ظاهر لوکس، باطن چینی؛ واقعیت فنی لاماری ایما در ایران

به گزارش تابناک؛لاماری ایما از آن دست خودرو‌هایی است که در نگاه اول با ظاهر مدرن و خطوط تیزش سعی دارد خود را هم‌رده برند‌های معتبر جهانی نشان دهد؛ اما وقتی پای بررسی فنی و کیفی به میان می‌آید، تفاوت میان طراحی جسورانه و واقعیت فنی آن کاملاً آشکار می‌شود. این کراس‌اوور که در حال حاضر با نام لاماری در ایران مونتاژ می‌شود، در اصل محصولی از شرکت دانگ‌فنگ چین با نام اصلی "Forthing T۵ EVO" است؛ خودرویی که در بازار چین در رده‌ای میان‌رده و اقتصادی قرار دارد، اما در بازار ایران با قیمت و تبلیغات لوکس عرضه شده است.

 

از دید فنی، ایما به یک پیشرانه ۱.۵ لیتری چهارسیلندر توربوشارژ مجهز است که ۱۹۵ اسب‌بخار قدرت و ۲۸۵ نیوتن‌متر گشتاور تولید می‌کند. روی کاغذ این ارقام برای خودرویی در این کلاس مناسب‌اند، اما در واقعیت رانندگی، هماهنگی میان موتور و گیربکس ۷ سرعته دوکلاچه خشک چندان ایده‌آل نیست. تأخیر در واکنش توربو در دور‌های پایین و ضربه‌های خفیف گیربکس در ترافیک شهری، تجربه رانندگی را از حالت روان خارج می‌کند. گیربکس DCT استفاده‌شده در ایما، برخلاف نمونه‌های خنک‌شونده روغنی در خودرو‌های کره‌ای یا اروپایی، در ترافیک‌های سنگین داغ کرده و گاهی رفتار نامنظم از خود نشان می‌دهد.

 

سواری ایما در مجموع ترکیبی از نرمی و عدم دقت است. سیستم تعلیق جلو مک‌فرسون و عقب مولتی‌لینک دارد، اما تنظیم آن به‌گونه‌ای است که بیشتر به دنبال راحتی ظاهری در مسیر‌های مستقیم است تا کنترل دقیق در پیچ‌ها. در سرعت‌های بالا یا هنگام تغییر مسیر ناگهانی، بدنه کمی بیش از حد دچار تکان می‌شود و فرمان سبک برقی آن، حس کافی از سطح جاده منتقل نمی‌کند. این ضعف‌ها باعث می‌شوند راننده در جاده‌های پرپیچ یا هنگام سبقت‌گیری احساس اطمینان کاملی نداشته باشد.

از نگاه طراحی، ایما بی‌تردید زیبا و مدرن است. جلوپنجره بزرگ بدون قاب، چراغ‌های باریک جلو و فرم شیب‌دار سقف، شباهتی میان آن و خودرو‌هایی مانند لامبورگینی اوروس یا هیوندای توسان جدید ایجاد کرده است. با این حال، این زیبایی بیش از آنکه از مهندسی طراحی ناشی شود، نتیجه تقلید هوشمندانه از چند برند معروف است. در داخل کابین، نمایشگر عریض ۱۰.۲۵ اینچی و داشبورد مینیمال حس مدرن بودن را القا می‌کنند، اما کیفیت پلاستیک‌ها و دقت مونتاژ هنوز در سطح برند‌های چینی میان‌رده قرار دارد. در برخی نمونه‌های داخلی، صدا‌های اضافی از داشبورد و در‌ها پس از چند هزار کیلومتر شنیده شده است که نشان‌دهنده ضعف مونتاژ یا کیفیت قطعات داخلی است.

 

ایما از نظر امکانات رفاهی فهرست نسبتاً پر و جذابی دارد؛ دوربین ۳۶۰ درجه، کنترل پایداری، سقف پانوراما، تهویه دو کاناله، شارژر بی‌سیم و سامانه ورود بدون کلید تنها بخشی از آنهاست. اما نکته قابل تأمل این است که بسیاری از این امکانات از نوع چینی ساده و غیر هوشمند هستند؛ مثلاً سیستم هشدار خروج از خط یا تشخیص مانع به صورت نرم‌افزاری و بسیار ابتدایی عمل می‌کند و از دقت لازم برخوردار نیست. در نتیجه، اگرچه فهرست آپشن‌ها بلند است، ولی کیفیت عملکرد آنها قابل اتکا نیست.

در قسمت ایمنی، ایما هنوز در آزمون‌های معتبر بین‌المللی مانند Euro NCAP یا NHTSA شرکت نکرده است، و تنها گواهی‌های داخلی چین را دارد. این موضوع باعث می‌شود نتوان با اطمینان درباره میزان ایمنی آن سخن گفت. ساختار بدنه از فولاد با مقاومت متوسط تشکیل شده و هرچند ایربگ‌های جلو و جانبی دارد، اما نبود تست‌های شفاف بین‌المللی، جای تردید باقی می‌گذارد.

 

در جاده عملکرد کلی ایما قابل قبول است؛شخصا با یک خودرو لاماری ایما صفر کیلومتر از تهران تا مشهد رانندگی کرده ام ، جاده کفی و کمی کوهستانی بود و از پس رانندگی تهاجمی و پر فشار من بر آمد اما نمیدانم در دراز مدت هم میتواند دوام بیاورد یا نه ! شتاب ۰ تا ۱۰۰ حدود ۹ ثانیه و مصرف سوخت ترکیبی نزدیک به ۸ لیتر در هر صد کیلومتر برای یک کراس‌اوور شهری بد نیست، اما سیستم ترمز در ترمزگیری‌های پیاپی کمی داغ می‌کند و افت عملکرد دارد. از سوی دیگر، نبود سیستم چهارچرخ محرک در خودرویی که ظاهر اسپرت و قدرت نزدیک به ۲۰۰ اسب‌بخار دارد، باعث می‌شود رانندگی آن در جاده‌های لغزنده یا کوهستانی چندان مطمئن نباشد.

واقعیت این است که لاماری ایما بیش از آنکه محصولی فنی و دقیق باشد، یک پروژه بازاری موفق است. ظاهر جذاب، تبلیغات گسترده و مونتاژ نسبتاً تمیز باعث شده مخاطبان داخلی آن را با برند‌های مطرح اشتباه بگیرند. اما در عمق فنی، همچنان با خودرویی مواجهیم که بر پایه مهندسی متوسط و قطعات اقتصادی ساخته شده است. تفاوت میان طراحی خیره‌کننده و کیفیت واقعی در این خودرو کاملاً محسوس است؛ به‌خصوص وقتی قیمت آن در بازار ایران را با ارزش فنی‌اش مقایسه کنیم.

لاماری ایما خودرویی است برای کسانی که ظاهر، آپشن و مد روز را بر دوام و مهندسی واقعی ترجیح می‌دهند. عملکرد آن برای استفاده روزمره شهری مناسب است، اما در مسیر‌های طولانی، فشار حرارتی، کیفیت مونتاژ و استهلاک گیربکس DCT می‌تواند دردسرساز شود.