کنار آمدن با حقیقت
این حقیقت آن طور پذیرفته شد که بود. شاید این واقع‌بینی باید در مدیران فدراسیون قایقرانی و دیگر فدراسیون‌ها زنده شود. به نظر می‌رسد دستگاه ورزش ایران هم باید مکانیزمی در نظر بگیرد که در آن نوع تفکر و نیازها و مشکلات ورزشکاران دیده شود.
ماندن مینا علیزاده در جمهوری چک و سفر او به آلمان نه اولین کار غیرقانونی ورزشکاران اعزامی ایران به مسابقات جهانی است و نه آخرین آنها خواهد بود.
به نوشته خبرآنلاین؛ از زمانی که سفر ملی‌پوشان ورزش ایران به مسابقات جهانی به عنوان یکی از ابزارهای مناسب برای سفرهای سخت برای شهروندان عادی، جلب توجه کرد، بسیاری از ورزشکاران تنها به این دلیل به ورزش حرفه‌ا‌ی روی آوردند که راهی مناطق مورد نظر خود شوند. نقاطی که اگر آنها در شرایط عادی قصد سفر به آنجا را داشته باشند یا به هدفشان نمی‌رسند و یا با مسیری فوق‌العاده دشوار روبه‌رو خواهند شد. دیروز ناخدا امینی نایب‌رئیس فدراسیون قایقرانی در گفت‌وگو با رادیو ورزش حرفهایی زد که با منطق مطابق نیست.
این فدراسیون که ورزشکاران بسیاری از راه سفرهای ورزشی آن، راهی اروپا و دیگر نقاط دنیا شده و دیگر برنگشته‌اند هنوز به راهی می‌رود که سابق می‌رفت. هنوز هم راهی برای باقی ماندن در محل مسابقات و ممانعت از بازگشت برای ورزشکاران وجود دارد.
با این حال فدراسیون قایقرانی تلاش دارد خود و دیگران را امیدوار نشان دهد که این ورزشکار به کشور برمی‌گردد که اگر این گونه بود او هرگز از کاروان جدا نمی‌شد و اگر قصد سیاحت داشت مانند بسیاری از شهروندان ایرانی از راه قانونی وارد عمل می‌شد.
پرسش اینجاست که چرا فدراسیون قایقرانی نمی‌خواهد با حقایقی که پیرامون این فدراسیون و ورزش ما وجود دارد کنار بیاید و اگر آن‌طور که مدیرانش در حال حاضر مدعی‌اند از این کار بانوی ورزشکار زیان دیده، چرا باز هم اشتباهاتی را که بارها از راه آن آسیب دیده تکرار می‌کند.
این فدراسیون بسیاری از ورزشکارانش را در سفرها از دست داد و هر بار تلاش کرد باقیماندن ورزشکارانش را نوعی سفر تفریحی موقت جلوه دهد اما زمان ثابت کرد که حقیقت چیزی غیر از این است. نادیا کومانچی را همه می‌شناسند.
افسانه ژیمناستیک دنیا که در سال 1976 در 15 سالگی چشم دنیا را خیره کرد و برای اولین بار نمره 10 را در این ورزش مقابل نام خود نوشت بعد از 3 طلای این مسابقات و 2 طلای المپیک مسکو دیگر نخواست در رومانی بماند. زمانی که او همراه با مربی‌اش راهی آمریکا شد و در آنجا اعلام کرد قصد بازگشت به وطنش را ندارد برخوردی توأم با توهم با او صورت نگرفت.
این حقیقت آن طور پذیرفته شد که بود. شاید این واقع‌بینی باید در مدیران فدراسیون قایقرانی و دیگر فدراسیون‌ها زنده شود. به نظر می‌رسد دستگاه ورزش ایران هم باید مکانیزمی در نظر بگیرد که در آن نوع تفکر و نیازها و مشکلات ورزشکاران دیده شود.
