۲۰ کاندیدا برای ریاست فدراسیونی که ۲۰ ورزشکار حرفه ای فعال ندارد!

دیروز مهلت ثبت‌نام از نامزدهای کسب ریاست فدراسیون اسکی به پایان رسید و در عین ناباوری، بیست کاندیدا برای حضور در این فدراسیون نام نویسی کردند!

به گزارش «تابناک ورزشی»، فدراسیون اسکی که سال هاست ورزشکاران ملی اش، رکورد مهم و بزرگی را جابجا نکرده اند، در پایان مهلت ده روزه نام نویسی، با بیست کاندیدا برای انتخابات آتی رکورد زد تا حداقل در این زمینه رشد کرده باشد.

در میان لیست بلند بالای اسامی نامزدهای انتخابات ریاست فدراسیون اسکی، چندین ملی پوش فعلی و سابق این رشته هم دیده می شود که سودای ترک تپه های برف گرفته اسکی و نشستن پشت میز مدیریت را در سر می پرورانند.

حضور چهار زن در بین بیست کاندیدای ریاست یک فدراسیون در نوع خود جالب است؛ اما همه اینها نمی تواند از جذابیت رقابت چندین چهره از یک خانواده برای ریاست اسکی بکاهد! فهرست منتشره نشان می دهد طی موردی نادر در ورزش جهان، قرار است دو تن از خانواده کلهر و دو تن از خانواده ساوه شمشکی با یکدیگر بر سر یک صندلی رقابت کنند!

همچنین حضور احمد سعادتمند، رکورد دار نامزدی برای ریاست فدراسیون های ورزشی در این فهرست، دیگر چندان شگفتی محسوب نمی شود، زیرا گویا در متد مدیریت برخی، ریاست در رشته ای مثل جودو با هدایت جامعه اسکی ایران، چندان تفاوتی با هم ندارد و مباحثی مثل تخصص هم نیاز نیست و بعد از کسب صندلی قدرت، خودش به آرامی تحصیل می شود!

نگاهی به این لیست بیندازید؛

سیدمصطفی میرهاشمی، رستم کلهر، حسین کلهر، مرتضی ساوه شمشکی، میترا نوری، سیدحسن طباطبایی، سیدحمید مهدوی،احمد سعادتمند، سیدعبدی افتخاری،میرابوطالبی، پیام محبی، سیدمجتبی صید، هوشیار میردامادی، جواد شهلایی باقری، سیروس معدن‌دار، علی ستوده، بیژن خطیبی، بهار خیرخواه، سیدیاسین صید، افسانه شمشکی.
حال اگر از کارشناسان اسکی ایران بخواهید بیست اسکی باز حرفه ای که شبانه روز خود را با این رشته می گذرانند و به جای تدریس در کلاس های خصوصی گرانقیمت و کسب حق التدریس های نجومی از فرزندان متمولین شمال شهر، به تمرین و بهبود حدنصاب خود مشغول اند، معرفی کنید، شاید نتوانند حتی به اندازه انگشتان یک دست هم برای شما نام ببرند.

به نظر می رسد، بر خلاف آنچه تصور می شد، مشکل اسکی ایران تنها ریاست حدود دودهه ای حسین ساوه شمشکی و موروثی شدن پیراهن تیم ملی بین دو سه خانواده معروف مناطق شمشک و دیزین و دربندسر نیست.
گویا اسکی ایران در این همه سال به دلیل انحصار یک فرد در رأس فدراسیون، توان تربیت و پرورش نیرو در حد ریاست اسکی را از دست داده که حالا بیش از نیمی از کاندیداهایش حتی اصطلاحات و قوانین این رشته ورزشی را هم از روی کتاب و جزوه نخوانده اند، چه رسد به دو متر اسکی کردن روی برف که در وضع فعلی توقع زیادی محسوب می شود.

رشته ای که به گواه اعتراف مدیرانش، طی برخی برهه های سال های اخیر از داشتن تیم ملی هم محروم بوده و توانایی پرداخت حق عضویت فدراسیون جهانی را هم نداشته و دو سه کارمند ثابتش هم در دو اتاق تو در تو، صبح را به عصر رساندند تا حقوقشان را گرفته و جلوی تعطیلی کامل فدراسیون اسکی را بگیرند، فکر و تغییراتی اساسی  طلب می کند که سازنده بستر آن وزارت ورزش است؛ وزارتی که فعلا در ماه عسل موفقیت در بیرون راندن کفاشیان از ریاست فوتبال بوده و مشغول چینش های بعدی است.

درد ورزش ایران، غلبه حاشیه بر متن است؛ جایی که همه چیز باید در خدمت توسعه ورزش و کشف استعدادهای هر رشته باشد، همگی برای کرسی قدرت کورس بسته اند و تلاش می کنند سر پیچ منافع فردی از حریف سبقت بگیرند.