فرهنگ روح جامعه است نه تابلوی اتاق معاونت/ خانواده اصیل غربی، کاملا متعهد است

 تعداد رایزن های فرهنگی، در سطح بین‌المللی، بسیار محدود است؛ به‌طوری که شاید در سطح جهان، کمتر از ۳۰ نفر بتوانند چنین نقش‌هایی ایفا کنند. علاوه بر این، منابع مالی نیز محدود است و برخی فعالان ممکن است توانایی لازم برای کار در حوزه فرهنگ تمدنی ایرانی و اسلامی را نداشته باشند؛ هرچند توانمندی آنان در ارائه سخنرانی‌های تأثیرگذار قابل توجه است و در برخی زمینه‌ها بسیار ارزشمند است. تجربه من در کمیسیون فرهنگی و نظارت بر فعالیت‌های رایزنی فرهنگی نشان می‌دهد که بخشی از عملکرد موفق بوده و بخشی ناموفق. با این حال، رایزن‌های فرهنگی می‌توانند سفیرانی شایسته برای انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی باشند. ممکن است بگوییم آن‌ها در همه زمینه‌ها به‌طور کامل موفق نیستند، اما توانایی و نقش آن‌ها قابل توجه است. علاوه بر رایزن‌های فرهنگی، تقریباً همه دستگاه‌های دولتی در خارج از کشور نماینده دارند؛ از جمله وزارت علوم در بخش آموزشی، وزارت آموزش و پرورش، وزارت جهاد کشاورزی و سایر بخش‌ها. با این حال، وضعیت مالی و منابع تخصیص‌یافته به بخش آموزش و فرهنگی اغلب محدودتر است و این مسأله بر توانمندی و اثرگذاری آن‌ها تأثیر می‌گذارد.

هندوستان کشوری است با ۷۲ ملت، ۷۲ فرقه و ۷۲ دین، و از نظر اعتقادات و باورها، تنوع بسیار بالایی دارد. اکثریت جمعیت هندوستان بودایی هستند و مسلمانان حدود ۱۵ درصد جمعیت را تشکیل می‌دهند که از این میزان، تنها ۵ درصد شیعه هستند. با توجه به ۱۵  درصد شیعه قطعا عفاف و حجاب به تراز اسلامی دیگر نیست و همه ی مسلمانان در هندوستان با توجه به این ترکیب جمعیتی، رعایت کامل عفاف و حجاب به سبک اسلامی در میان همه مسلمانان هندوستان مشاهده می‌شود. در سفرم، هم در مساجد اهل سنت و هم در امام‌باره‌ها و تکایه و مجالس اهل شیعه حضور یافتم و مشاهده کردم که رعایت عفاف و حجاب در میان همه مسلمانان یکسان بود. اما آن شکل اکثریت مانند ما حجاب را قبول ندارند و روسری بر سر ندارند و گاها کمتر حجاب داشتند در عین حال، پیراهن‌های زنان هندوستان، به‌ویژه در میان زنان مسلمان، بلند و مشابه پیراهن‌های زنان بلوچ است؛ هرچند استفاده از روسری رایج نیست و پوشش سر به شکل معمول اسلامی رعایت نمی‌شود.

تابناک: ولی با وجود همین فضای پوشیده بودن نسبی زنان، یکی از کشورهایی که از نظر میزان نگاه‌های ناپسند و چشم‌چرانی در رتبه‌های بالایی قرار دارد، کشور هندوستان است.
مقصود من این است که به نظر می‌رسد بحث حجاب و عفاف، پیش از آنکه به پوشش افراد مربوط باشد، به نگاه‌ها، تربیت و آموزش ما و تربیت نگاههای ما بازمی‌گردد؛ یعنی حجاب پیش از لباس طرف مقابل، باید در نگاه من باشد.
آیا شما این دیدگاه را می‌پذیرید یا نگاه دیگری نسبت به موضوع حجاب و عفاف دارید؟
در واقع، من اصل حجاب را نفی نمی‌کنم. بسیاری از مسائل فرهنگی، توسط «رویه حاکم» در جامعه رقم می‌خورند. پرسش اصلی این است که این رویه حاکم چیست؟
اگر ما حجاب را به معنای حجاب اسلامی، یک ضرورت دینی بدانیم ـ که همین‌طور هم هست ـ باید به این نکته نیز توجه کنیم که اگر رویه حاکم در جامعه به‌گونه‌ای باشد که یک خانم بی‌حجاب یا کم‌حجاب باشد و مثلاً روسری نداشته باشد، در طول زمان این وضعیت برای جوانان، مردم و مردان عادی می‌شود.
اما از سوی دیگر، حدیثی از امام صادق علیه‌السلام وجود دارد که می‌فرمایند انسان نسبت به آنچه برایش منع شده است، حریص می‌شود. این سخن به این معنا نیست که ما باید اصول را زیر سؤال ببریم یا نادیده بگیریم.
در کشورهایی مانند هندوستان یا جوامع غربی که حجاب اسلامی به این شکل وجود ندارد، مردم نسبت به این موضوع عادت کرده‌اند. البته اگر فردی بخواهد به تعبیر شما دچار چشم‌چرانی شود، این مسئله در آن جوامع نیز وجود دارد، هرچند ممکن است در سطحی متفاوت بروز کند. حتی در کشورهای غربی نیز حجاب و حیا برای خانواده ها بسیار مهم است. این فیلم ها را نگاه نکنید. باید توجه داشت فیلم‌هایی که نمایش داده می‌شود، مربوط به صنعت سینما، مانند هالیوود یا بالیوود است و این با واقعیت جامعه تفاوت دارد. من شنیده‌ام که گفته می‌شود خانواده‌های اصیل در کشورهایی مانند آمریکا و آلمان، خانواده‌هایی بسیار متعهد هستند. ما نمی‌توانیم خانواده‌ها را با صنعت سینما ـ که هدف آن تبلیغ کالاهای لوکس و ترویج مصرف‌گرایی است ـ مقایسه کنیم.