در گفتوگو با تابناک اقتصادی پاسخ داده شد
آرزوی دیرینه کشور در جلوگیری از خامفروشی نفت چگونه محقق میشود؟
با ارزیابی علل بیسیاستیهای اخیر در حوزه بازارسازی تضمینی برای فروش نفت و خنثیسازی تحریم نفت، میتوان از تکرار آنها در رویکرد جدید دولت به شکل سیاست سهامداری در پالایشگاههای فراسرزمینی جلوگیری کرد و به آرزوی دیرینه خود برای جلوگیری از خامفروشی نفت دست یافت.
تابناک اقتصادی: رویکرد توسعهای ایران در فروش نفت خام به پالایشگاههای فراسرزمینی در کشورهایی که مانند ایران تحت تاثیر تحریمها هستند، سیاست دولت سیزدهم است که در همین یک سال باعث افزایش چشمگیر درآمد از نفت و میعانات نفتی شده است.
کارشناسان معقدند یکی از موارد اساسی برای بیاثر کردن تحریمهای نفتی، تغییر رویکرد از خامفروشی به سمت فرآوردهفروشی و تولید محصولات نهایی و ایجاد ارزش افزوده بیشتر در مسیر کاهش وابستگی کشور به نفت خام است که ایجاد و احداث پتروپالایشگاهها و تبدیل نفت به فرآوردههای متعدد، یکی از این راهکارهاست. اما در این شرایط بهترین راهکار، استفاده از ظرفیت «پالایشگاههای فراسرزمینی» است. در این راهکار ایران اقدام به تولید فرآورده در پالایشگاههای ساخته شده موجود در سطح جهان میکند، به ویژه پالایشگاههایی که امکان سرمایهگذاری و سهامداری در آن وجود دارد.
در شرایط سهامداری کشورمان در این پالایشگاهها، نه تنها به سرمایهگذاری اولیه و صرف زمان برای ساخت نیاز نیست، بلکه ایران در ازای سهام دریافت شده، یک خدمت یا کالا ارائه میدهد؛ مفهومی که از سالها قبل در مفاهیم اقتصاد انرژی دنیا وجود داشته و دارد. به طور کلی گزاره «سهامداری در پالایشگاههای فراسرزمینی»، یکی از اصلیترین راهکارهای خنثیسازی کوتاهمدت تحریمها شناخته میشود. در نتیجه، سهامداری ایران در پالایشگاههای فراسرزمینی علاوه بر خنثیسازی تحریمها، امکان فروش نفت ایران به این پالایشگاهها و همچنین ایجاد درآمدهای ارزی جدید را فراهم میکند؛ بنابراین، ایران به همراه در پیش گرفتن سیاستهای درازمدت برای کاهش و خنثیسازی تحریمها به راههای کوتاه مدتی نیز روی آورده که سهامداری ایران در پالایشگاههای فراسرزمینی در ازای صادرات خدمات فنی و مهندسی به کشورهایی مانند ونزوئلا یک نمونه آن است.
محمدعلی صادقی، کارشناس نفت و انرژی در این رابطه با اشاره به آخرین سفر وزیر نفت به کشورهای حوزه امریکای جنوبی ـ که با همین موضوع، قراردادهایی هم به امضا رسید ـ به خبرنگار تابناک اقتصادی گفت: ونزوئلا کشوری است که به دلیل تحریمها با مشکلات جدی در تعمیر تجهیزات و نگهداری از آنها و در نتیجه استفاده از تمام ظرفیت پالایشگاهی خود روبه روست و در نهایت با حداقل ظرفیت در حال تولید فرآوردههای نفتی سوختی است.
وی افزود: در مقابل، ایران در این سالها به دلیل داشتن توان مهندسی بالا توانسته به رغم تحریمها، ظرفیت پالایشگاهی خود را در حداکثر ظرفیت نگه دارد؛ بنابراین، میتواند به کشور ونزوئلا در رسیدن به ظرفیت اسمی و اصلی خود کمک کند. به ویژه اینکه ایران با داشتن نفت سبکتر گزینه خوبی برای همراهی و همکاری با پالایشگاههای نفت ونزوئلا که با نفت سنگین و فوق سنگین کار میکنند و نیاز به نفت سبک دارند به شمار میرود.
