یک‌ضربه کاری دیگر بر پیکر دوبلاژ ایران/این‌جای خالی چگونه پر شود؟
به گزارش خبرنگار فرهنگی تابناک، سعید مظفری گوینده و مدیر دوبلاژ دیروز سه‌شنبه ۲۲ مهر درگذشت و فقدانش ضربه کاری و مهمی بر پیکر دوبلاژ ایران است. او یکی از بازمانده‌های نسل قدیم و طلایی دوبله هستند که گویندگی‌شان باعث ماندگاری آثار مختلف سینمایی و تلویزیونی بین مخاطبان ایران شده است. اگر کلینت ایستوود یا براد پیت بین فیلم‌بین‌های ایرانی محبوب هستند، علتش صدای مظفری است. به همین‌ترتیب اگر بین بازیگران ایرانی هم، بیژن امکانیان و بازیگران دیگری که روزی جوان‌های سینما را بازی می‌کردند ماندگار شده‌اند، صدای مظفری دخیل بوده است.
سعید مظفری با جنس صدای زیبا و گوش‌نواز خود، ازجمله گویندگانی بود که در گفتگو با نگارنده مطلب، درباره تاثیرپذیری و تعصب همکارانش روی نقش‌ها و بازیگران، مواضعی داشت و می‌گفت برخی همکارانش در کار دوبله، روی برخی بازیگرانی که جایشان گویندگی کرده‌اند، تعصب دارند و اگر روزی بفهمند گوینده دیگری جای آن‌بازیگران گویندگی کرده، ناراحت و دل‌آزرده می‌شوند. مظفری می‌گفت بعضی گویندگان دوبلاژ، به‌خاطر یکی‌شدن با نقش، مریض شده و رسوب روحی روانی گویندگی جای آن‌نقش تا مدت‌ها با آن‌ها می‌ماند ولی برای او فرق نمی‌کند جای چه‌کسی صحبت کند و به محض بیرون آمدن از استودیو و پایان کار در یک‌فیلم، آن‌نقش را فراموش می‌کند.
صدای ویژه مظفری توانایی حرکت در طیف بم و خش‌دار و همچنین طیف زیرتر و جوان‌تر را داشت و در طول دهه‌ها فعالیتش جای جوانی و پیری بازیگران مشخصی گویندگی کرد که برای همه مخاطبان سینما و تلویزیون در ایران شناخته‌شده هستند.
این‌گوینده و مدیر دوبلاژ از نگاه انحصاری قدیمی‌ترهای دوبله به این‌حرفه رنجیده‌خاطر بود و اعتقاد داشت باید درها را برای ورود جوان‌ترها، حتی زیرزمینی‌های دوبلاژ باز گذاشت تا بیایند و کار کنند. چون آینده این‌کار از آن آن‌هاست و نمی‌شود دوبله را ارث پدری یک‌عده هنرمند خاص دانست. به‌خاطر همین‌نگاه بود که حدود ۱۰ سال پیش همراه زهره شکوفنده گرفتن آزمایش و سپس آموزش تعدادی از جوان‌های متقاضی ورود به دوبله را در واحد دوبلاژ صدا و سیما به عهده گرفت. حوصله و صبر مظفری در برخورد با جوان‌ترها در مصاحبه ۳ ساعته‌ای که سال ۱۳۹۷ در منزلش با او داشتم، مشهود بود.
خیلی از گویندگان و مدیران دوبلاژ قدیمی که از دهه ۱۳۴۰ تا دهه‌های ۱۳۸۰ و ۹۰ فعال بوده‌اند، رفته‌اند. رفتن منوچهر اسماعیلی، بهرام زند، جلال مقامی، رفعت هاشم‌پور، حسین عرفانی، پرویز بهرام، شهروز ملک‌آرایی، منوچهر والی‌زاده و ... در همین‌سال‌های اخیر ضربات جبران‌ناپذیری به بدنه دوبلاژ ایران زده و این‌گویندگان و مدیران دوبلاژ واقعا جایگزین ندارند. رفتن سعید مظفری هم با وجود جایگاهی که در هنر و دیگر موضوعات کار دوبله داشت، جای خالی بزرگ‌تر و تاثیرگذارتری را در این‌عرصه نمایان می‌کند؛ به‌ویژه که مظفری تا همین‌اواخر مشغول به کار بود و بازنشستگی نداشت. این‌نکته هم ازجمله مواردی بود که در مصاحبه سال ۱۳۹۷ مطرح کرد و گفت دوبله، کاری است که تعطیلی و بازنشستگی ندارد.
از قدیمی‌ها و چهره‌های ماندگار دوبله، هنوز اساتید و مهره‌های تاثیرگذاری مانده‌اند که یا کار نمی‌کنند، یا گزیده‌کارند و یا هنوز مشغول‌اند؛ محمود قنبری، خسرو خسروشاهی، نصرالله مدقالچی، غلامعلی افشاریه، محمدعلی دیباج، ناصر ممدوح، ناصر نظامی، اکبر منانی، تورج نصر، امیرهوشنگ زند، خسرو شمشیرگران، ابوالحسن تهامی، عباس نباتی، تورج مهرزادیان، زهره شکوفنده، مینو غزنوی، مریم شیرزاد، مژگان عظیمی، فریبا شاهین‌مقدم ... ازجمله این‌گویندگان و مدیران دوبلاژ هستند که فیلم و سریال‌های دهه‌های ۴۰ تا حدود ۱۴۰۰ را با صدای آن‌ها می‌دیدیم و باید فکری به‌حال آینده دوبله در روزگاری بود که ممکن است این‌مهره‌ها نباشند.
تنها نکته دلگرم‌کننده حضور نسل میانی دوبله در این‌عرصه و فعالیت‌شان در کنار جوان‌ترهاست؛ گویندگانی مثل علی‌همت مومیوند، سعید مقدم‌منش، حسین خدادادبیگی، امیرمحمد صمصمانی، مریم رادپور، شوکت حجت، شراره حضرتی، نرگس فولادوند، فریبا رمضان‌پور و ... که روزی جوان‌ترهای گویندگان نسل دوم و سوم دوبلاژ ایران بودند، امروز دیگر در جایگاه پیشکسوتان فعال این‌حوزه ایستاده‌اند و همچنان کار می‌کنند.
صادق وفایی
مگه جای خالی معلمان ، پزشکان ، مهندسان و ... نسل قبل پر شد . همه چیز شده فیک و البته قبله ی نسل جدید هم شده پول . روحشان شاد، نمیدونم چرا وقتی خبر فوت یک هنرمند قدیمی و یک ورزشکار قدیمی، یا یکی از بستگان مخصوصا پدر بزرگ ها و مادر بزرگ ها رو می‌شنوم ، انگار قسمتی از خودم هم باهاشون میره و افسرده میشم چون همه اینها بوجود آورنده خاطرات ما بودن، و احساس میکنم مثل یک صفی که رو به جلو حرکت میکنه آرام آرام داره نوبت خودم میشه