در میان این عوامل، حق پخش مسابقات به‌عنوان اصلی‌ترین منبع تأمین مالی فدراسیون‌ها و باشگاه‌های ورزشی در سراسر جهان شناخته می‌شود و نقشی محوری در شکل‌دهی به اقتصاد ورزش ایفا می‌کند.
به گزارش تابناک به نقل از روزنامه ایران؛ در کنار حق پخش تلویزیونی، اسپانسرینگ و تبلیغات نیز از مهم‌ترین اهرم‌های اقتصادی در نظام باشگاه‌داری حرفه‌ای جهان به شمار می‌روند؛ به گونه‌ای که باشگاه‌های مطرح بین‌المللی در رشته‌های مختلف ورزشی، حدود ۳۰ درصد از هزینه‌های سالانه خود را از محل تبلیغات و حامیان مالی تأمین می‌کنند.
این واقعیت نشان می‌دهد شریان حیاتی اقتصاد ورزش بر پایه تعامل سازنده میان برندهای تجاری و نهادهای ورزشی استوار است؛ موضوعی که در بدنه ورزش ایران، چه در سطح باشگاه‌ها و چه در فدراسیون‌های ورزشی تا حد زیادی مغفول مانده است.
در ایران، پس از ۲۴ سال انتظار، دولت مسعود پزشکیان سرانجام گام‌های عملی در جهت تحقق پرداخت حق پخش تلویزیونی مسابقات ورزشی را برداشت تا این منبع مشروع درآمدی، پس از سال‌ها، به ورزش کشور اختصاص یابد تا شاید از این طریق وابستگی باشگاه‌ها و فدراسیون‌ها به منابع دولتی کاهش پیدا کند.
با این حال، در ساختار باشگاه‌ها و فدراسیون‌های حرفه‌ای، بخش بازاریابی و اسپانسرشیپ نقشی تعیین‌کننده دارد. مدیران این بخش، با تلفیقی از مهارت اقتصادی، خلاقیت تبلیغاتی و درک عمیق از بازار، زمینه افزایش درآمد پایدار را فراهم می‌کنند. چنین رویکرد مدیریتی سبب شده است ورزش در جهان از یک فعالیت صرفاً رقابتی به صنعتی پویا و سودآور تبدیل شود؛ صنعتی که در آن مدیریت اقتصادی و برندینگ نقشی اساسی و تعیین‌کننده دارند. اما در ورزش ایران، فاصله‌ای محسوس با این الگو دیده می‌شود.
ساختار درآمدزایی در حوزه اسپانسرینگ و تبلیغات از انسجام، شفافیت و استانداردهای حرفه‌ای لازم برخوردار نیست. اغلب قراردادهای تبلیغاتی کوتاه‌مدت، غیرکارشناسی و فاقد رویکرد بلندمدت هستند.
باشگاه‌ها به‌جای تکیه بر درآمدزایی از محل اسپانسرینگ و تبلیغات، وابستگی شدیدی به منابع عمومی دارند و به جای کسب درآمد از اعتبار برند خود، بیشتر مصرف‌کننده آن محسوب می‌شوند. ضعف در مدیریت بازاریابی، نبود نظام درآمدی پایدار و بی‌توجهی به ارزش برند موجب شده است ورزش ایران از اقتصاد پویا و استانداردهای جهانی فاصله بگیرد تا اکثر قریب به اتفاق باشگاه‌ها و فدراسیون‌های ورزشی صرفاً به یک مصرف‌کننده حرفه‌ای تبدیل شوند تا مجموعه‌ای که می‌تواند از فرصت ورزشی برای درآمدزایی ایده‌آل استفاده کند.
در دنیا بیشترین در آمد باشگاه ها از حق پخش تلویزیونی می باشد که در ایران وجود ندارد. پول مفت در اختیارشون هست و هر طور که دلشان خواست میپیچونن در مقابل اگه پول دربیارن مجبورن با حساب و کتاب خرج کنن و نشتی هم نداشته باشن! باشگاه های ایران کارشان درآمدزایی نیست بلکه کارشان به جیب زدن بیت المال توسط عده ای خاص است. چون نیازی به این کار ندارند . این همه مدیر عامل آمدند و به باشگاه ضرر رساندند و رفتند. کسی آنها را باز خواست کرد؟ کسی انها را دادگاهی کرد؟ چون مدیران فقط به فکر جیب خودشان هستند در دوره کوتاهی که هستند ! هیچی سر جاش نیست ! 
