اشتباهات جبران ناپذیر پزشکی

بالا رفتن آمار خطاهای پزشکی از یک‌سو و انتشار سریع اخبار مرتبط با آن در فضاهای مجازی و دست به دست شدن سریع این اخبار از سوی دیگر موجب شده بیشتر از قبل موضوع خطاهای پزشکی سر زبان‌ها بیفتد و واکنش‌های زیادی را به دنبال داشته باشد.

بالا رفتن آمار خطاهای پزشکی از یک‌سو و انتشار سریع اخبار مرتبط با آن در فضاهای مجازی و دست به دست شدن سریع این اخبار از سوی دیگر موجب شده بیشتر از قبل موضوع خطاهای پزشکی سر زبان‌ها بیفتد و واکنش‌های زیادی را به دنبال داشته باشد. حساسیت اجتماعی و واکنش‌ به موضوع خطاهای پزشکی تا جایی پیش رفت که حجت‌الاسلام مصطفی پورمحمدی، وزیر پیشین دادگستری مرداد سال گذشته در سمینار پیشگیری از خطاهای پزشکی با هشدار به پزشکان از آنها خواست تا موضوع خطای پزشکی را جدی بگیرند و آن را با حق‌الناس تعریف کنند.

نمونه خطاها، سهل‌انگاری و قصور پزشکی در جامعه امروزی کم نیست.
وی ادامه داد: «همسرم بعد از عمل جراحی به بخش مراقبت‌های ویژه منتقل شد؛ اما بعد از 20 روز ناچار شدم با پرداخت هزینه‌های گزاف او را برای ادامه درمان به بیمارستانی در تهران منتقل کنم. در تهران خانه‌ای اجاره کردم تا هر روز بالای سر همسرم باشم. اما وضعیت او تغییری نکرد. شانزدهم شهریور به بندرعباس و به خانه‌مان برگشتیم. حالا پزشکان متخصص برای درمان همسرم روزانه بالای سر او حاضر می‌شوند اما ادامه درمان او ماهانه 10 میلیون تومان پول نیاز دارد و من دیگر قادر به پرداخت هزینه‌ها نیستم. همسرم با گذشت پنج سال از این ماجرا از ناحیه دست، پا و گردن فلج شده است و قادر به تکلم و کنترل ادرار نیست و به کمک سرنگ غذا می‌خورد.»

وی ادامه داد: «در حالی که پزشکی‌قانونی پزشک متخصص زنان و زایمان، متخصص بیهوشی و مسئول فنی بیمارستان را در مجموع 84 درصد مقصر دانسته‌اند اما هنوز اقدامی در این زمینه صورت نگرفته است. ضمن اینکه درنهایت پس از قطعی شدن حکم، آنها محکوم به پرداخت دیه یا جریمه نقدی محکوم می‌شوند اما بی‌دقتی و بی‌مبالاتی آنها به قیمت زندگی من، همسر و فرزندم که حالا پنج سال دارد، تمام شده است و هیچ‌کس پاسخگوی شرایط سخت ما نیست.»

وی می‌گوید: «بی‌توجهی و بی‌مسئولیتی پزشک همسرم و اقدامات دیرهنگام آنها و اجازه ندادن کادر پزشکی برای حضور در کنار همسرم موجب شد او و فرزندم را از دست بدهم.»
پرستاران حتی اجازه ندادند در کنار همسرم باشم. برخورد تلخ کادر پزشکی همسرم را آزرده‌خاطر کرده بود. به همین خاطر همسرم از من خواست بیمارستان را ترک کنیم. ما هم با رضایت‌نامه به خانه برگشتیم. ساعت 10 صبح بود که همسرم با پزشک خودش تماس گرفت اما او با بی‌اعتنایی با همسرم برخورد کرد و گفت نیازی به مراجعه به مطب نیست. او حرف‌های همسرم مبنی‌بر حالت تهوع و تنگی نفس را یک لوس‌بازی زنانه تعبیر کرد. عصر شد و حال همسرم وخیم‌تر شده بود. او به راحتی نمی‌توانست نفس بکشد. به همین خاطر بار دیگر به بیمارستان رفتیم. چون همان موقع دو بیمار با احتمال ابتلا به تب کنگو به بیمارستان منتقل شده بودند، اجازه ورود به ما ندادند و ناچار شدیم به بیمارستان دیگری برویم. ساعت 11 شب همسرم در بیمارستانی که دکترش در آنجا بود در بخش زنان و زایمان بستری شد؛ اما به من اجاره ندادند همراه همسرم باشم. بیمارستان خصوصی تجهیزات کافی نداشت. ناچار شدیم بیشتر آزمایش‌های تخصصی را بیرون از بیمارستان انجام دهیم. برای گرفتن جواب یکی از آزمایش‌ها از بیمارستان بیرون رفته بودم که با من تماس گرفتند و گفتند حال همسرم بد شده و او را به بخش ICU منتقل کرده‌اند.

