ابهام در ماجرای سقوط هواپیمای خبرنگاران
به گزارش «تابناک» به نقل از ایسنا، سقوط هواپیما از آن دسته حوادث تلخی است که هر شنونده‌ای را آزرده کرده و به فکر فرو می‌برد. فکرِ اینکه خانواده‌ی قربانیان چه رنجی را تحمل می‌کنند؟ حقیقت روشن می‌شود یا خیر؟ چرا حادثه رخ داده است؟ چه کسی مقصرِ حادثه بوده و ... .
امروز زمانِ مرور کردنِ قصه‌ی یکی از هواپیماهایی است که برای جانِ اهالی رسانه گران‌تر تمام شد. طبق روند معمول هر رویداد دیگری، ماجرا از دعوت‌نامه‌ای شروع می‌شود که چند روز قبل از حادثه برای رسانه‌ها فرستاده شد. در مجموع ۶۸ نفر از اهالی رسانه برای پوشش خبری یک رزمایش عازم بندرعباس می‌شوند، تا از آنجا به چابهار بروند. مقدمات برای سفر آماده شده و هواپیمای ترابری ارتش جمهوری اسلامی ایران با مدل C-۱۳۰ ماموریت انتقال خبرنگاران را برعهده گرفته است. درست زمانی که همه آماده‌ی سفر هستند، هواپیما پنج ساعت تأخیر می‌کند و مسافران بالاخره عازم می‌شوند. چیزی از بلند شدن هواپیما نمی‌گذرد که نقص فنی در یکی از چهار موتور هواپیما مسافران را وحشت‌زده می‌کند. هواپیما تغییر جهت می‌دهد و دوباره به سمت فرودگاه مهرآباد بازمی‌گردد اما با یک موتور خاموش سه کیلومتر نزدیکتر از باند فرودگاه و در شهرک توحید تهران سقوط می‌کند.
شاید اگر زمانی که هواپیمای c۱۳۰ سقوط کرد، اینترنت و شبکه‌های اجتماعی به اندازه‌ی امروز گسترده بودند، می‌توانستیم به جواب‌های دقیق‌تری از سوالات مرتبط با این حادثه دست پیدا کنیم. شاید هم دلیل اینکه برخی عقیده دارند این حادثه زود از ذهن‌ها پاک شده، همین کم بودنِ ضریب نفوذ اینترنت در آن دوران است.
روزها، ماه‌ها و سال‌ها سپری شده و امروز خیلی دیرتر از آن است که به «می‌توانستیم‌ها» درباره‌ی سقوط هواپیمای c۱۳۰ فکر کنیم. ۱۵ آذر ماه سال ۱۴۰۱ روزی است که باید بپرسیم: چرا هنوز هم ابعاد پرونده‌ی سقوط هواپیمای c۱۳۰ برای برخی از خانواده ها مبهم است؟
محمدحسن قریب عکاسِ ایسنا بود که در همین حادثه به همراه اسماعیل عمرانی و بسیاری از عکاسان و خبرنگاران دیگر جان خود را از دست دادند. خواهرِ او در هفدهمین سالگردِ این حادثه، در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا تلخی حادثه را چنین توصیف می‌کند: «نمی‌دانم چه بگویم. با اینکه مدت زیادی از این حادثه می‌گذرد اما هنوز فراموشش نکردم. یک لحظه هم اگر به آن فکر کنم، واقعا شاید بغض کنم. برای من همه‌ی زندگی ام بود.»
او از روندِ رسیدگی به پرونده گله می‌کند: «به نظر من که هنوز هم ابعاد این پرونده مبهم است و هیچ چیز آن مشخص نیست. چیزی که ما امضا کردیم، واقعا رضایتنامه نبود. صرفا بخاطر این بود که به ما گفته شد دیه ر اگرفتید، رضایت دهید اما آن واقعا رضایتنامه نبود.»
