نکاتی از قهرمانی جهان با تیم دبیر-درستکار؛ عموزاد نقطه عطف مسابقات/ کار نیمه‌تمام آذرپیرا و بازگشت حسن یزدانی

تیم ملی کشتی آزاد ایران در اوج پختگی خود، قهرمان جهان شد، باز هم در جهانیِ بعد از المپیک. بی‌شک نقطه عطف مسابقات را باید انتقامی که رحمان عموزاد از کیوکا گرفت عنوان کرد. او در قامتِ یک قهرمان شکست‌ناپذیر در این رقابت‌ها ظاهر شد، همان چیزی که قبل‌تر هم از او انتظار می‌رفت.

به گزارش سرویس ورزشی تابناک، مسابقات قهرمانی ۲۰۲۵ جهان برای ایران پایان خوشی داشت، هرچند که حذف روز اول امیرمحمد یزدانی و شکست کامران قاسم‌پور، با وجود فینالیست شدن امیرحسین زارع و احمد جوان، ناامیدکننده به نظر می‌رسید.

تیم آزاد ایران با ۷ مدال امیرحسین زارع در ۱۲۵ و رحمان عموزاد در ۶۵ کیلو (۲ طلا)، احمد جوان در ۶۱ کیلو و امیرعلی آذرپیرا در ۹۷ کیلو (۲ نقره)، محمد نخودی در ۷۹ کیلو، کامران قاسم‌پور در ۸۶ کیلو و امیرحسین فیروزپور در ۹۲ کیلو (۳ برنز) توانست ۱۴۵ امتیاز بگیرد و قهرمان جهان شود. مشخصاً این قهرمانی محصول همکاری فنی دبیر - درستکار بود. دبیرِ رئیس فدراسیون که به عنوان قهرمان المپیک ۲۰۰۰ و قهرمان جهان، مُحق است که در مسائل فنی دید خود را داشته باشد و البته این دید را به تیم هم منتقل کند.

تیم آمریکا با ۱۱ امتیاز کمتر (۱۳۴ امتیاز) در جایگاه دوم و ژاپنِ ۱۱۱ امتیازی هم در رده سوم قرار گرفتند.

ورژن دست‌نیافتنی عموزاد مثل کیوکای ۲۰۲۴
بی‌شک نقطه عطف مسابقات رحمان عموزاد بود. رحمانی که حالا اتحادیه جهانی هم او را «بی‌رحم» می‌داند و این بار در همان ورژنی کشتی گرفت که باید می‌گرفت؛ شکست ناپذیر.

رحمان بدون اشتباه قهرمان جهان شد، آنهم در فینالی فراتر از انتظار. اینکه از کیوکای ژاپنی انتقام بگیرد، شاید قابل پیش‌بینی بود، اما به این شکل یک‌طرفه و کوتاه، چیزی نبود که کسی پیش‌بینی‌اش کند.

عموزاد در جهانی ۲۰۲۵ از آن دست قهرمانانی بود که با هر کسی مصاف می‌کرد، برنده از تشک خارج می‌شد. مثل اونو و کیوکای سال گذشته در جهانی و المپیک که اختلاف‌شان با رقبا بسیار زیاد بود و مقتدرانه با عبور از همه مدعیان قهرمان شده بودند.

این را باید به فال نیک گرفت، کشتی‌گیری که اهالی فن باتوجه به سبک کشتی‌اش بر این باور بودند که ایراد‌های فنی‌اش قابل رفع نیست. عموزاد یک سال حرف شنید و بار‌ها و بار‌ها از شادیِ روز نیمه‌نهایی‌اش انتقاد شد، این‌بار فقط در فینال شادی کرد، آن هم بعد از قهرمانیِ بی‌نقص جهان.

دوئل حسن یزدانی-امیرعلی آذرپیرا؛ جسورترین به جهانی بعدی می‌رود
امیرعلی آذرپیرا که پایش را بعد از المپیک جراحی کرده بود، توانست زنجیره ۳۶ برد متوالی اخمد تاج‌الدینوف را در نیمه‌نهایی پاره کند. برخی شادی پژمان درستکار بعد از فینالیست شدن امیرعلی که این کشتی‌گیر را به دوش گرفت، با شادی زودهنگام رحمان عموزاد در المپیک یکی دانستند؛ وقتی هنوز کار تمام نشده، مثل یک قهرمانی جهان به برد او واکنش نشان داده شده است.

در اینکه تاج‌الدینوف هنوز به قهرمانِ ششدانگ تبدیل نشده که به خوبی از سوی مدعیان در این جهانی آنالیز شده بود، تردیدی نیست. ماگومد کوربانوف که بازنده معمول کشتی‌گیران ما بوده و اختلاف فنی نسبتاً زیادی با عبدالرشید سعدالله‌یف -البته غیر فینال مسابقات کشوری روسیه که با اختلاف کم به رشید باخت- دارد، پیش از کشتی امیرعلی و تاج‌الدینوف، نفس کشتی‌گیر روس‌تبار بحرین را برید و جانش را گرفت. تاج‌الدینوف خیلی در این مبارزه به سختی افتاد و ۱۰ بر ۹ برد.

حالا اینکه چقدر جراحی کتف و شاید حتی کاهش وزن روی کار او تأثیر داشته، چیزی است که خودش و مربیانش بهتر می‌توانند در موردش صحبت کنند، اما او هرچند فقط به آذرپیرا باخت، اما فقط کشتی اولش با مقدونیه را راحت و ۱۰ بر صفر برد و در سایر کشتی‌ها امتیاز از دست داد. ۱۰ بر ۹ و ۱۳ بر ۱۰ ماگومد کوربانوف روس و اخمد ماگامایف بلغار را برد و ۵ بر ۲ هم به آذرپیرا باخت.

