به کجا چنين شتابان؟
در فرمایشات امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام آمده است که مقدم داشتن امور فرعی وغیر اولویت‌دار بر اصول و امور اساسی و زیربنایی باعث ازدست دادن فرصت‌ها و بالتبع از بین رفتن نظام حکمرانی می‌شود عین فرمایش حضرت این است: «یستدل علی ادبار الدول باربع، تضییع الاصول، و التمسک بالفروع و تقدیم الاراذل، و تاخیر الافاضل». چهار عامل باعث شکست دولت‌ها می‌شود. ضایع کردن
اصول، چنگ زدن به فروع (غیراولویت‌دار)، به کار گماردن آدم‌های پست، کنار گذاردن انسان‌های شایسته غررالحکم، ص ۳۴۲ (این حدیث شریف ناظر به مبانی محکم اداره کشور و سازمان و خاصه سلامت و شایستگی حاکمان و مدیران است و شرح و تفصیل مفاد این کلام نورانی فرصت دیگری لازم دارد. غرض نگارنده قسمت اول حدیث یعنی نابود کردن اصول و پرداختن به فروع عطف به ذهنیت امروز جامعه ایران است. بسی روشن است که در نظام حکمرانی اگر ذهنیت حاکم برجامعه که از آن به افکار عمومی یا دیدگاه اجتماعی تعبیر می‌شود رعایت نشود شاهد از بین رفتن بسیاری از فرصت‌ها و منابع خواهیم بود بگونه‌ای که روابط مردم با حکمرانی را متزلزل خواهد کرد.
نگاهی اندک به مباحث جاری بین مسئولین و گروه‌های سیاسی و باند‌های ذینفع درفضای اقتصادی جامعه نشان می‌دهد مطالب یا منازعات آنان معطوف به مسائل کانونی جامعه و مردم نیست. سؤال اساسی و راهبردی این است که مسئله امروز حکمرانی ایران چیست؟ پاسخ کوتاه این است، ناکارآمدی درون‌زا که اگر چاره‌اندیشی نشود عوامل برون‌زا را تشدید خواهد کرد. عوامل این نا کارآمدی نوعا پشت تحریم‌های خارجی سنگر گرفته وهررطب و یابسی را به آن گره می‌زنند وخلاف خود را توجیه می‌کنند. ما منکر تأثیرات کمر شکن تحریم‌ها بر اقتصاد و فرهنگ و روابط خارجی نیستیم ولی این تحریم‌ها وقتی تأثیرات مضاعف می‌گذارند که عوامل داخلی به کمک آنها می‌آیند و فشاررا برمردم مضاعف می‌کنند. بدون شک عمده مشکل داخلی سوءمدیریت و فراموشی اصول و سرگرم شدن به فروع است.
کدام فهیم سیاسی امروز در ایران نمی‌داند که مسائل داخلی عبارتند از مهار تورم، گرانی مسکن، خالی بودن سفره‌های افراد کم‌درآمد، بهم ریختن امنیت غذائی، فساد اداری، حفظ روحیه همبستگی، ارتقاء توان دفاعی، ترویج و تقویت فرهنگ و ارزش‌های دینی؛ و اولویت‌های خارجی عبارتند از برطرف کردن تهدیدها، بازتعریف روابط خارجی و استفاده از فرصت‌های سرمایه‌گذاری خارجی و گرفتن بهانه از دشمنان بی‌رحم و عنود.
حال در چنین شرایطی چرا باید شاهد رهاسازی قیمت‌ها شویم و نظارت بازدارنده بر امور نداشته نباشیم و متخلفین و محتکرین بحال خود رها شوند؟ آیا واقعا راهی برای مهار قیمت‌ها نیست؟ آیا وقت آن نرسیده که از منابع بنیادها، ستاد‌ها و اموال عمومی برای دستگیری از کم‌درآمد‌ها هزینه کنیم؟ آیا نمی‌توانیم با بسیج افراد متمول و گروه‌های پربرخوردار بخشی از فقر نیازمندان را جبران کنیم؟
مگر درزمان دفاع مقدس ۸ ساله شاهد نبودیم که پیرزن روستائی دارائی قابل بخشش خودرا که چند عدد تخم مرغ بود به جبهه بخشید؟ اگر اصول را بشناسیم وبر فروع مقدم بداریم می‌شود مشکلات رابرطرف کرد. آری سزاوار است به این امور بپردازیم و از موضوعاتی غیرضرور بپرهیزیم، عجیب است، یکی فیلش یاد هندوستان می‌افتد و بعد از چهار دهه اعلام میکند مخالف تسخیر لانه جاسوسی بوده است، دیگری وارد منازعات بی‌حاصل اجبار و اختیار حجاب می‌شود، آن یکی می‌گوید وزیر خارجه فعلی زمانی کارمند ساده بوده است گوئی خود از مادر دیپلمات زاده شده است، آن برادرسپاهی که در هشت سال دفاع مقدس سعادت همراهی با سرداران شهید نداشته، نفس خود را با طعنه به بزرگان نظام تسکین می‌دهد وپلیدی فیلم عروسی در حریم خانوادگی را پخش میکند واز همه بدتر دوباره دعوای برجام نافرجام غوغا بپا کرده است وگرو‌های سیاسی را به جان هم انداخته و گوئی فرصت انتقام رسیده و بهترین زمان برای زدن ضربه فنی به رقیب و ره‌توشه برای انتخابات آینده فراهم شده است و دنبال مقصر می‌گردند و در غیاب تدابیر فصل‌الخطاب که در چنین مواقعی فضا را آرام میکند- و حکمت نبودش را نگارنده نمی‌داند- فرصت بهم پریدن را به اوج رسانده‌اند باری بخود زحمت ندهید والله برجام دست پخت نظام است و دست مایه شخص و گروه خاصی نیست ودر فرایند تصمیم سازی و تصمیم‌گیری نظام به اینجا رسیده است.
بخدا قسم موضوع حجاب ریشه در نظام آموزسی-تبلیغی و عملکردی ما دارد بعلاوه فضای نامیمون مجازی، اشغال لانه جاسوسی را باید در ظرف زمانی خود معنی کرد واز جنگ روانی دشمن غافل نبود بنابراین چرا نمی‌اندیشید و عجله میکنید؟ جا دارد که بگوئیم به کجا چنین شتابان؟ فاین تذهبون؟ بجای فرصت‌سوزی در این موضوعات دغدغه‌های مهم را در سر داشته باشید تهدید خارجی را جدی بدانید و برای دفع آن هوای مردم را داشته باشید که با اتکاء به خداوند متعال و راست قامت در برابر دشمنان ایستاده‌اند و همچنان به مسئولین فرصت جبران می‌دهند. والسلام.
به اونجا