این کارشناس انرژی در ادامه به مزیتهای همکاری ایران و ونزوئلا اشاره و تصریح کرد: این همکاری متضمن چند مزیت از جمله، فروش تضمین شده نفت در بازاری دراز مدت به عنوان هزینه متغیر، صادرات خدمات فنی مهندسی به عنوان آورده ثابت ایران در قبال سهامداری در پالایشگاه، افزایش درآمدهای ارزی، کاهش خامفروشی از طریق تبدیل نفت به فرآوردههای نفتی در پالایشگاههای فراسرزمینی و ایجاد ارزش افزوده از طریق صادرات خدمات فنی و مهندسی و دریافت سهام پالایشگاهی و در نهایت خنثی سازی و بی اثر کردن تحریمهای حوزه نفت است، به ویژه اینکه تجارت بینالملل ایران گسترش و تعمیق مییابد.
صادقی با بیان اینکه ایران در گذشته نیز چنین تجاربی را داشته، در خصوص رویکرد ایران به سهامداری در پالایشگاههای فرامرزی عنوان کرد: ایران پیش از این در سان یانگ کره، آریا ساسول آفریقای جنوبی و در مدرس هندوستان سهام داشته که بخشهایی از آن را هنوز حفظ کرده است.
او افزود: هر یک از این سهامداریها با بازاریابی میتوانست نقطه عطفی برای خروج از اثرات تحریم باشد، اما متاسفانه به دلایلی که بخشی از آن جبر روزگار بود و بخشی نتیجه بیسیاستی، این فرصتها را از دست دادیم، در حالی که این گونه سهامداریها میتوانست دیوار مستحکمی در مقابل تحریمها باشد.
صادقی تصریح کرد: با ارزیابی علل بیسیاستیهای اخیر در حوزه بازارسازی تضمینی برای فروش نفت و خنثیسازی تحریم نفت، میتوان از تکرار آنها در رویکرد جدید دولت به شکل سیاست سهامداری در پالایشگاههای فراسرزمینی جلوگیری کرد و به آرزوی دیرینه خود برای جلوگیری از خامفروشی نفت دست یافت.
این کارشناس انرژی و نفت در ادامه به فرصتهای سهامداری ایران در سایر پالایشگاههای فراسرزمینی اشاره کرد و افزود: آنطور که گفته میشود ایران علاوه بر دو پالایشگاه موجود در ونزوئلا با ظرفیتهای مختلفی از ۱۴۰ هزار بشکهای «ال پالیتو» تا پالایشگاه «پاراگوانا» با ظرفیت ۹۵۵ هزار بشکه در روز ـ که به دلیل تحریمها بخشی از ظرفیتش کاهش یافته ـ در صدد است با مشارکت ونزوئلا برای تکمیل طرح پالایشی نیکاراگوئه به ظرفیت ۱۰۰ هزار بشکه در این کشور نیز قرارداد همکاری منعقد کند.
صادقی افزود: به این شکل علاوه بر فروش تضمینی نفت ایران، امکان همکاریهای جدید بینالمللی در کشورهای تحریمی مانند ایران نیز فراهم خواهد شد که این رویکرد نیز مزایای خود را برای ایران دارد. علاوه بر آن این رویکرد در کشورهایی مانند عراق، سوریه، لبنان و ... نیز قابل پیگیری و دنبال کردن است.
کارشناسان معقدند یکی از موارد اساسی برای بیاثر کردن تحریمهای نفتی، تغییر رویکرد از خامفروشی به سمت فرآوردهفروشی و تولید محصولات نهایی و ایجاد ارزش افزوده بیشتر در مسیر کاهش وابستگی کشور به نفت خام است که ایجاد و احداث پتروپالایشگاهها و تبدیل نفت به فرآوردههای متعدد، یکی از این راهکارهاست. اما در این شرایط بهترین راهکار، استفاده از ظرفیت «پالایشگاههای فراسرزمینی» است. در این راهکار ایران اقدام به تولید فرآورده در پالایشگاههای ساخته شده موجود در سطح جهان میکند، به ویژه پالایشگاههایی که امکان سرمایهگذاری و سهامداری در آن وجود دارد.
