پوکر کشتی فرنگی ایران در سال ۲۰۲۵؛ رقابت آزاد با آمریکا با کدام برد و باخت؟
حالا با کشتی‌ای مواجهیم که در رشته فرنگی‌اش که حذف از المپیک را بیخ گوش خود احساس می‌کند، در ۴ رده سنی پوکر قهرمانی کرده و با کشتی آزادی که فقط در یک رده قهرمان جهان شده و در ۳ رده سنی دیگر پایین‌تر از آمریکایی‌ها قرار گرفته است.
به گزارش سرویس ورزشی تابناک، مسابقات کشتی قهرمانی زیر ۲۳ سال جهان، دوشنبه شب به پایان رسید. ایران که در کشتی فرنگی قهرمان جهان شده بود، در آزاد نایب قهرمان جهان شد. قهرمانی آزاد به آمریکایی‌هایی رسید که حسابی برای المپیک ۲۰۲۸ لس‌آنجلس برنامه‌ریزی کرده‌اند و در پایه‌ها نفرات خوبی دارند.
کشتی فرنگی سال‌هاست خطر حذف از المپیک را بیخ گوش خود احساس می‌کند و قدرت گرفتن کشتی ساحلی و برگزاری روتین این مسابقات نشان از آن دارد که اتحادیه جهانی کشتی به دنبال جایگزینی این رشته با فرنگی در المپیک است. با این حال ایران در فرنگی چهار قهرمانی در رده‌های سنی نوجوانان، جوانان، امید و بزرگسالان را کسب کرد و اینگونه به کار خود در سال ۲۰۲۵ خاتمه داد تا کارنامه‌ای فوق‌العاده برای تیم و نسلی باشد که حالا حالا‌ها می‌تواند به کسب نتیجه و افتخارآفرینی با همین ترکیب امیدوار بماند.
صد افسوس که فکر جایگزینی کشتی ساحلی با کشتی فرنگی، به سر مردان بانفوذ کمیته بین‌المللی المپیک و اتحادیه جهانی افتاده، جایی که طبعاً آمریکا از چنین تصمیمی به شدت حمایت خواهد کرد، چراکه به لحاظ فرهنگی، به سرعت می‌تواند در کشتی ساحلی رشد کرده و مدعی شود، اما در کشتی فرنگی سال‌هاست نتوانسته جایگاهی برای خود به دست آورد و با هر مدل برگزاری مسابقه و سرمایه‌گذاری، همچنان این کشتی آزاد آمریکاست که روی سکو می‌رود و با هر نسلی مدال می‌گیرد، اما فرنگی‌کاران آنها همچنان فاصله بسیار زیادی تا مدعی شدن دارند و شاید هرگز این اتفاق هم برای‌شان رخ ندهد.
کشتی آزاد، رشته‌ای که المپیکی خواهد ماند، برای ایران در سال ۲۰۲۵ با نایب قهرمانی امیدها تمام شد. کشتی آزاد ایران شروع کارش در آتن، با نایب قهرمانی نوجوانان جهان بود. در حالیکه فرنگی‌کاران با یک کشتی‌گیر کمتر هم قهرمانی قبلی خود را تکرار کرده بودند؛ اما تیم آزاد با اختلاف ۴ امتیاز نسبت به آمریکای ۱۵۴ امتیازی، در جایگاه دوم قرار گرفت.
بدترین نتیجه سال ۲۰۲۵ هم برای تیم آزاد جوانان بود که در رده سوم جهان قرار گرفت؛ پایین‌تر از آمریکا و قزاقستان و از رده سومی بدتر، اختلاف زیادی بود که با تیم قهرمان داشتیم: ۷۴ امتیاز. آنها ۵ طلا گرفتند و ایران فقط با مهدی یوسفی یک طلا گرفت. روسیه‌ای که امتیازش در رده‌بندی تیمی محاسبه نشد هم دو طلا گرفت.
بهترین نتیجه کشتی آزاد هم در زاگرب اتفاق افتاد، جایی که ویترین کشتی است؛ قهرمانی بزرگسالان جهان با اختلاف ۱۱ امتیازی نسب به تیم آمریکا که برای آزادکاران ایران این نتیجه بسیار شیرین بود. همزمانی قهرمانی با فرنگی هم به شیرینی این قهرمانی اضافه کرد تا تیم ایران برای اولین بار در هر دو رشته آزاد و فرنگی روی سکوی نخست قرار بگیرد.
البته که در زاگرب هم تیم آمریکا مدال طلای بیشتری گرفت. آنها با زاهید والنسیا، ترنت هیدلای و کایل اسنایدر طلا‌های ۸۶، ۹۲ و ۹۷ کیلوگرم را گرفتند، جایی که در این سال‌ها اوضاع کشتی آزاد ایران بسیار خوب بوده و نتیجه اصلی‌اش را در این اوزان گرفته‌اند. ایران، اما با رحمان عموزاد و امیرحسین زارع دو مدال گرفت و با امتیاز ۱۴۵ قهرمان جهان شد، در حالیکه آمریکایی‌ها ۱۳۴ امتیاز گرفتند.