راضیه قریب، خواهر شهید حسن قریب، عکاس ایسنا در این‌باره می‌گوید: ما از طرف بنیاد شهید پیگیر پرونده هستیم، متاسفانه پس از دستور رییس قوه‌فضاییه آنطور که ما انتظار داشتیم به این پرونده رسیدگی مجدد نشد؛ ما شکایت جدیدی مطرح کردیم و پیگیر آن در دیوانعالی کشور هستیم و امیدوارم کمیسیون‌ها و کمیته‌هایی که باید آن را بررسی کنند زودتر به وظایف خود رسیدگی و حکم نهایی را صادر کنند.»
خواهر، برادرش را در ادامه چنین توصیف می‌کند: «خیلی پرتلاش، خیلی باهوش و اینکه عصای دست بابا بود.»
سال‌هایِ زیادی است که خبرنگارانِ قربانی این حادثه از دنیا خداحافظی کرده‌اند. سال‌هاست که دیگر خبر تهیه نمی‌کنند یا به عکاسی نمی‌روند. آن‌ها سال‌هاست که با خانواده‌های خود خداحافظی کرده‌اند و امروز نوبت ما است که بنویسیم، پرسش کنیم و با ابزاری که حالا در اختیارمان قرار گرفته، مطالبه‌گری را فراموش نکنیم. مطالبه‌ای که الزاما یک پرسش اساسی را دربرمی‌گیرد: چرا هنوز هم ابعاد پرونده برای برخی خانواده‌ها مبهم است؟
همین رفتارها مردم را بدبین نموده بعد از هفده سال ابعاد ماجرا مشخص نشده و خانواده ها هنوز منتظرند رسانه ها بنحوی مدیریت می شوند که کوچکترین مسائل مربوط به سایر کشورها که برای مردم ایران اهمیتی ندارند را پیگیری می کنند اما به مسایل داخلی توجهی نمی کنند متاسفانه خیلی از مسایل ، اطلاعات و تقاضاهای مردم شده خط قرمز حکومت و عملا مردم غریبه اند . فراموش نکنید که تبلیات بسیاری هم که برای این حادثه تلخ شد ، صرفا به خاطر خبرنگار بودن و به خصوص صداوسیمایی ها بود و الا حادثه مشابهی سراغ دارید که ابعادش مشخص باشد ؟ مثلا ابعاد حادثه یاسوج چه شد ؟ حادثه هواپیمای اوکراینی چه ؟ تبریز چه ؟ یاد و خاطره شهدای ارتش در این سانحه گرامی باد که اصلا نامی از ابن عزیزان در این مطلب ذکر نشده است سی۱۳۰ حتی با یک موتور از چهار موتور میتونست به فرودگاه برگرده 
| 
سقوط این هواپیما سختر از فرودش بود من هم مثل هر ايرانى و هر انسان ديگرى بخاطر از دست دادن اين عزيزان بسيار متاثر شدم . ولى بايد قبول كرد كه اينگونه حوادث كه ممكن است بدلائل فنى و يا اشتباه خلبان و يا مجموعه اى از اين عوامل در همه جاى دنيا و حتى كشورهاى سازنده هواپيما پيش بيايد. ايا انفجار شاتل ناسا كه متاسفانه منجر به فوت چندين فضانورد شد را بخاطر مياوريد؟ پس بهتر أست بجاى هر گونه فرصت طلبى با نگرش عقلانى به مسائل با اينگونه واقعيات تلخ و ناراحت كننده كنار بيائيم و ناخواسته خوراك تبليغاتى براى دشمنان اين مرز وبوم فراهم نكنيم. | سنت کمه و کم تجربه ای با 17 سال سن در اینگونه موارد نباید اضهار نظر کنی. | فرصت طلبی ، دشمن ، کشورهای دیگر و مشابه ...... این ادبیات را کنار بگذارید لطفا شما که مرحمی نیستید نمک چرا ..... ؟ مانند فاجعه قطار نیشابور سلام ، خدا رحمت شان کند. برای من عجیب بود که امروز ناخوداگاه یاد این حادثه افتاده بودم. همکلاسی من، علی، صدابردار، توی این هواپیما بود. خدا رحمتش کند. بی دلیل نبود امروز یاد ش افتادم.