در شرایط سهامداری کشورمان در این پالایشگاهها، نه تنها به سرمایهگذاری اولیه و صرف زمان برای ساخت نیاز نیست، بلکه ایران در ازای سهام دریافت شده، یک خدمت یا کالا ارائه میدهد؛ مفهومی که از سالها قبل در مفاهیم اقتصاد انرژی دنیا وجود داشته و دارد. به طور کلی گزاره «سهامداری در پالایشگاههای فراسرزمینی»، یکی از اصلیترین راهکارهای خنثیسازی کوتاهمدت تحریمها شناخته میشود. در نتیجه، سهامداری ایران در پالایشگاههای فراسرزمینی علاوه بر خنثیسازی تحریمها، امکان فروش نفت ایران به این پالایشگاهها و همچنین ایجاد درآمدهای ارزی جدید را فراهم میکند؛ بنابراین، ایران به همراه در پیش گرفتن سیاستهای درازمدت برای کاهش و خنثیسازی تحریمها به راههای کوتاه مدتی نیز روی آورده که سهامداری ایران در پالایشگاههای فراسرزمینی در ازای صادرات خدمات فنی و مهندسی به کشورهایی مانند ونزوئلا یک نمونه آن است.
محمدعلی صادقی، کارشناس نفت و انرژی در این رابطه با اشاره به آخرین سفر وزیر نفت به کشورهای حوزه امریکای جنوبی ـ که با همین موضوع، قراردادهایی هم به امضا رسید ـ به خبرنگار تابناک اقتصادی گفت: ونزوئلا کشوری است که به دلیل تحریمها با مشکلات جدی در تعمیر تجهیزات و نگهداری از آنها و در نتیجه استفاده از تمام ظرفیت پالایشگاهی خود روبه روست و در نهایت با حداقل ظرفیت در حال تولید فرآوردههای نفتی سوختی است.
وی افزود: در مقابل، ایران در این سالها به دلیل داشتن توان مهندسی بالا توانسته به رغم تحریمها، ظرفیت پالایشگاهی خود را در حداکثر ظرفیت نگه دارد؛ بنابراین، میتواند به کشور ونزوئلا در رسیدن به ظرفیت اسمی و اصلی خود کمک کند. به ویژه اینکه ایران با داشتن نفت سبکتر گزینه خوبی برای همراهی و همکاری با پالایشگاههای نفت ونزوئلا که با نفت سنگین و فوق سنگین کار میکنند و نیاز به نفت سبک دارند به شمار میرود.
این کارشناس انرژی در ادامه به مزیتهای همکاری ایران و ونزوئلا اشاره و تصریح کرد: این همکاری متضمن چند مزیت از جمله، فروش تضمین شده نفت در بازاری دراز مدت به عنوان هزینه متغیر، صادرات خدمات فنی مهندسی به عنوان آورده ثابت ایران در قبال سهامداری در پالایشگاه، افزایش درآمدهای ارزی، کاهش خامفروشی از طریق تبدیل نفت به فرآوردههای نفتی در پالایشگاههای فراسرزمینی و ایجاد ارزش افزوده از طریق صادرات خدمات فنی و مهندسی و دریافت سهام پالایشگاهی و در نهایت خنثی سازی و بی اثر کردن تحریمهای حوزه نفت است، به ویژه اینکه تجارت بینالملل ایران گسترش و تعمیق مییابد.
صادقی با بیان اینکه ایران در گذشته نیز چنین تجاربی را داشته، در خصوص رویکرد ایران به سهامداری در پالایشگاههای فرامرزی عنوان کرد: ایران پیش از این در سان یانگ کره، آریا ساسول آفریقای جنوبی و در مدرس هندوستان سهام داشته که بخشهایی از آن را هنوز حفظ کرده است.
او افزود: هر یک از این سهامداریها با بازاریابی میتوانست نقطه عطفی برای خروج از اثرات تحریم باشد، اما متاسفانه به دلایلی که بخشی از آن جبر روزگار بود و بخشی نتیجه بیسیاستی، این فرصتها را از دست دادیم، در حالی که این گونه سهامداریها میتوانست دیوار مستحکمی در مقابل تحریمها باشد.
