عضو پیشین شورای اطلاعات ملی آمریکا میگوید مذاکرات ایران و اروپا بیشتر از آنکه یک پیششرط برای شروع گفتوگوهای تهران و واشنگتن باشد، راهی برای ترغیب آغاز چنین مذاکراتی است.
به گزارش سرویس بین الملل تابناک، بعد از جنگ ایران و اسرائیل/آمریکا، تهران مذاکره جدید با آمریکا را مشروط به دادن تضمین از سوی آمریکا مبنی بر عدم حمله نظامی مجدد کرده است.
از طرف دیگر گفتوگوهای ایران و تروئیکای اروپایی (فرانسه، انگلیس و آلمان) نیز از روز جمعه سوم مرداد در استانبول ترکیه کلید خورده است و مقرر شده این گفتوگوها ادامه یابد.
روزنامه وال استریت ژورنال در این زمینه گفته است که مذاکرات ایران و اروپا نه با شکست مواجه شد و نه با یک نتیجه مثبت.
پیش از مذاکرات جمعه هم اعلام شده بود که اروپا سه شرط برای عدم فعال کردن مکانیسم ماشه از ایران دارد. رویترز در این زمینه روز پنجشنبهشب به نقل از دیپلماتها خبر داده بود که سه کشور اروپایی روز جمعه در استانبول پیشنهاد تمدید ۶ماهه مهلت مکانیسم ماشه را مطرح میکنند. این رسانه افزود: «آنها در مقابل، این خواستهها را دارند؛ ورود تهران به مذاکرات با واشنگتن، همکاری کامل با آژانس و ارائه گزارش درباره ذخایر اورانیوم با غنای بالا.»
در خصوص این موضوع، خبرنگار تابناک گفتگویی با پروفسور «پل پیلار» استاد دانشگاه جورج تاون آمریکا انجام داده که در ادامه آمده است.
«پل پیلار» یکی از سردبیران نشریه نشنال اینترست و عضو ارشد مرکز تحقیقات امنیتی دانشگاه جورج تاون و نیز مرکز سیاستهای امنیتی ژنو است. وی در سال ۲۰۰۵ پس از ۲۸ سال فعالیت در جامعه اطلاعاتی ایالات متحده از سازمان اطلاعات مرکزی (DCI) بازنشسته شد و پس از آن به عنوان استاد مهمان در برنامه مطالعات امنیتی در دانشگاه جورج تاون حضور یافت.
مناصب ارشد دولتی پیلار، شامل افسر اطلاعات ملی خاورنزدیک و آسیای جنوبی، رئیس واحدهای تحلیلی در CIA در حوزههای خاورنزدیک، خلیج فارس و آسیای جنوبی، معاون رئیس مرکز ضد تروریستی DCI و دستیار اجرایی مدیر اطلاعات مرکزی بوده است. پروفسور پیلار همچنین در شورای اطلاعات ملی به عنوان یکی از اعضای اصلی گروه تحلیلی آن فعالیت میکرد. وی کهنهسرباز جنگ ویتنام و افسر بازنشسته ارتش ایالات متحده نیز هست.
پل پپلار دارای مدرک افتخاری از کالج دارتموث، لیسانس فلسفه از دانشگاه آکسفورد و کارشناسی ارشد و دکترا از دانشگاه پرینستون است. کتابهای پل پیلار عبارتند از: «مذاکره برای صلح: خاتمه جنگ بعنوان یک روند چانهزنی (۱۹۸۳)»؛ «تروریسم و سیاست خارجی ایالات متحده (۲۰۰۱)»؛ «اطلاعات و سیاست خارجی ایالات متحده: عراق، ۱۱ سپتامبر و اصلاح اشتباهات (۲۰۱۱)» و «چرا آمریکا جهان را اشتباه میفهمد: تجربه ملی و ریشههای سوءبرداشت (۲۰۱۶)».