آذرپیرای ۲۳ ساله در فینال کشتی قابل قبولی با اسنایدر ۳۰ ساله نگرفت و ثانیه آخری کشتی را واگذار کرد.

به نظر می‎‌رسد بازگشت حسن یزدانی آن هم در ۹۷ کیلوگرم اتفاق خوبی برای کشتی ایران باشد. هرچند که حسن یزدانی حالا ۳۱ ساله است، اما باتوجه به اینکه به دو وزن بالاتر خواهد رفت، می‌تواند باز هم در قامت یک مدعی ظاهر شود و رقابت او با امیرعلی آذرپیرا -اگر اجازه داده شود که انتخابی آنها طبق روال خودش دنبال شود- می‌تواند انتخاب کشتی‌گیر جسورتر و آماده‌تری را در این وزن به همراه داشته باشد.

یک حذف و یک سومی محصول انتصاب مستقیم ۲ وزن
پیش از اعزام هم مشخصاً همه چیز حول محور قهرمانی می‌چرخید؛ همه انتخاب‌ها و گا‌ها انتصاب‌ها. تیم ملی آزاد ایران باید قهرمان جهان می‌شد که شد.

در وزن ۷۰ و ۷۹ کیلوگرم به صورت مستقیم و غیرقابل انکار انتصاب صورت گرفت. امیرمحمد یزدانی بدون آنکه یک کشتی در ۷۰ کیلوی چرخه ۲۰۲۵ گرفته باشد، چون رضایتی از عملکرد سینا خلیلی و عباس ابراهیم‌زاده وجود نداشت و این دو جوان کارنامه باثباتی در سال گذشته نداشتند، به دیگر نفرات ترجیح داده شد.

یزدانی، کشتی‌گیری که به وزن بالا رفته بود و البته که در ۷۴ کیلو هم کارنامه قابل دفاعی داشت، چون در جام تختی هم یونس امامی و هم حسین ابوذری را به عنوان جدی‌ترین مدعیان این وزن شکست داده بود، در نهایت ملی‌پوش وزن پایین شد. دیدگاه کادرفنی و فدراسیون این بود که امیرمحمد یزدانی به عنوان دارنده دو نقره جهانی، می‌تواند برای تیم امتیاز بگیرد، که البته این اتفاق نیفتاد و ایران در ۷۰ کیلو بدون امتیاز و با تنها یک مبارزه به کار خود خاتمه داد.

در ۷۹ کیلو هم اساساً انتخابی وجود نداشت. محمد نخودی که پایش را جراحی کرده بود، هیچ کجای چرخه کشتی نگرفت، فریبرز بابایی و مهدی یوسفی در چرخه و تورنمنت‌ها حضور داشتند که بابایی توانست یوسفی را شکست دهد و قهرمان دو مرحله از چرخه هم بود، اما از چرخه کنار گذاشته شد، چون در این سال‌ها نخودی با هر حریفی در رقابت بوده، دید مثبت‌تری نسبت به او وجود داشته است. او هم البته در ۵ دوره متوالی قهرمانی جهان، در این وزن غیرالمپیکی ۵ مدال گرفته است؛ ۲ نقره و ۳ برنز.

زارع همان همیشگی؛ جوان بیشتر از خودش کشتی گرفت
از امیرحسین زارع انتظاری جز طلا نمی‌رفت. او برای ششمین بار مدال گرفت که این سومین طلایش بود. او یک سال در میان قهرمان جهان شده است.

طا‌ها آکگول که سال گذشته خداحافظی کرد، گنو پتریاشویلی گرجستانی که اعلام بازنشستگی نکرده، به این جهانی نیامد. آمریکایی‌ها بعد از عبور از مِیسون پاریس خیلی امید داشتند که با وایت هندریکسون روی سکو بروند که این آمریکایی همان ابتدای کار به عبدالله کوربانوف روس باخت و از دور رقابت‌ها حذف شد.

احمد جوان در اولین سال ملی‌پوش شدن خود، مدال نقره سال ۲۰۲۲ رضا اطری را تکرار کرد و کشتی خراسان بعد از سال‌ها رکود، با جوان بار دیگر به مدال جهانی رسید. او تا فینال بدون اشتباه و با همه توانش ظاهر شد و البته به لحاظ فنی حریف زائور اوگویف باتجربه نمی‌شد.

المپیک سخت در انتظار کشتی ایران
درعین حال که چشم روی هم بگذاریم المپیک ۲۰۲۸ فرا می‌رسد، اما همچنان راه زیادی تا المپیک باقی مانده و تیمی که در زاگرب قهرمان شد، نمی‌تواند نیاز‌های المپیکی ما را در سه سال آینده برطرف کند. حسن یزدانی هم که امسال دوباره به این تیم اضافه شود به این ترتیب دو ستاره‌اش (یزدانی و قاسم‌پور) بالای ۳۰ سال خواهند بود و این احتمال هم در موردشان وجود دارد که اساساً تا المپیک بعدی بازنشسته شوند.

در کنار این موفقیت، باید نگاهی هم به آینده بهتر داشت. به خصوص آنکه المپیک بعدی هم در آمریکا برگزار می‌شود و احتمالاً هم میزبانی آخرین جهانی پیش از المپیک هم به این کشور داده شود و کار را برای ایران سخت کنند. تا آن زمان احتمالاً روس‌ها هم از این رکود خارج خواهند شد و کار قطعاً بسیار سخت خواهد بود. باید کار کنیم، بیشتر کار کنیم، از اهالی فن، هر کجای جهان که باشند، بهره بیشتری بگیریم.