اظهارات اخیر آقای حناچی مبنی بر «کفایت ساخت‌وساز در تهران» و «انتقاد از تراکم‌فروشی»، نمونه‌ای کلاسیک از «تناقض گفتار و عمل» در مدیریت شهری است. بررسی عملکرد مالی شهرداری تهران در دوران ۲ سال و ۹ ماهه شهرداری ایشان (آذر ۹۷ تا مرداد ۱۴۰۰) گواه این مدعاست:
در دوره مدیریت آقای حناچی، به طور متوسط حدود ۶۰ درصد از درآمدهای نقدی شهرداری تهران مستقیماً از محل «فروش تراکم و عوارض ساختمانی» تأمین می‌شد. این رقم در برخی سال‌ها حتی از ۷۰ درصد نیز فراتر رفته است.
علاوه بر این، خود آقای حناچی با ارسال لوایح متعدد به شورای پنجم، خواستار تصویب افزایش تراکم در پهنه‌های وسیعی از شهر شد که مستقیم‌ترین عامل در افزایش قیمت زمین و در نتیجه، گرانی مسکن است. چگونه می‌توان از یک سو، بزرگ‌ترین منبع درآمدی مدیریت خود را تراکم‌فروشی قرار داد و از سوی دیگر، امروز آن را عامل گرانی مسکن معرفی کرد؟
نتیجه: ایشان نه تنها قربانی این سیستم ناسالم نبوده، بلکه یکی از مجریان اصلی آن در پرهزینه‌ترین سال‌های بازار مسکن تهران بوده است. انتقاد ایشان امروز، نه یک بازنگری، که شاهدگرفتن بر علیه خود است.