صادقی تصریح کرد: با ارزیابی علل بیسیاستیهای اخیر در حوزه بازارسازی تضمینی برای فروش نفت و خنثیسازی تحریم نفت، میتوان از تکرار آنها در رویکرد جدید دولت به شکل سیاست سهامداری در پالایشگاههای فراسرزمینی جلوگیری کرد و به آرزوی دیرینه خود برای جلوگیری از خامفروشی نفت دست یافت.
این کارشناس انرژی و نفت در ادامه به فرصتهای سهامداری ایران در سایر پالایشگاههای فراسرزمینی اشاره کرد و افزود: آنطور که گفته میشود ایران علاوه بر دو پالایشگاه موجود در ونزوئلا با ظرفیتهای مختلفی از ۱۴۰ هزار بشکهای «ال پالیتو» تا پالایشگاه «پاراگوانا» با ظرفیت ۹۵۵ هزار بشکه در روز ـ که به دلیل تحریمها بخشی از ظرفیتش کاهش یافته ـ در صدد است با مشارکت ونزوئلا برای تکمیل طرح پالایشی نیکاراگوئه به ظرفیت ۱۰۰ هزار بشکه در این کشور نیز قرارداد همکاری منعقد کند.
صادقی افزود: به این شکل علاوه بر فروش تضمینی نفت ایران، امکان همکاریهای جدید بینالمللی در کشورهای تحریمی مانند ایران نیز فراهم خواهد شد که این رویکرد نیز مزایای خود را برای ایران دارد. علاوه بر آن این رویکرد در کشورهایی مانند عراق، سوریه، لبنان و ... نیز قابل پیگیری و دنبال کردن است.
گزارش خطا
غیر قابل انتشار: ۷
در انتظار بررسی: ۴
انتشار یافته: ۱۸
با توسعه و فروش فنآوری ، در حالیکه همسر یکی از مسئولین با افتخار می گفت ما (آنتی مدرن) هستیم و عملکرد هم نشون میده این دیدگاه در دولت هست.. 
اقای ظریف بدلیل گزارشات نادرست و غیر دقیق به ملت ایران و مقامات در مورد برجام اگر لایق پیگرد قانونی نباشد حداقل باید پاسخگو باشد چون برجام نه تنها و هرگز یک معاهده بین المللی نبود بلکه حتی به اندازه یک برگ قولنامه هم ارزش حقوقی ندارد چون در سرتاسر چند صد صفحه ان حتی یک امضا حتی در حد کارمند هیچکدام از کشورهای شرکت کننده در مذاکرات پای ان نیست. همین هست که ترامپ براحتی از ان خارج شد. معاهده بین المللی تعریف خود را دارد و اصلی ترین شرطش تصویب در کنگره با دو سوم ارا به عنوان معاهده هست. برجام حداکثر یک توافق لفظی در بین شرکت کنندگان بود که حتی امضا اوباما یا کری هم پای ان نیست و تنها بدلیل طولانی بودن این تواعق لفظی ان را روی کاغذ اوردند. اما چرا ترامپ براحتی از برجام و این توافق لفظی اوباما خارج شد چون ترامپ اوباما نبود و شخص دیگری بود و مجبور نبود توافق لفظی اوباما را رعایت کند. اما چرا ایران از این توافق لفظی خارج نشد چون اقای ظریف با بی دانشی خود نهایت هنرمندی را کرده بود و چاره ای برای ایران باقی نگذاشتهاصولا هیچ کشور و نظامی در دنیا مجبور به باقی ماندن در هیچ توافق لفظی نیست. حتی اگر برجام معاهده بین المللی هم بود باز هیچ کشوری مجبور به باقی ماندن در ان نبست مگر اینکه در جنگ نظامی شکست خورده باشد و اشغال شده باشد یا مستعمره باشد. انچه اقای ظریف میگفت که هیچ کشوری نمی تواند از برجام خارج شود چون موافقت بین المللی است فقط از دانش اقای ظریف بیرون امده بود. اما انچه کشورها را مجبور به باقی ماندن در معاهدات یا موافقت نامه های لفظی بین المللی میکند سود و زیان ان هست. یا ان توافق باید برای ان کشور سود داشته باشد یا خروج از ان برای ان کشور هزینه سنگین داشته باشد
اینجاست که میگوییم اقای ظریف یکی از ضعیف ترین و کم دانش ترین مذاکره کنندگان ایران و حتی دنیا بود چون برجام را کری و ...طوری بر او و در واقع ایران تحمیل کردند که خروج هیچ یک از کشورهای دخیل در این موافقت لفظی هیچ هزینه یا مانع حقوقی برای انها نداشت و برای همین ترامپ که دید بدلیل ممنوعیت ایران برای شرکتهای امریکایی برجام هیچ سودی برای امریکا ندارد براحتی از ان خارج شد. ولی در مقابل با هنرنمایی اقای ظریف خروج ایران از برجام بیشترین هزینه های ممکن از جمله بازگشت پرونده به شورای امنیت را دارد که حتی روسیه و چین هم نمی توانند ان را وتو کنند چون اقای ظریف از انها خواسته بود چون ایران موافقت کرده انها هم همکاری کنند!