شیوه‌ای برای آنکه ورزشکاران ما به این صورت برای ماندن در اروپا یا نقاط دیگر به رفتار غیرقانونی پناه نبرند تا ورزش ما بیشتر از این به دلیل این اخبار تحقیر نشود. شیوه‌ای برای آنکه فرار را به سفر تفریحی تعبیر و تفسیر نکنیم و حقیقت را همان طور که هست ببینیم.
به نوشته خبرآنلاین؛ از زمانی که سفر ملی‌پوشان ورزش ایران به مسابقات جهانی به عنوان یکی از ابزارهای مناسب برای سفرهای سخت برای شهروندان عادی، جلب توجه کرد، بسیاری از ورزشکاران تنها به این دلیل به ورزش حرفه‌ا‌ی روی آوردند که راهی مناطق مورد نظر خود شوند. نقاطی که اگر آنها در شرایط عادی قصد سفر به آنجا را داشته باشند یا به هدفشان نمی‌رسند و یا با مسیری فوق‌العاده دشوار روبه‌رو خواهند شد. دیروز ناخدا امینی نایب‌رئیس فدراسیون قایقرانی در گفت‌وگو با رادیو ورزش حرفهایی زد که با منطق مطابق نیست.
این فدراسیون که ورزشکاران بسیاری از راه سفرهای ورزشی آن، راهی اروپا و دیگر نقاط دنیا شده و دیگر برنگشته‌اند هنوز به راهی می‌رود که سابق می‌رفت. هنوز هم راهی برای باقی ماندن در محل مسابقات و ممانعت از بازگشت برای ورزشکاران وجود دارد.
با این حال فدراسیون قایقرانی تلاش دارد خود و دیگران را امیدوار نشان دهد که این ورزشکار به کشور برمی‌گردد که اگر این گونه بود او هرگز از کاروان جدا نمی‌شد و اگر قصد سیاحت داشت مانند بسیاری از شهروندان ایرانی از راه قانونی وارد عمل می‌شد.
پرسش اینجاست که چرا فدراسیون قایقرانی نمی‌خواهد با حقایقی که پیرامون این فدراسیون و ورزش ما وجود دارد کنار بیاید و اگر آن‌طور که مدیرانش در حال حاضر مدعی‌اند از این کار بانوی ورزشکار زیان دیده، چرا باز هم اشتباهاتی را که بارها از راه آن آسیب دیده تکرار می‌کند.
این فدراسیون بسیاری از ورزشکارانش را در سفرها از دست داد و هر بار تلاش کرد باقیماندن ورزشکارانش را نوعی سفر تفریحی موقت جلوه دهد اما زمان ثابت کرد که حقیقت چیزی غیر از این است. نادیا کومانچی را همه می‌شناسند.
افسانه ژیمناستیک دنیا که در سال 1976 در 15 سالگی چشم دنیا را خیره کرد و برای اولین بار نمره 10 را در این ورزش مقابل نام خود نوشت بعد از 3 طلای این مسابقات و 2 طلای المپیک مسکو دیگر نخواست در رومانی بماند. زمانی که او همراه با مربی‌اش راهی آمریکا شد و در آنجا اعلام کرد قصد بازگشت به وطنش را ندارد برخوردی توأم با توهم با او صورت نگرفت.
این حقیقت آن طور پذیرفته شد که بود. شاید این واقع‌بینی باید در مدیران فدراسیون قایقرانی و دیگر فدراسیون‌ها زنده شود. به نظر می‌رسد دستگاه ورزش ایران هم باید مکانیزمی در نظر بگیرد که در آن نوع تفکر و نیازها و مشکلات ورزشکاران دیده شود.
شیوه‌ای برای آنکه ورزشکاران ما به این صورت برای ماندن در اروپا یا نقاط دیگر به رفتار غیرقانونی پناه نبرند تا ورزش ما بیشتر از این به دلیل این اخبار تحقیر نشود. شیوه‌ای برای آنکه فرار را به سفر تفریحی تعبیر و تفسیر نکنیم و حقیقت را همان طور که هست ببینیم.
