در سالهای اخیر، هر تصمیم اقتصادی یا اجتماعی دولتها در ایران که در آن لازم بوده مبنایی برای تفاوت گذاشتن بین گروههای هدف آن باشد، به این پرسش رسیده که چگونه دستگاههای اجرایی، باید از میزان دارایی یا درآمد گروههای هدف آگاه شوند.
تجربه دولت احمدینژاد برای اجرای خوشهبندی به توفیق نرسید. دولتها هر چه تلاش کردند نتوانستند راهی برای مبارزه با فرار مالیاتی بخشهایی از اقتصاد کشور پیدا کرده و آن را اجرایی کنند.
به تازگی نیز دولت روحانی برای تغییر در روند اجرای قانون هدفمندی و حذف احتمالی برخی دهکها با همین مانع برخورد کرد. رئیس جمهور با اشاره به اینکه یکی از راههای حذف برخی دهکها از دریافت یارانه نقدی، اطلاع از حسابهای مالی آنهاست، در این مورد گفت: اما این کار اعتماد مردم را از سیستم بانکی میگیرد.
احمدی مقدم، رئیس پلیس کشور نظر متفاوتی دارد. وی در این باره گفته است: تعجب میکنم دولت میگوید اطلاعات بانکی افراد حریم خصوصی است. اگر این گونه باشد، داشتن اطلاعات هم به درد ما نمیخورد. این سامانهها باید شفافیت اقتصادی ایجاد کنند تا ما بتوانیم با بررسی کارکردها، مفسدان اقتصادی را شناسایی کنیم. شما در این باره چه نظری دارید؟
* آیا اطلاعات بانکی،
ثروت و درآمد افراد حریم خصوصی آنهاست؟
* چه راههای
جایگزینی برای شفافیت اقتصادی و مبارزه با فساد اقتصادی پیشنهاد میکنید؟
مقررات شبیه
قانون «از کجا آوردهای» تنها برای بخشی کوچکی از مقامات اجرایی میشود و تسری آن
به افراد بیشتر با موانع قانونی روبهروست. به نظر شما چنین قانونی در مورد چه
کسانی اجرا شود، بهتر است؟