برجام و هنرنمایی اقای ظریف و تیم مذاکره کننده مبحثی در حقوق بین الملل در دانشکده های علوم سیاسی برای دهها سال خواهد بود که چطور یک گروه مذاکره کننده کم دانش می تواند موفقت نامه لفظی را تایید کند و به ملت خود تحمیل کند که فقط یک فرد بیسواد که اصلا در عمرش حتی یک معامله نکرده ممکن است قبول کند. همین هست که تمام کشورهای شرکت کننده و اعضای شورای امنیت و کشورهای عدم تعهد و... با بک شرط برجام را نایید و حمایت کردند و انهم این بود که هرگز و هرگز برجام برای سایر موارد اختلافات احتمالی کشورها با اژانس در اینده استناد قرار نگیرد. هرگز.
البته خیلی دوستان خواهند گفت ظریف باسواد هست و انگلیسی! بلد هست و ما تند رفتیم و البته خیلی ها هم فوری میگویند جون منتقد ظریفیم پس حتما از معجزه هزاره یا ... حمایت میکنیم. برای این دوستان چون اقای ظریف از ۱۶ سالگی با بورسیه دولتی رفته امریکا و انگلیسی بلد شده ولی انگلیسی برای این دوستان بسیار سخت هست پس اقای ظریف دبپلمات هزاره هست. دیپلماتی که با نهایت بی دقتی و بی دانشی گزارش میداد چون برحام موافقت بین چند کشور هست امریکا نمی تواند از ان خارج شود! اگر استاندارهای علمی و شایسته سالاری علمی در کشور و وزارت خارجه حاکم بود اقای ظریف شاید در حد مترجم یکی از کنسولگریهای نه چندان مهم می توانست بصورت پاره وقت در خدمت کشور باشد و نه بیشتر. هر ۱۶ ساله ای وارد امریکا یا ژاپن یا چین شود و حتی مدرسه نرود بعد از چند سال زبان محلی را اگر بهتر بلد نشود حداقل در سطح اقای ظریف بلد خواهد بود. دانستن انگلیسی شرط لازم برای یک مذاکره کننده بین المللی می تواند باشد ولی هرگز و هرگز شرط کافی نیست. سندش هم برجام اقای ظریف و دوستان بورسیه ای که خدمت سربازی زمان جنگ خود را در نیویورک گذراندند تا انگلیسی یاد بگیرند.
تو علم فیزیک اولین شرط اینکه از نقطه ای به نقطه ای برسی اینه که جهت حرکتت به سمت اون نقطه باشه و اگر خلاف اون حرکت کنی فاصله ات بیشتر میشه . آرزوی دیرینه کشور در جلوگیری از خامفروشی نفت چگونه محقق میشود؟برنامه ریزی اسمارت-smart- میخواهد و اجرای آن برنامه توسط افراد دارای دانش و تخصص و غیر ذینفع در خام فروشی.
پاسخ ها
ناشناس
| 
| ۲۰:۳۱ - ۱۴۰۱/۰۵/۲۹
متاسفانه بعضی از معاونین وزیر نفت دانش و تخصصی در این زمینه ندارند، اسم نمی برم همه میدونن جلوگیری از خام فروشی نفت مانند این است که شرکت های تولید کننده ی بعضی قطعات گوشی های پرفروش دنیا مانند تولید کننده های نمایشگر , اعلام کنند ما دیگر صفحه نمایش نمی فروشیم و قصد داریم خودمان موبایل تولید کنیم!بدون شک شما نفت خامتان را برای رقابت با کشورهای تولید کننده نفت خام و کسب درامد بیشتر باید بفروشید ولی میتوانید قسمتی از سود حاصل از فروش را برای گسترش فناوری تولید محصولات حاصل از نفت خام اختصاص دهید وآن را هم صادر کنید تا سود مضاعف کسب نمایید .
