما به شکل متداول، صحبت‌های تند و زننده ای را در مورد مخاصمات و «فریب کاری‌ها»ی ایران به کار می بریم. اگرچه ما دچار مشکل بزرگی به نام داعش هستیم، با این حال هیلاری کلینتون ایده پیوستن به نیروهای ایرانی برای مبارزه با داعش را رد کرده و گفته «آیا شما از کسی درخواست کمک می کنید که خود به روشن کردن آتش کمک می کند»؟

جمهوری خواهان یکی از حمله کنندگان به توافق هسته ای هستند که جان کری مذاکره کننده آن بود؛ حتی اگر این توافق از دستیابی ایران به سلاح هسته ای برای ده تا پانزده سال جلوگیری کند. آن‌ها منتقد تبادل زندانیان بودند، در حالی که باید از آزادی سربازانمان در تبادل با محکومین ایرانی خوشحال باشند. هنگامی که ایالات متحده مطابق با تصویب و تأیید تصمیم گیرندگان، با پرداخت بدهی‌های قدیمی به ایران موافقت کرد، جمهوری خواهان آن را محکوم نمودند. وقتی ایران به سرعت ملوانان آمریکایی را که در آب‌های خلیج فارس دستگیر شده بودند آزاد کرد، آیا ترامپ و دارودسته اش از ایران تشکر و دلجویی کردند؟ جواب منفی است و آن‌ها فقط با خوی سوداگرانه خود به ایران اتهام وارد می کردند.

حقیقت بد و بادوامی که وجود دارد، این است که ایران یک توپ فوتبال مناسب برای سیاستمداران آمریکایی است که آن را به پیرامون شوت می کنند؛ حتی اگر این شوت زدن امتیاز کمی به همراه داشته باشد.

یکی دیگر از حقایق این است که ایران در بسیاری از مسائل، نسبت به متحدان ایالات متحده در خاورمیانه، به واشنگتن نزدیک تر است. قطعاً شرایط موجود در ایران باب میل آمریکا نیست؛ اما در مقایسه با عربستان، مصر و سایر دوستان ما ایران وضعیت بهتری دارد. دموکراسی ایران بسیار پیشرفته تر از دوستان عرب ماست. همین را با رفتار عربستان با زنانش و به گرایش مردم ایران نسبت به آمریکا مقایسه کنید. ایرانیان نگاه بهتری در مقایسه با اعراب نسبت به ما دارند (اگرچه در مورد سیاست‌های دولت ما این نگاه مثبت صادق نیست).

رهبران ایران مواضع خشنی را در مورد اسرائیل داشته اند (به عنوان مثال، اسرائیل باید از صفحه روزگار حذف شود)؛ اما بر خلاف تبلیغات اسرائیل، ایران هرگز دولت یهودی را با حمله یا سرنگونی و تخریب، تهدید نکرده است. آزمایش‌های موشکی ایران تحریک آمیز است؛ اما پس از تهدید به حمله و خشونت که روی میز رهبران امریکا و اسرائیل می ماند، این آزمایش‌های موشکی را انجام می دهد.

در این شرایط، ما باید رئیس جمهور اوباما را ستایش کنیم؛ نه برای همه چیز، بلکه برای همه چیزهایی که در سیاست خارجی برنامه ریزی و اجرا کرده است. کوبا یک مثال دیگر مانند ایران است که اوباما برای حل مشکلات با آن و علی رغم همه سرزنش‌ها تلاش کرد. اوباما یک حلال مشکل است و نه کسی که زخم‌های قدیمی را بدتر می کند. من می ترسم فکر کنم تا چه اندازه جانشین جمهوری خواه دستاوردهای او را انجام می دهد، مگر اینکه آن‌ها یاد بگیرند به نحوی به نرمی سخن بگویند و از یک فنجان چای لذت ببرند!