جهانی آخر هم، زیر ۲۳ سال جهان بود که در صربستان به انجام رسید و آمریکایی‌ها با ۱۳۷ امتیاز، ۱۰ امتیاز بیشتر از ایران، قهرمان شدند و البته این بار هم کیفی‌تر از ایران مدال گرفتند؛ ۴ طلا. ایران، اما فقط دو طلا گرفت، محمدمبین عظیمی و ابوالفضل محمدنژاد تا به این شکل، برخلاف کشتی فرنگی که سال ۲۰۲۵ در هر چهار رده سنی قهرمان شده بود و قهرمانی تیم ملی بزرگسالانش با امتیاز ۱۸۰ و اختلاف ۹۱ امتیازی نسبت به تیم دوم که آذربایجان بود، اتفاق افتاد. اما کشتی آزاد فقط در یک رده قهرمان جهان شد و در ۲ رده سنی نایب قهرمان جهان و در یک رده هم سوم جهان شده باشد.
اول اینکه اگر بپذیریم برد و باخت دو روی سکه ورزش قهرمانی محسوب می‌شود، قهرمانی و نایب‌قهرمانی و روی سکو نرفتن بخش اجتناب‌ناپذیر ورزش است و اینکه نایب قهرمانی شکست نیست، نیازی به توجیه نتیجه وجود ندارد که صحبت از پشتوانه‌سازی شود. کدام پشتوانه‌سازی؟ اسم مسابقه زیر ۲۳ سال جهان بود، همه‌ی تیم‌ها با کشتیگیران جوان‌شان به مسابقه آمده بودند، همه در ترکیب خود کشتی‌گیر ۱۸-۱۹ ساله هم داشتند و ایران هم مثل بقیه.
نایب قهرمانی جهان در رده سنی زیر ۲۳ سال جهان، شکست نبود؛ شکست جایی اتفاق افتاد که سینا خلیلی در این یک سالی که نامش به عنوان یک پدیده مطرح شده، پیشرفتی که نداشته هیچ، به نوعی در کشتی گرفتن پسرفت هم کرده است. آن سینا خلیلی مهارناپذیر که با کشتی‌هایش همه را به وجد می‌آورد، در فینال به کنان هیبت‌اف باخت که به واقع کشتی‌گیر درجه یک جهان نیست و در زاگرب هم بعد از آنکه امیرمحمد یزدانی را ۱۵ بر ۴ در همان مبارزه اول برد، به ارمنی باخت و خودش هم در نهایت روی سکو نرفت.
شکست جایی اتفاق افتاد که ابوالفضل رحمانی، همان کشتی‌گیری که در تک مسابقه انتخابی با کامران قاسم‌پور، دارنده دو نشان طلای ۹۲ کیلو جهان، ستاره این سال‌های کشتی آزاد را به زحمت فراوان انداخت، اما در نیمه‌نهایی به کشتی‌گیر مولداوی باخت که همین حریف فینال را یک طرفه و ۱۰ بر صفر به حریف روس واگذار کرد.
شکست در شرایطی اتفاق افتاد که ما همچنان در سبک وزن کشتی‌گیر مطمئنی نداریم و با هیچ کدام از گزینه‌هایی که در این سال‌ها در اردو بوده‌اند نتوانستیم به ثبات برسیم. شکست اصلی اتفاقی بود که در وزن ۷۴ کیلوگرم اتفاق افتاد، نه در نووی‌ساد که پیش از آن در ایران؛ وقتی کادرفنی مجبور شد در اردوی آخر محمد بخشی را جایگزین نفر اول کند.
تمام این بچه‌هایی که به مسابقات زیر ۲۳ سال جهان رفتند، در واقع پشتوانههایمان بودند که در این سال‌ها در اردو‌های تیم ملی و تیم‌های ملی رده‌های سنی حضور داشتند. هیچ‌کدام‌شان از خانه نیامده بودند، جز بخشی که تغییر اجباری در ترکیب تیم بود.
اینکه گفته شود تیم اصلی را نبرده‌ایم هم توجیه قانع‌کننده‌ای نیست؛ در عین حال که باز تأکید می‌شود نایب قهرمانی باخت نیست که نیاز به توجیه داشته باشد. در وزن اول علی مومنی به جهانی بزرگسالان رفت که شرایط سنی همراهی امید را هم داشت، اما به جایش میلاد والی‌زاده در صربستان کشتی گرفت. مومنی در زاگرب باخته بود، پس اینطور نبوده که ما در ۵۷ کیلو قهرمان جهان را به عنوان یک زیر ۲۳ سال داشته‌ایم و او را به جهانی امیدها نبرده‌ایم، او قرار است چند روز دیگر در مسابقات کشور‌های اسلامی کشتی بگیرد. ضمن اینکه والی‌زاده هم برنز زیر ۲۳ سال را گرفت.
