ما ضدپزشک هستیم!

سرویس اجتماعی تابناک_ شاید سکوت راهی آسان‌تر می‌نمود و نگارش این سطور ضرورتی نداشت، اما از آنجا که همواره کوشیده‌ایم در طول یک سال و نیم گذشته، در دوره جدید تابناک، آنچه را که _به وسع خود_به صحت و حقانیت می‌شناسیم به قلم آوریم و از جایگاه حقیقت دفاع کنیم، در این مقام نیز بر آن شدیم تا توضیحی دهیم.

رسانه تابناک را هرگز نمی تواند رویکردی ضدِّ پزشک باشد. چنین مفهومی در بنیادِ خود متناقض می‌نماید. مخالفت با پزشک، هم‌چون دشمنی با نفس خویشتن است. ما که همواره بر این باور پای فشرده‌ایم که حتی تبسّمی صمیمانه—از پزشک یا پرستار و یا هر انسانی—می‌تواند روزنه‌ای به روشناییِ امید برای انسانی دیگر در تاریکی باشد، چگونه می‌توانیم قدردان زحماتِ بی‌شمار و شبانه‌روزی این جماعتِ نباشیم؟ مگر حماسه های این قشر در سخت ترین شرایط کشور را می شود ندید؟

به نسبت خودمان

اابته که قدر و قدردانی و قدرشناسی هم نسبی است؛ به بیانى صریح: ما در این دیار، همگان با هم و در نسبت با یکدیگر روییده‌ایم و بالیده‌ایم. اگر مطلق بنگریم، شاید هیچ امری بی‌کم وکاست نباشد، اما همین نسبیت است که سیر پیشرفت و یا حتی کاستی های جامعه را موجب شده است. حتی استعدادهای برتر و نوابغ ما نیز برآمده از بستر همین جامعه‌اند و به نسبت این جامعه نابغه اند .

 ما نیز در بهترین حالت، به نسبت این جامعه خبرنگار و روزنامه نگاریم و تلاش کرده ایم حواسمان به حرمت و شان پزشکانی باشند که آنها نیز در نهایت برآیند همین جامعه اند. این نکته مهمی است که در قضاوتهایمان باید توجه کنیم.

 البته که معضل اما آنجاست که هنوز نتوانسته‌ایم به قدرِ استعدادِ هرکس از او بهره گیریم و از این روست که بسیاری از قابلیت‌ها—حتی در میان اطبّا و پرستاران—به تمامی ظهور نمی‌یابد و جفا در حق آنها می شود.

با این همه، چه بسیار ایثارها و از خودگذشتگی‌ها که در همین جامعهٔ پزشکی به عیان دیده‌ایم.

گفت و گو...

 به‌عقیدهٔ ما، طرحِ دشواری‌ها و گفت‌وگویی صریح و صادقانه، نه تنها رویکردی خصمانه نیست، که از ضروریاتِ سیر ترقّی و تعالی است. باید فضایی امن فراهم آید تا بتوان بدون واهمه، از کاستی‌ها سخن گفت—از مسائلی چون زیرمیزی تا تعارض منافع و ...—تا بلکه چاره‌ای اندیشیده شود. این را نه ضدیت، که عین خدمت باید شمرد. گفت و گو رسم تدام دوستی هاست.

و البتّه، در اوج این مباحث، زمانی که پشت درِ اتاق عمل به انتظار می‌نشینی، آنگاه است که عظمت مسؤولیت پزشک را به تمامی درمی‌یابی. آن‌جا که زندگیِ انسانی به دانش و مهارتِ او گره خورده و خانواده‌ای با چشمانی مضطرب، چشم به راه کلمه‌ای امیدبخش هستند—آری، در آن لحظاتِ خطیر، آدمی در می یابد کار پزشکی، کاری است درخشان و سزاوارِ احترام. این یک باور است، یک اعتمادِ ناگسستنی.

امید آن داریم—حال که پزشکان، مسؤولیت‌های کلان نیز بر عهده گرفته‌اند—این اعتماد، بیش از پیش پاس داشته شود و دشواری‌های درونی این قشر شریف—از کمبودها تا فشارهای طاقت‌سوز—به شایستگی دیده و مرتفع گردد. چه، اگر نظام سلامت دچار اختلال باشد، نخستین قربانیان، مردمان هستند—از هر قشر و طبقه. امروز هم ثمره این ندیدن هاست که تاوانش را باید مردم بدهند.

سپاسگزاریم

به مناسبت روز پزشک، صمیمانه قدردان زحمات تمامی پزشکان، پرستاران و همهٔ کسانی هستم که در مسیر سلامتِ مردم تلاش می‌کنند؛ از اتاق عمل تا نگهبان دم در و رانندگان آمبولانس و همه و همه.

 تقدیر ویژه از پزشکانی متعهد داریم که همراه همیشگی سرویس اجتماعی تابناک بوده اند و اتفاقا سوژه های مهم و خبرساز این حوزه را، همان‌ها با طرح دغدغه هایشان، تدارک دیده اند.

 آرزو می‌کنیم عرصهٔ سلامت ایران، مخصوصا در دولت پزشکان، عرصه حل مسایل این قشر باشد و همچنین روزبه‌روز شفاف‌تر و عادلانه‌تر شود—جایی که هیچ بیماری برای درمان، محتملِ رنج مالی یا اخلاقیِ افزون نگردد.

و تنها خواهش این است؛ بیمار را تنها یک بیمار نبینید. او جهانی است—با تمامی آرزوها، هراس‌ها و رویاهایش. چه بسا آنکه امروز بر تخت بیماری آرمیده، فردا جامعه‌ای را رهایی بخشد. و قطعا شما بر این واقفید.

روزتان بسیار مبارک است.