به عنوان فرزند یک جراح سؤال می‌کنم، آیا رفتار این جراح توهین به جامعه پزشکان نیست؟

تجمع اعتراض آمیز به رفتار برخی پزشکان غیرمتعهد در مقابل بیمارستان جم، محل درمان (؟) عباس کیارستمی، با حواشی از جمله توهین یکی از پزشکان و سهامداران این بیمارستان خصوصی به داریوش مهرجویی همراه شد؛ اما نه رفتار این پزشک و نه رفتار پزشکان معالج کیارستمی، همه جامعه پزشکی را نمایندگی نمی‌کند؛ موضوعی که از سوی رضا درمیشیان در قالب یک یادداشت بیان شده است.

به گزارش «تابناک»، رضا درمیشیان، کارگردان سینمای کشورمان که خود فرزند یک پزشک متخصص است، در این ارتباط نوشت: «بیماری در یک بیمارستان خصوصی به نام پزشک جراحی بستری می‌شود، توجه کنید که بیمارستان خصوصی است و نه دولتی؛ یعنی بیمار به واسطه انتخاب آن پزشک در بیمارستان بستری شده است.

پزشک جراح عملی را انجام می‌دهد که منجر به عمل دوم می‌شود. پیش از بهبود و قبل از ترخیص بیمار، یک‌دفعه پزشک از دسترس خارج شده و مشخص می‌شود پزشکی که بیمار به اعتبار او تن به عمل جراحی داده، بی‌تفاوت از وضعیت و حال بیمار به سفر تفریحی رفته است.

وقتی هم با پزشک تماس گرفته و خبر می‌دهند بیمار در چه وضعی است، باز هم بی‌تفاوت است و ادامه سفر را به درمان ترجیح می‌دهد. به ناچار پزشک دیگری جایش عمل جدید را انجام می‌دهد.

شما درباره این پزشک چه فکر می‌کنید؟ آیا این پزشک قسم بقراط خورده است؟ اخلاق پزشکی دقیقا‌‌ همان چیزی است که در پروسه درمان آقای کیارستمی دیده نمی‌شود. به عنوان فرزند یک جراح سؤال می‌کنم آیا رفتار این جراح توهین به جامعه جراحان و جامعه پزشکان نیست؟

هر انسانی جایز الخطاست، ولی این خطا نیست، سهل‌انگاری، بی‌وجدانی و بی‌مسئولیتی است که منجر به کشتن جان یک انسان شده است؛ انسانی که از مهم‌ترین چهره‌های فرهنگی هنری قرن معاصر ماست.

نزدیک به نیم قرن پیش، وقتی استاد داریوش مهرجویی فیلم «دایره مینا» را ساخت که در آن به فساد خون‌های آلوده اعتراض کرد، به جای حمایت و تقدیر، فیلمش را توقیف کردند و متهم به نقد بی‌انصافانه درباره پزشکان شد اما‌‌ همان فیلم «دایره مینا» جرقه اصلی تأسیس سازمان انتقال خون ایران شد.

امروز هم که مهرجویی حقیقت را می‌گوید، با بی‌مهری روبه‌رو می‌شود و آن‌ها که می‌خواهند خطاهای صورت‌گرفته را لاپوشانی کنند، سخنان مهرجویی را دستمایه توهین و بازی رسانه‌ای قرار می‌دهند، جای ظالم و مظلوم را عوض می‌کنند و جامعه پزشکی را تحریک می‌کنند تا با زیر سؤال بردن کل پزشکان، صف‌آرایی برای دفاع از پزشک خطاکار تشکیل دهند و همگان گمراه شوند و از یاد ببرند مسأله اصلی، خطا، سهل‌انگاری و بی‌مسئولیتی یک پزشک است و نه جامعه پزشکی که جهان هنر را این چنین عزادار کرده است.

امیدوارم جامعه پزشکی ایران همچون داریوش مهرجویی، صریح و بی‌تعارف و شفاف باشد و با پزشکانی که با جان مردم بازی کرده و موجب زیر سؤال بردن پزشکان می‌شوند قاطعانه برخورد کند».