آمد بهار ِ جان‌ها ای شاخ ِ تر به رقص آچون یوسف اندر آمد، مصر و شکر! به رقص آای شاه ِ عشق‌پرور مانند ِ شیر ِ مادرای شیر! جوش‌در رو. جان ِ پدر به رقص آچوگان ِ زلف دیدی، چون گوی دررسیدیاز پا و سر بریدی. بی‌پا و سر به رقص آتیغی به دست، خونی. آمد مرا که: چونی؟گفتم بیا که خیر است! گفتا: نه! شر! به رقص آاز عشق، تاج‌داران در چرخ ِ او چو بارانآن جا قبا چه باشد؟ ای خوش کمر به رقص آای مست ِ هست گشته! بر تو فنا نبشتهرقعه‌ فنا رسیده. بهر ِ سفر به رقص آدر دست، جام ِ باده آمد بُت‌ام پیادهگر نیستی تو ماده، ز آن شاه ِ نر به رقص آپایان ِ جنگ آمد. آواز ِ چنگ آمدیوسف زِ چاه آمد. ای بی‌هنر! به رقص آتا چند وعده باشد؟ و این سَر به سجده باشد؟هجر اَم ببُرده باشد رنگ و اثر؟ به رقص آکی باشد آن زمانی، گوید مرا فلانی:ک‌ای بی‌خبر! فنا شو! ای باخبر! به رقص آطاووس ِ ما درآید و آن رنگ‌ها برآیدبا مرغ ِ جان سراید: بی‌بال و پر به رقص آکور و کران ِ عالَم، دید از مسیح، مرهمگفته مسیح ِ مریم: ک‌ای کور و کر! به رقص آمخدوم، شمس ِ دین است. تبریز رشک ِ چین استاندر بهار حسنش شاخ و شجر به رقص آ