وقتی بالای سر همسرم رسیدم گفتند به خاطر مشکلات تنفسی همسرم، امیدی به زنده ماندن جنین نیست. میزان اکسیژن در خون همسرم به‌شدت افت کرده بود. این نشان می‌داد پزشکان باید زودتر همسرم را به بخش مراقبت‌های ویژه منتقل یا از کپسول اکسیژن برای او استفاده می‌کردند اما این کار را نکرده بودند. چند ساعت بعد که وضعیت اکسیژن در خون همسرم به حد نرمال رسید و به هوش آمد فرزندم در شکمش مرده بود. پزشکان گفتند به خاطر استفاده از داروهای رقیق‌کننده خون امکان زایمان سزارین وجود ندارد. همسرم برای زایمان طبیعی به اتاق عمل رفت و دیگر زنده بیرون نیامد. او به کما رفت و در مدت سه روز تمام اعضای بدنش از کار افتاد و تسلیم مرگ شد. شوکه بودم و باورم نمی‌شد چنین بلایی سر همسر و فرزندم آمده باشد. حالا با گذشت نزدیک به دو ماه از این ماجرا پزشکی قانونی علت فوت همسرم را شوک عفونی و از کار افتادن اعضای مختلف بدن اعلام کرده است. حالا به دادسرای جنایی رفته‌ام تا از پزشک همسرم شکایت کنم. بی‌اعتنایی او به وضعیت همسرم، انتقال دیر‌هنگام او به بخش مراقبت‌های ویژه و عدم استفاده از اکسیژن موجب شد اول فرزندم و سپس همسرم را از دست بدهم. بی‌شک اگر زودتر برای بستری شدن همسرم اقدام شده بود یا حداقل اجازه می‌دادند من کنارش باشم، شاید زودتر متوجه وضعیت وخیم او می‌شدند و حالا همسر و فرزندم زنده بودند.»

علیرضا زالی، رئیس سابق سازمان نظام پزشکی در آخرین آمارهای ارائه‌شده، گفت: «قصور پزشکی در ایران کمتر از نرم جهانی است. نرم جهانی خطای پزشکی سه درصد است که درصد خطای پزشکی در کشور ما از این میزان هم کمتر است. سالانه 800 میلیون خدمات پزشکی به مردم ارائه می‌شود که حدود 12 تا 13هزار پرونده مربوط به خطاهای پزشکی در کشور تشکیل می‌شود. هفت‌هزار پرونده خطای پزشکی در پیچ‌وخم رسیدگی است که 60 درصد آنها، مربوط به بروز عارضه در بیمار هستند. حوزه زنان و زایمان در صدر قصور پزشکی قرار دارد و پزشکان عمومی، دندانپزشکان و جراحان عمومی در رتبه‌های بعدی بیشترین خطاهای پزشکی هستند.»
198دادسرای انتظامی، 35 هیات تجدیدنظر، 201 هیات بدوی، هزار دادیار و دوهزار عضو هیات بدوی وجود دارند و هزار و 200 کارشناس هم بر این خطاها نظارت دارند. با این وجود روند رسیدگی به برخی از این پرونده‌ها طولانی است.

نمونه چنین ماجراهای تلخ و دردناکی متاسفانه کم نیست. مدتی پیش بود که خبر کوری و عفونت چشم چند بیمار که تحت‌ عمل جراحی قرار گرفته بودند، در بیمارستانی در شهرستان ساری منتشر شد. 17 بیمار که برای عمل آب مروارید چشم به این بیمارستان رفته بودند، دچار عفونت شدید شدند و یکی از آنها دچار نابینایی شد. در ابتدا‌ انتقال عفونت بیمارستانی دست پزشکان و پرستاران علت این ماجرا مطرح شد؛ اما بعدها گفته شد اشکال در یکی از‌ دستگاه های استریل‌کننده تجهیزات موجب این فاجعه شده است.