از داووس ایران چه خبر؟! مشکل کار کجاست؟

در حالی اجلاس وزاری خارجه کشورهای غیرمتعهد به پایان رسید که با عضویت کشور آذربایجان و فیجی در این پیمان، شمار کشورهای عضو آن به 120 رسید و بدین ترتیب، جنبش غیرمتعهدها به بزرگترین سازمان متشکل از کشورهای مستقل پس از سازمان ملل متحد تبدیل شد.

به گزارش «تابناک»، هرچند در اجلاس شانزدهم، مهمترین تصمیم گیری جنبش عدم تعهد پیوستن دو کشور بود، این اجلاس بهترین مکان برای مذاکرات برای همگرایی کشورهای در حال توسعه و کشورهای کمتر توسعه یافته است، به گونه ای که وزیر خارجه ایران هم مذاکرات مفصلی در این زمینه با همتایان خود در این جنبش انجام داد.

اما آنچه اکنون اهمیت دارد، برگزاری اجلاس دور هفدهم این جنبش در ایران است، چه، قرار است، بنا بر گفته منوچهر متکی، وزیر خارجه سابق ایران، اجلاس دور هفدهم این جنبش در آبان سال 91 در ایران و در سطح سران کشورهای عضو برگزار شود.

در صورت وقوع چنین اتفاقی، اجلاس سال آینده سران کشورهای عضو غیر متعهد، بزرگترین نشست بین المللی خواهد بود که تاکنون در جمهوری اسلامی ایران برگزار شده، زیرا این سازمان، هم اکنون 120 عضو دارد و برگزاری چنین اجلاسی حتی قابل قیاس با اجلاس سران کشورهای عضو کنفرانس اسلامی در سال 76 نیست، چرا که در آن سال و در بهترین حالت 57 کشور در اجلاس تهران شرکت داشتند و اجلاس سال 77 هم که اصلا در سطح سران برگزار نشد.

نکته آنکه، از هنگامی که خبر برگزاری اجلاس غیر متعهدها در ایران منتشر شد، تلاش ها برای ساخت سالنی که به گفته متکی قرار بود، «داووس» ایران باشد، آغاز شد. آن زمان منوچهر متکی در پاسخ به پرسشی درباره اینکه چگونه ایران می خواهد چنین کنفرانسی را با چنین وسعتی برگزار کند، گفته بود: «یا مکن با پیل بانان دوستی یا بنا کن خانه ای در خورد پیل».
در واقع، منظور متکی این بود؛ کشوری که می خواهد اجلاس بزرگ بین المللی را میزبانی کند، لازم است تجهیزاتی را نیز در همان حد آماده کند.

بنا بر این گزارش، تلاش ها برای ساخت چنین مجموعه ای آغاز شد و این در حالی است که از آغاز، قرار بود این پروژه در جزیره کیش ساخته شود تا سال آینده پذیرای سران کشورهای جنبش عدم تعهد باشد؛ پروژه ای که با عنوان تالارهای بین المللی کیش، به دلیل وقوع تخلف و مفاسدی در چگونگی واگذاری آن، اکنون متوقف شده و پرونده آن هم اکنون در سازمان بازرسی کل کشور در حال بررسی است و حتی در خبرها آمد که برخی متهمان این پرونده نیز به خارج از کشور متواری شده اند.

این در حالی است که همزمان با آغاز انجام این پروژه در کیش، ذاکر اصفهانی، استاندار اصفهان در نشست خبری خود در پانزدهم فروردین همین امسال، اعلام کرد که قرار شده محل برگزاری اجلاس سران غیر متعهدها به جای کیش در اصفهان ساخته شود و بنابراین، دولت تعهد کرده است که صد میلیارد تومان برای ساخت این سالن بپردازد و بقیه را بخش خصوصی در هجده ماه آماده بهره برداری کند.

اینک اما آنچه مشخص است، این که محلی که قرار بوده در حد پذیرایی از سران 120 کشور ساخته شود، به دلیل تخلفات گسترده در کیش متوقف شده و از ساخت آن در اصفهان هم خبری نیست.

حال پرسش اینجاست؛ با توجه به اینکه نباید فراموش کرد که بازسازی ورزشگاه نقش جهان در اصفهان، نزدیک به یک دهه است در حال انجام بوده و هنوز هم عملی نشده و افزون بر آن، همگان به یاد دارند که سالن اجلاس سران کنفرانس اسلامی، در هنگام برگزاری به دلیل بارندگی، آب از سقف آن می چکید و باعث آبروریزی برای کشورمان شد ـ آیا ما این توانایی را نداریم که یک پروژه ملی را بدون وقوع هر گونه مفسده ای و بنا بر زمان بندی خاص انجام دهیم؟!

چرا پروژه های ملی کشور را قربانی ندانم کاری اشخاص می کنیم و بعد هم انتظار داریم، نقشی مهم را در روابط جهانی و در سطح جهان و منطقه داشته باشیم؟!