*اولین دیدار میان ایران و سه کشور اروپایی فرانسه، انگلیس و آلمان در استانبول ترکیه برگزار شد و مقرر شد گفتوگوها ادامه پیدا کند. اروپا سه شرط را مطرح کرده که عبارتند از: بازگشت ایران به گفتگوی مستقیم با آمریکا؛ تداوم همکاری ایران با آژانس و ارائه یک ارزیابی از میزان خسارت وارد شده به ذخائر اورانیم با غنای بالا. در مقابل تروئیکای اروپا نیز ضرب الاجل فعال شدن مکانیسم ماشه را برای شش ماه تمدید میکند. آیا این گفتوگوها به نتیجه میرسد؟
تمدید مهلت از سوی تروئیکای اروپایی (انگلیس، فرانسه و آلمان) یک نکته بسیار مثبت است و فضای کافی برای ادامه مذاکرات جهت یافتن زمینههای توافق فراهم میکند. خواستههای اروپا معقول هستند و در اصل، طرف ایرانی باید بتواند آنها را بپذیرد. احتمال قابلتوجهی وجود دارد که گفتوگوهای بیشتر به نتیجه برسد.
*به نظر میرسد مذاکرات ایران و اروپا پیش شرط آغاز گفتوگوهای تهران و واشنگتن باشد. آیا ممکن است گفتوگوهای مستقلی میان ایران و آمریکا فارغ از نتیجه مذاکرات با اروپا آغاز شود؟
همه میدانند که مذاکراتی که بیشترین تأثیر را در تعیین سرنوشت یک توافق هستهای جدید دارند، بین ایران و ایالات متحده خواهد بود.
مذاکرات ایران و اروپا بیشتر از آنکه یک پیششرط برای شروع گفتوگوهای تهران و واشنگتن باشد، راهی برای ترغیب آغاز چنین مذاکراتی است.
اگر شرایط دیگر برای نشستن ایران و آمریکا بر سر میز مذاکره مهیا باشد، این گفتوگوها صرفنظر از وضعیت مذاکرات با اروپاییها آغاز خواهد شد.
البته اگر مسائل مربوط به همکاری با آژانس و ارزیابی وضعیت ذخایر اورانیوم ایران هنوز حلنشده باقی مانده باشد، این موارد در مذاکرات ایران و آمریکا مطرح خواهند شد.
*دونالد ترامپ در سخنانی ادعا کرده که کار احمقانهای است که ایران دوباره از غنی سازی اورانیوم سخن میگوید. ایران نیز کماکان بر حق غنی سازی تاکید دارد. با توجه به این روند پیش بینی شما از مذاکره احتمالی میان دو کشور چیست؟
همانطور که قبلاً اشاره کردم، احتمالاً میتوان فرمولی یافت که به هر دو طرف اجازه دهد ادعا کنند خواسته اصلی خود را کنار نگذاشتهاند—شاید از طریق مشارکت ایران در یک کنسرسیوم منطقهای غنیسازی اورانیوم.
اگر چنین راهحلی میسر نباشد و اگر تمایل ترامپ برای رسیدن به توافق به اندازه کافی قوی باشد، ممکن است او بهصورت ضمنی این درس را از دوران قبل از برجام بپذیرد که درخواست «غنیسازی صفر» مانع از دستیابی به هرگونه توافقی خواهد شد و در نهایت این شرط را کنار بگذارد.
*روزنامه وال استریت ژورنال پیش بینی کرده بود که احتمالا مذاکرات ایران و آمریکا از دهه سوم ماه اوت استارت بخورد. ارزیابی شما چیست؟
در این زمینه نمیتوان پیشبینی مستدلی ارائه داد. زمانبندی این مذاکرات، میان سایر عوامل، به وضعیت سیاسی واشنگتن در هر مقطع و اینکه ترامپ بخواهد توجهات را از چه موضوعی منحرف کند، بستگی دارد.
تابناک را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید
سایت تابناک از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.