خط قرمزهای قانونی برای تتو در ایران کجاست؟

به گزارش تابناک به نقل از فارس؛ در سال‌های اخیر، افزایش گرایش جوانان به انجام خالکوبی یا تتو موجب بحث‌های فراوانی در حوزه‌های اجتماعی، فرهنگی و حقوقی شده است.

اما سؤال اساسی اینجاست که آیا تتو در ایران جرم محسوب می‌شود؟
در قوانین فعلی جمهوری اسلامی ایران، هیچ ماده قانونی مشخصی که تتو را به‌صورت مستقیم جرم‌انگاری کند، وجود ندارد.به عبارت دیگر، انجام تتو به خودی خود جرم نیست. با این حال، بسته به شرایط خاص، ممکن است برخی تبعات قانونی داشته باشد.

تتو در چه صورتی جز مصادیق مجرمانه است؟
اگر تتویی حاوی نمادهای غیر اخلاقی، مستهجن یا تبلیغ فرهنگ بیگانه باشد، ممکن است از سوی مراجع قضایی مصداق ترویج فساد یا اقدام علیه عفت عمومی تلقی شود.در همین راستا ماده ۶۳۸ قانون مجازات اسلامی تعزیرات مقرر میدارد:هر کس علنًا در انظار و اماکن عمومی و معابر تظاهر به عمل حرامی نماید، علاوه بر کیفر عمل به حبس از ده روز تا دو ماه یا تا 74ضربه شلاق محکوم میگردد و درصورتیکه مرتکب عملی شود که نفس آن عمل دارای کیفر نمیباشد؛ ولی عفت عمومی را جریحه دارنماید فقط به حبس از ده روز تا دو ماه یا تا 74 ضربه شلاق محکوم خواهد شد.

انجام تتو در مکان‌های غیرمجاز، بدون مجوز بهداشتی یا توسط افراد فاقد صلاحیت، می‌تواند منجر به برخورد قانونی تحت عنوان تخلف صنفی یا تهدید علیه بهداشت عمومی شود.همچنین اگر فردی از تتو به‌عنوان نشانه وابستگی به گروه‌های مجرمانه یا ارعاب دیگران استفاده کند، این موضوع می‌تواند ابعاد کیفری پیدا کند.

آیا تتو کار مجرم است؟
آموزش تتو اغلب نیازمند آشنایی با نکات بهداشتی و رعایت استانداردهای پزشکی است اما از آن جایی که تتو در ایران به رسمیت شناخته نشده است و مجوزهای رسمی برای آموزش و انجام این هنر وجود ندارد، بسیاری از فعالان این حوزه به صورت غیررسمی و زیرزمینی کار میکنند. در قوانین ایران، آموزش تتو و آموزش خالکوبی بر روی زنان و مردان واشتغال به این امر، مصداق بزه ارتکاب فعل حرام تلقی میگردد.همچنین برابر با ماده ۶۸۸ قانون مجازات اسلامی هر اقدامی که تهدید علیه بهداشت عمومی شناخته شود ممنوع میباشد و مرتکبین چنانچهطبق قوانین خاص مشمول مجازات شدیدتری نباشند به حبس تا یک سال محکوم خواهند شد.

براساس قوانین جاری، تتو در ایران ذاتاً جرم نیست، اما بسته به محتوا، محل اجرا، و نحوه استفاده می‌تواند تبعات قانونی خاصی به همراه داشته باشد. در نبود قانون مشخص، همچنان برخوردها با این پدیده متفاوت و گاه سلیقه‌ای است.