معرفی شبه پلاسکوها، کمترین حق شهروندان پس از فاجعه 10 روزه

با این ملاحظات، انتظار می‌رود فرو ریختن پلاسکو زنگ هشدار را به صدا درآورده و تدابیری در دستور کار قرار گرفته باشد که در نتیجه آن، دیگر به مانند حادثه پلاسکو غافلگیر نشویم. به عبارت بهتر، بدانیم کدام سازه ها وضعیت خوبی ندارند و ممکن است با حوادث مانند حریق یا حتی از آن بدتر، به دلیل فرسودگی بسیار، بناگاه تخریب شده و روزگار ساکنان و اطرافیانشان را تیره و تار نمایند.

فهرستی از سازه های ناایمن که می‌توانند کانون خطرات فراوانی باشند و تهدیدی بالقوه برای جان شهروندان به حساب می‌آیند؛ آنقدر که باید به سرعت برای پلمب، تخریب و بازسازی یا دست کم نوسازی و تجهیزشان اقدام نمود و پیش از این دست اقدامات، به مردم معرفی‌شان کرد تا نسبت به خطرات حضور در چنین سازه هایی آگاه باشند.

این در حالی است که می‌بینیم برخی سازه‌های ناایمن در روزهای پس از فرو ریختن پلاسکو به شدت مورد توجه عموم قرار گرفته و حتی برخی از کسبه شاغل در آنها، با نصب پلاکاردها و بنرهایی کوشیدند ضرورت تخریب و تجدید بنایشان را فریاد بزنند. شاید با این امیدواری که تخریب پلاسکو همگان را هشدار کرده و در سایه این آگاهی، شاهد بروز تغییرات پیشگیرانه ای باشیم، حال آنکه این گونه نشد.

دردناک تر اینجاست که می‌بینیم برخی مسئولان، از جمله بعضی از اعضای شورای اسلامی شهر تهران، شمار این سازه های ناایمن را با اعدادی بسیار بزرگ بیان می‌کنند و بر این باورند که شبه پلاسکوها بسیار بیشتر از چند سازه فرسوده‌ای هستند که مردم می‌شناسند. شاید از این روی که به فهرست تهیه شده از سازه های ناایمن دسترسی دارند و در مستنداتی که در اختیارشان قرار گرفته، با آمارهای هولناکی در این باره مواجه شده‌اند.

فهرستی که اگر نباشد، باید گریست و در صدد تهیه و تدارکش برآمد و اگر وجود دارد، کمترین حق شهروندان، آگاهی از آن است؛ دست کم به اندازه‌ای که سازه های خطرناک قرار گرفته در صدر آن فهرست را بشناسند و بدانند تردد در این سازه ها می‌تواند به قیمت جان باختنشان منجر شود.

حقی که بعد از فرو ریختن پلاسکو و رقم خوردن آن فاجعه بزرگ، نادیده گرفتنش قصوری بسیار بزرگ تر از قصور رخ داده در پلمب نشدن ساختمان پلاسکو خواهد بود و حتی می‌توان مقصرانش را از هم اکنون به دستگاه قضا معرفی نمود و خواستار محاکمه شان شد.