در ۶۱ کیلو، احمد جوان نقره جهانی گرفت، ارزش کارش را پایین نمی‌آوریم، اما طبعاً قرعه خوب هم در کسب این نتیجه برای این کشتی‌گیر ۲۲ سال تأثیر زیادی داشت، در این وزن رضا مومنی به جهانی امیدها رفت، اما مگر مومنی کشتی‌گیر کم تجربه‌ای بود؟ او که زودتر از احمد جوان ملی‌پوش ۶۱ کیلو شده بود و سال گذشته در جهانی اوزان غیرالمپیکی آلبانی برای ایران کشتی گرفته بود.
سابقه شکست ۱۰ بر صفر رضا اطریِ نایب قهرمان جهان را داشت. رضا مومنی هم در این دو سال یک پای ثابت اردو‌های تیم ملی و اعزام‌ها بوده است. ضمن اینکه احمد جوان همچنان وزن کم کن است و اعزام او چند هفته بعد از زاگرب به نووی‌ساد، می‌توانست منجر به آسیب‌دیدگی‌اش شود و علاوه بر تمام اینها، اگر قرار باشد اساساً یک تیم را به همه مسابقات ببریم، حرف از پشتوانه‌سازی برای چیست؟ این همه اعزام و اردو با حضور ۲۵ تا ۳۰ کشتی‌گیر چه نیازی است؟
در ۶۵ کیلو، رحمان عموزاد که متولد تیر ۸۱ است، دیگر زیر ۲۳ سال نبود که بخواهد در صربستان کشتی بگیرد و اگر هم بود، کشتی‌گیری که باید نگاهش به المپیک بعدی باشد، چرا باید در فاصله چند هفته بعد از جهانی بزرگسالان، به امیدها برود. یاسین رضایی که در این سال‌ها به دلیل سبک کشتی‌گیری‌اش مطرح شده که زیاد اجرای فن می‌کند و امتیاز می‌گیرد، چرا در امیدها هم روی سکو نمی‌رود؟
در ۷۰ کیلو امیرمحمد یزدانی بالای ۲۳ سال بود، ضمن اینکه هم او و هم سینا خلیلی هر دو به یک حریف در زاگرب و نووی‌ساد باختند. در ۷۴، ۷۹ و ۸۶ کیلوگرم یونس امامی، محمد نخودی و کامران قاسم‌پور همه بالای ۲۳ سال هستند که محمد بخشی، مهدی یوسفی و ابوالفضل رحمانی به صربستان رفتند. در ۹۲ کیلو که امیرحسین فیروزپورِ سوم بزرگسالان جهان زیر ۲۳ سال بود، محمدمبین عظیمی هم مدال طلای سال گذشته او را تکرار کرد.
در ۹۷ کیلو، امیرعلی آذرپیرا متولد فروردین ۸۱ است و دیگر ۲۳ سالش پر شده و قادر به حضور در این رقابت‌ها نبود که ابوالفضل بابالو به صربستان رفت و هم به آرش یوشیدای ژاپنی باخت و هم رضابک آیتموخان قزاق. اگر از شکست بابالوی قهرمان جوانان جهان به آرش یوشیدایی که در یک سال اخیر رشد بسیار خوبی داشته و مدال برنز بزرگسالان جهان را گرفته، بگذریم، باخت یک طرفه او به آیتموخانی که در مصاف با یوشیدا دو بار ضربه فنی شد که داوران بار اولش را نگرفتند و در نهایت هم ۱۱ بر صفر و با ضربه فنی باخت، قابل قبول نیست.
اساسا اگر قرار بود با عموزاد و زارع و به تعبیری تیم اول‌مان، مدال امیدها را هم بگیریم این چه دستاوردی برای کشتی آزاد ایران بود که داعیه کسب نتیجه در المپیک را دارد و حرفش پشتوانه‌سازی است؟
برد اصلی کشتی آزاد، اما در ۱۲۵ کیلوگرم بود. جایی که اگر امیررضا معصومی سودای رفتن به آذربایجان را نداشت و در اردو‌ها غیبت نمی‌کرد بدون برگزاری مسابقه انتخابی رودررو، طبعاً به زیر ۲۳ سال جهان می‌رفت و او هم طلا می‌گرفت، اما در غیاب معصومی، ابوالفضل محمدنژاد که چند ماه قبل نایب قهرمان جوانان جهان شده بود، طلای زیر ۲۳ سال جهان را گرفت و خود را به عنوان یک مدعی جدید معرفی کرد.
