به گزارش تابناک؛ده سال پیش در اتوبان قم–کاشان بود که اولین‌بار فهمیدم عشق به ماشین یعنی چه. همان شبی که پشت فرمان مرسدس‌بنز E230 مدل 2007 نشستم، جاده خلوت بود و نسیم سرد شب از لابه‌لای ستون‌ها رد می‌شد. وقتی پدال گاز را تا آخر فشار دادم، موتور V6 با یک غرور خاص شروع به بالا کشیدن دور موتور کرد؛ بدون عصبانیت، بدون فریاد، فقط با یک جنتلمن‌بازی تمام‌عیار. وقتی عقربه سرعت‌سنج آرام از ۱۸۰ گذشت و به ۲۲۰ رسید، انگار زمان از حرکت ایستاده بود. در ۲۵۰ کیلومتر بر ساعت، صدای موتور در سکوت حل شده بود و فقط جریان هوا را می‌شنیدی که از کنار آینه‌ها عبور می‌کرد. همان‌جا بود که فهمیدم مرسدس فقط یک خودرو نیست؛ یک تجربه است، یک امضا، یک شخصیت. البته این زیاده‌روی من چندان هم بی‌هزینه نماند و پلیس با احترام کامل خودرو را توقیف کرد دقیقا با یک بنز E 230 که او پلیس و من مجرم ! من هم سه ماه از رانندگی معلق شدم؛ و کاملاً حق داشتند. امروز هم اگر همان صحنه را ببینم، خودم به خودم جریمه می‌دهم. اما عشق من به E230 از همان شب شکل گرفت و تا امروز هم خاموش نشده.
E230 مدل 2007 یکی از همان بنزهایی است که با عدد و رقم توصیف نمی‌شود. باید پشت فرمانش نشسته باشی تا بفهمی چرا نسل W211 را «آخرین نسلِ اصیلِ بنز قبل از دیجیتالی‌شدن» می‌نامند. طراحی‌اش از آن مدل‌هایی است که پیر نمی‌شود. چراغ‌های چهارگانه‌ای که در آن دوره چهره تمام خیابان‌ها را امضا کردند، با خطوطی که نه فریاد می‌زنند و نه ادعا می‌کنند. مثل یک کت‌وشلوار کلاسیک که هرگز از مُد نمی‌افتد. از جلو که نگاهش می‌کنی، انگار یک مرد ۵۰ ساله با موهای جوگندمی و اعتماد‌به‌نفس ایستاده است. نه لازم دارد غر بزند، نه لازم دارد خودنمایی کند؛ شخصیتش خودش حرف می‌زند. نمای عقب هم دقیقاً همین است: ساده، تمیز و کاملاً مهندسی‌شده.
وقتی وارد کابینش می‌شوی، اولین چیزی که حس می‌کنی «وقار» است. داشبورد چوب طبیعی، صندلی‌هایی با ارگونومی حساب‌شده، دکمه‌هایی که از همان لمس اول می‌فهمی قرار نیست خراب شوند. حتی اگر این ماشین امروز ۱۵ سال کار کرده باشد، هنوز هم حس می‌کنی با یک کابین خوش‌تربیت طرفی. همه چیز در جای درست خودش قرار گرفته؛ نه زرق‌وبرق الکی، نه چراغ‌قوه‌های بی‌دلیل، نه نمایشگرهای عجیب. یک سادگی آلمانی که هنوز هم کلاس دارد.
اما قلب ماجرا همان موتور V6 افسانه‌ای M272 است. 204 اسب‌بخار روی کاغذ شاید امروز عادی به نظر برسد، اما مسئله این نیست که «چقدر» قدرت دارد، مسئله این است که «چطور» تحویل می‌دهد. از دور 2000 یک موج آرام گشتاور شروع می‌شود و تا 6000 ادامه پیدا می‌کند. هیچ لگ، هیچ تیک، هیچ خشونتی در کار نیست. انگار یک موسیقی جاز زیر پای تو جریان دارد. این موتور آن‌قدر روان می‌چرخد که گاهی فراموش می‌کنی اصلاً موتور بنزین‌سوز زیر کاپوت است. اشتباه نکن؛ این موتور البته معصوم هم نیست و داستان کشیدگی زنجیر تایم در برخی نمونه‌ها هست، اما اگر سرویس‌ها درست انجام شده باشد، یکی از قابل‌اعتمادترین و مهربان‌ترین V6های دنیا است.
در جاده، این ماشین شبیه یک پهباد مسافربری است. در سرعت ۱۲۰ آرامش در کابین به‌قدری زیاد است که اگر چشمت را ببندی فکر می‌کنی در یک سالن کنفرانس نشسته‌ای. صدای باد کم، صدای موتور نزدیک به صفر، ضربات زیر پا کاملاً کنترل‌شده. سیستم تعلیق W211 ترکیب بی‌نظیری از نرمی و چابکی است. نه آن‌قدر خشک که روی دست بیفتد، نه آن‌قدر نرم که شناور شود. سر پیچ‌ها با وقار می‌خوابد و دوباره بلند می‌شود؛ انگار ماشین به جاده می‌گوید: «تو نگران نباش، من بلدم چطور باید رفتار کنم.»
اما بنز E230 بی‌عیب هم نیست. مصرف سوختش در شهر بالاست، قطعات اصلی‌اش گران هستند، و اگر سرویس ناشیانه روی آن انجام شود، از همان‌جا کار به دردسر می‌افتد. این ماشین مانند یک ساعت سوئیسی است: به دست استاد می‌دهی، سال‌ها کار می‌کند؛ به دست آدم ناشی بدهی، پیچ ریزش هم به مشکل تبدیل می‌شود. ولی اگر درست نگهداری شود، هنوز هم بعد از ۱۶-۱۷ سال کیفیتی دارد که خیلی از ماشین‌های مدل ۲۰۲۳ باید از آن یاد بگیرند.
حقیقتش E230 از آن ماشین‌هاست که وقتی یک‌بار با آن خاطره بسازی، دیگر هیچ‌چیز جای آن را نمی‌گیرد. نه شتاب خیره‌کننده، نه نمایشگر 15 اینچی، نه آپشن‌های عجیب، نه تکنولوژی‌های خودران. این ماشین برای آدم‌هایی ساخته شده که هنوز معتقدند «ماشین باید روح داشته باشد». هنوز هم وقتی صدای استارت یک E230 را می‌شنوم، برگشتن به همان شب قم–کاشان را حس می‌کنم. به همان جوانی که فکر می‌کرد سرعت یعنی قدرت، و پلیسی که دو دقیقه بعد ثابت کرد سرعت یعنی مسئولیت. اما عشق… عشق همان‌جا در ۲۵۰ کیلومتر متولد شد و هنوز هم که هنوز است، زنده مانده.
مرسدس‌بنز E230 مدل 2007 فقط یک خودرو نیست؛ یک نقطه عطف است در زندگی هر کسی که قدر مهندسی اصیل آلمانی را می‌فهمد. ماشینی که پیر نمی‌شود، سبک نمی‌شود، از مُد نمی‌افتد، و هیچ‌وقت تو را تنها نمی‌گذارد. اگر یک‌بار با آن رانندگی کرده باشی، حتی سال‌ها بعد هم با دیدن یک W211 در خیابان ناخودآگاه لبخند می‌زنی. چون بعضی عشق‌ها تاریخ انقضا ندارند.
