فدراسیون جهانی بسکتبال فرصت دوساله‌ای را به ایران و فدراسیون‌هایی که قصد داشتند تیم بانوان محجبه‌شان را به میدان بفرستند داده بود تا در این دو سال با برگزاری تورنمنت‌های برون‌مرزی و شرکت در رقابت‌های بین‌المللی نظر فدراسیون جهانی را جلب کنند و نتایج بازخوردهای آن را در اختیار فیبا بگذارند تا فدراسیون جهانی در پایان دو سال این موضوع را به بحث بگذارد و ببیند با توجه به شرایط آیا حجاب مشکلی برای دیگر بسکتبالیست‌ها ایجاد میکند یا خیر. نتایج این بررسی‌ها سرانجام منجر به تصمیم‌گیری فیبا در درباره حضور تیم‌های محجبه در رقابت‌های بین‌المللی خواهد شد.
به گزارش تابناک، فدراسیون جهانی بسکتبال در واقع با دادن این فرجه دو ساله از تیم‌هایی که قصد دارند با حجاب اسلامی در مسابقات شرکت کننده خواسته بود تا با حضور در مسابقه‌های بین‌المللی نشان دهند که حجاب مشکلی برای مسابقات ایجاد نخواهد کرد و نتایج مثبت و نمایش قابل قبول و کارنامه قابل دفاع تیم‌ها پس از این دو سال ملاک و معیاری شود برای تصمیم‌گیری نهایی در این خصوص. از زمانی که فدراسیون جهانی بسکتبال این فرصت دو ساله را تعیین کرده اکنون چیزی بیش از یک سال می‌گذرد و فدراسیون بسکتبال ایران به عنوان یکی از مهم‌ترین فدراسیون‌های هدف این تصمیم هنوز اقدام مناسبی را در این زمینه انجام نداده است و ای بسا اگر نگاه فدراسیون به تیم بانوان همچنان بر همین موال باشد در پایان این فرصت بسکتبالیست‌های دختر ایرانی برای همیشه فرصت حضور در رقابت‌های بین‌المللی را از دست بدهند.
در واقع فیبا فرصت مناسبی را در اختیار ایران و کشورهای اسلامی قرار داده بود تا طی این دو سال با تبلیغات، سفرهای برون مرزی و انجام مسابقات مختلف اثبات کنند که حجاب مشکلی برای انجام مسابقات بسکتبال ایجاد نخواهد کرد و از این طریق بتوانند مجوز حضور در رقابت‌های بین‌المللی را کسب کنند. اما این فرصت در سایه بلاتکلیفی‌ها و عدم توجه مسئولان در حال نابودی است. این البته چیز عجیبی نیست. تیم ملی بسکتبال بانوان ایران چند دهه‌ای هست که در سایه همین بی‌توجهی‌ها در حال فراموشی است. چنانکه آخرین حضور بانوان ایرانی در رقابت‌های بین‌المللی به نیم قرن قبل باز می‌گردد. به سال 1974 و مسابقات آسیایی. پس از آن تیم ملی بانوان دیگر هیچ وقت در یک رقابت بین‌المللی شرکت نکرد.
حتی زمانی که در نتیجه تلاش‌ها فدراسیون جهانی بسکتبال مجاب شد تا فرصت دو ساله‌ای را به کشورهای اسلامی برای مسئله پوشش بدهد باز هم این رشته در اولویت‌های فدراسیون قرار نگرفت تا ره‌آورد این فرصت برای بانوان ایرانی تنها یک اردوی ترکیه باشد که البته نتایج حاصل در این اردو نشان داد که تیم ایران حرف‌ها و انگیزه‌های زیادی برای ارائه دارد. اما گویا باید برای سرنوشت این دختران با استعداد هم مانند خیلی‌های دیگر حسرت خورد. بخش اعزم این فرصت دو ساله در زمانی از میان رفت که فدراسیون بسکتبال بی‌رئیس بود و همین مسئله منجر به این شد که در انتخاب سرمربی خارجی برای این تیم تعلل‌های صورت بگیرد. اواخر سال 93 قرار بود یک مدرس بین‌المللی به ایران بیاید و در صورت قابل قبول بودن سطح کیفی‌اش، هدایت تیم ملی بر عهده بگیرد اما این مسئله در میان بحران‌های فدراسیون بسکتبال در اواخر سال گذشته و تغییر رئیس و سرپرست فدراسیون به دست فراموشی سپرده شد.
از سوی دیگر هیچ تمهیدی برای اعزام تیم ملی بانوان به رقابت‌های بین‌المللی یا دعوت از تیم‌های خارجی برای حضور در ایران هم صورت نگرفت. فریده هادوی با تاکید بر این که راه سختی برای مجاب کردن فیبا وجود دارد، گفت:" من به تازگی رییس کمیته آموزش، پژوهش و بر‌نامه‌ریزی فدراسیون بسکتبال شده‌ام. در این مدت از نزدیک دیده‌ام که واقعا فدراسیون برای بهبود شرایط بانوان تلاش میکند و فقط این موضوع نیست که به یک کشور بگوییم بیا با ایران بازی تدارکاتی انجام بده و آنها هم قبول کنند. باید یک تورنمنت رسمی برگزار شود و بازی‌ها رسمیت داشته باشد و در چارچوب قوانین فیبا باشد و این نیست که با دو بازی فدراسیون جهانی را مجاب کرد. حال که با مسائل اجرایی آشنا شده‌ام، متوجه شدم که این موضوع یک بر‌نامه‌ریزی سنگین می‌خواهد و باید ببینیم توان فدراسیون و خود بخش بانوان چقدر است و تیم‌های دیگر قبول می‌کنند با ما بازی کنند یا خیر که همین امر، موضوع را پیچیده میکند."
فرصت مغتنمی که فیبا به ایران و کشورهای اسلامی داده بود رو به پایان است و با این روند بعد است ایران بتواند فدراسیون جهانی را برای استفاده از پوشش جدید در مسابقات بین‌المللی مجاب کند. چه اینکه اساسا اقدامی صورت نگرفته که قابل ارائه و دفاع در فدراسیون جهانی باشد. با این حساب باید دید در سال آینده که فرصت دوساله فدراسیون جهانی به پایان می‌رسد دختران شایسته بسکتبالیست ایران می‌توانند بعد ازحدود نیم قرن و آن هم با حجاب اسلامی به سطح اول بسکتبال برگردند یا خیر؟
این یه اهمال کاری نیست یک واقعیته