پاسخ ها
ناشناس
| 
| ۱۳:۱۲ - ۱۴۰۱/۰۵/۲۹
نفت خام بشکه ای ۱۰۰ دلار است بنزین و نفت و گازوییل بشکه ای ۲۴۰ دار است
مواد اولیه پتروشیمی که از نفت است مثل پی وی سی
و ملامین و ووو به متوسط به بشکه ۵۰۰ دلارمیرسد
تولید رنگ و پوسته تلویزیون و مصنوعات پلاستیکی مثل شیلنگ و طناب و ابزار و پوشاک و وسایل خانه و کود ها و سم ها ی کشاورزی و شیمیایی و دارو و مصالح ساختمانی بهداشتی و ظروف و قطعات یدکی خودرو کشتی و هواپیما و قطار کودک و
که ارزش هر بشکه آنها بین هزار تا ده هزار دلار میرسد
و اینجاست که ارزش افزوده نفت خام صد دلاری تا مصنوعات
نهایی حاصل از پتروشیمی تا ده هزار دلار میرسد
و برای رسیدن به این درآمد نیاز به تکنولوژی و بازار
جهانی فروش دارد
که با جنگ و شعار زدگی و تهدید و تحریم و جنگ
و دیوار کشیدن به دور کشور برای هیچ کسی در کره
زمین شدنی نبوده و نیست
نمونه زنده و موفق آن چین است که ۴۰ سال به راه
ایده ئولوژی کمونیستی رفت و فقر و عقب مانده گی را داشت و دید و تجربه کرد
ولی طرف ۴۵ سال گذشته به ارتباط دوستانه و عادی با دنیا برگشت و الان رقیب برنده امریکا ایت و یک و نیم میلیارد جمعیت اش را دارد بخوبی اداره میکند
ناشناس
| 
| ۱۴:۱۵ - ۱۴۰۱/۰۵/۲۹
خوب فقط ما نیستیم که تولید کننده نفت هستیم. بله ما می تونیم مقداری نفت بفروشیم و از پول اون برای سرمایه گذاری استفاده کنیم. از یه جایی به بعد دیگه لازم نیست حتما نفت خام بفروشیم. می دونستید کشوری مثل چین هم نفت تو کشورش استخراج می کنه؟ هیچیشو خام نمی فروشه و همش تو پالایشگاههای خودش استفاده میشه. قطعا مقدار زیادی از این مواد تو اقتصاد خودش صرف میشه و یه مقداری رو هم شاید بفروشه. بله ما نمی تونیم همه رو استفاده کنیم ولی می تونیم محصولات پتروشیمی رو با یه قیمت رقابتی تو بازار بفروشیم و بازار رو کم کم تسخیر کنیم. بنابراین نظر شما کاملا رد میشه و این امکان وجود داره که ما اصلا خام فروشی نکنیم. البته سرمایه گذاری و مدیریت درست می خواد که ربطی به اصل قضیه نداره. دیگی که برای من نجوشه.... وقتی خام فروشی تغیری در زندگی من به وجود نمی آورد. تبدیل به محصول شدن وفروختن آن هم تغیری در زندگی من نمی کنه چون آقازاده ها درآمدشون بیشتر می شه.. پاسخ ها
ناشناس
| | ۱۸:۲۰ - ۱۴۰۱/۰۵/۲۹
همین تفکراست که کشورما اینجوری شده اروپایی ها ده برابر شدن گاز تحمل کرد فقط به روسیه درگیرن ناشناس
| | ۲۰:۳۴ - ۱۴۰۱/۰۵/۲۹
فرقش اینه که توی صعنت پتروشیمی شرکتهای خصوصی زیادی هستند شاید یه کم این دیگ برات بجوشه
نظرسنجی
آیا به عنوان زن حاضرید با مهریه 14 سکه «بله» را بگویید؟