آموزش هوشمند در مدارس کپری!

این در حالی است که نوسازی مدارس، افزون بر اینکه نیازمند بودجه‌های کلان عمرانی است، کاری زمان‌بر است که از زمان مدیران گذشته تلنبار شده و بی‌انصافی است که این کوتاهی را تنها به نام مدیران کنونی بنویسیم؛ گو اینکه خطای گذشتگان، رافع مسئولیت مدیران کنونی نیست!


بحران ساختمان‌های نا‌ایمن مدارس، به جایی رسیده که شاید بهتر است در برخی نقاط کشور، نوسازی را‌‌ رها کرده و تنها به ایمن سازی ساختمان‌های موجود بسنده کنیم؛ آن هم ضربتی و با قید چند فوریت و شاید با اولویت رعایت موارد ایمنی فصلی.

در سال جاری، هنوز پاییز به نیمه نرسیده بود که سرمای هوا، همه را مجبور به استفاده از وسایل گرمایشی کرد و به روال سال‌های گذشته، بخاری‌های نفتی و گازی هم پای ثابت برخی کلاس‌های درس شدند. وسایل گرماساز پرخطری که سابقه خوبی در مدارس ندارند و از دید استاندارد تعریف شده برای فضاهای آموزشی، ایمن نیستند.¹ در حالی که هنوز مدارسی داریم که از داشتن بخاری نفتی هم محروم هستند؛ فارغ از اینکه ممکن است هیچ امکانات آموزشی، کمک آموزشی، رفاهی و... هم نداشته باشند.²

اینجاست که با شنیدن خبر تجهیز مدارس به تخته‌های هوشمند (که احتمالا نرخ بالایی نیز دارند)، ناخودآگاه به یاد امثال کودکان درودزن می‌افتیم که در آتش بی‌سر و سامانی وزارت خانه سوختند؛ کودکان مظلومی که اگر بدیهی‌ترین نیاز‌هایشان تدارک دیده شده بود، اکنون به ماسک صورت نیازی نداشتند.³

درست است که باید با علم روز به پیش رفته و نگذاریم که مشکلات، سدی جلوی پیشرفتمان بسازند، ولی از سوی دیگر هم نباید فراموش کنیم که درخت آرزو، همیشه از انسان بلند‌تر است؛ نه اینکه نتوان به بالایش رسید، بلکه تدبیر حکم می‌کند که پله پله به پیش برویم نه چند تا یکی!