دستورهای وزرا بعد از وقوع بلایا؛ حتما باید الهه ای بمیرد؟!
مهدی محمدی کلاسر *_ اگر دلهره ها و نگرانی هایتان بعد از وقوع داستانها و اتفاقات ناگوار، واقعی است، یک راهکار پیشنهادی برایتان آورده ام.
ابتدا بیایید این چند وقت گذشته رو باهم مرور کنیم؛ گذشته ای متصل به امروزمان که یک روز، یک الهه از چنگ الواطِ بی‌قانون، تا مرگ می‌گریزد، یک کارگر در معدنِ تاریکِ طبس خفه می‌شود، یک بندر در انفجار آتش می سوزد، یک دانشجو پشت درهای دانشگاه به خون می‌غلتد... و شما؟ شما همان‌جا، پشت همان میزهای استوار، همان دستورهای نخ‌نمایِ "بررسی کنید!"، "بازنگری کنید!"، "رسیدگی کنید!" را صادر می‌کنید. انگار نه انگار که اینجا، هر روز در آتشِ غفلت است که می‌سوزد. ماییم و دستورهای پس از واقعه شما.
آقایانِ پشتِ میزهایِ گران! گویی "چو فردا شود، فکر فردا کنیم" را شعارِ روزگار خویش ساخته‌اید! هر بار، "آتش بی‌جهازِ غفلت" افروخته می شود و بعد، "چون خانه سوخت، انبان به دست" به دنبالِ علاج می‌گردید!
از "کشته شدنِ سهراب" که پدر پس از مرگش او را شناخت، تا "ماجرایِ سیاوش" که وقتی خاکستر شد، تازه آتشِ خشمِ کاووس زبانه کشید! شما هم همان راه را می‌روید: "پس از مرگِ سهراب، زاری کردن و نوشدارو چه سود!"
بررسی های فوری که خیلی دیر شده اند
این "بررسی‌هایِ فوری"شما، همان "مرهم نهادن بر زخمِ ناسوری است که دیگر مداوا نخواهد شد." همان "گریستن بر جنازۀ مرده" است در حالی که زنده‌ها هر روز صدبار می میرند!
این "دستورهایِ بعد از فاجعه"، مانندِ " حجله برپا کردن برای جوانی است که هیچگاه عروس نشد یا هیج عروسی را نخواهد دید. روزگار شده مثل "کشتیِ بی‌ملاح" که نوح را هم به طوفان خواهد داد.
دستورهای شما بعد از فجایع ما، مانند "پزشکی که نسخه را پس از مرگِ بیمار می‌نویسد" عمل می کند؛ دستور می‌دهید وقتی که دیگر "آب، آسیاب و آسیابان را غرق کرده و با خود برده است.
" بعد از فاجعه"؛ این است شعارِ همیشگی ما! بعد از آنکه الهه حسین نژاد، دختر بی‌گناه را درونِ ماشینِ غیرمجاز قتل‌عام کردند، تازه به فکرِ "بررسیِ حمل و نقل عمومی" افتادید. بعد از آنکه کارگرانِ زغال‌سنگ در دلِ تاریکِ معدن خفه شدند، تازه "استانداردهای ایمنی" به یادتان آمد. بعد از آنکه عکاسِ جوان زیر چرخ‌هایِ رالیِ آزادی له شد، تازه "شرایط پیست" برایتان مهم شد. بعد از آنکه بندرِ رجایی منفجر شد، تازه "برنامه‌ای برای گمرکات" کشیدید. بعد از آنکه دانشجویی در کوی دانشگاه خونش بر زمین ریخت، تازه "روشنایی معابر" به فکرتان رسید!
این چه شیوه حکمرانی است؟
این چه روشِ حکمرانی است که همیشه باید اول یک جسد بیفتد، اول یک خون بریزد، اول یک فریاد در گلو خفه شود، تا شما به خودتان بیایید؟ مگر نمی‌بینید که این ساختمان‌هایِ قولنامه‌ای و پلاسکوها و علاء الدین ها، هر لحظه آماده‌اند تا بر سرِ مردم آوار شوند؟ مگر نمی‌بینید که این مدارسِ فرسوده، این ورزشگاه‌هایِ ناایمن، این جاده‌هایِ پر از دست انداز و مرگ خیز، این خودروهای بی کیفیت، این اختلاسها، این گرانی ها هر روز چشم به راهِ قربانیِ جدیدند؟ مگر نمی‌شنوید که فقر و گرانی دارد خانواده‌ها را به جدایی می‌کشاند؟ مگر نمی‌دانید که همین امروز، همین ساعت، در گوشه‌ای از این مملکت، همچنان چراغ ها خاموشند و همچنان دانشجویی با دلهره اطراف را می پاید؟
حوادث و فجایع در کشور ما غم انگیزتریند. می دانید چرا؟ چون قابل پیش بین اند ولی افسوس، قابل پیش گیری نیستند.
نسخه ای برای بعد از مرگ!
حال امروز ما مانند "بیماری است که پزشکانش منتظرند تا حالش وخیم شود و بمیرد، بعد نسخه بنویسند!" هر چند که همان را نیز انجام نمی دهند.
حال، پیشنهادِ من این است: دو سه روز دستورهایتان را جلو بیندازید. شما هر تک تکتان در حوزه کاری خودتان، فرض را بر این بگذارید که حداقل آن فاجعه قابل پیش بینی، که با وقوعش نگران شده و دستور صادر خواهید کرد، رخ داده است. تصور بفرمایید همین امروز آن حادثه ای که نگرانش هستید، رخ داده است. که بلاخره دیر یا زود، رخ دادنی است. خب بسم الله. دستورها را صادر کنید. لیست احتمالات عن قریب را هم بخواهید برایتان تدارک می بینیم. شما فقط دستور بفرمایید.
نهضتی علیه مرگ و نهضتی برای زندگی بیافرینید. وگرنه، فردا دوباره همان قصه خواهد بود: یک جسد، یک اختلاس، یک مدرسه، یک جاده، یک آقازاده، یک اتوبوس، یک زلزله و صدها یک دیگر و در نهایت یک دستور، یک فراموشی... و باز هم گردشِ روزگار.
همین امروز دستورها را صادر کنید. همیشه که نباید ما بمیریم تا شما دستوری بدهید. این بار پیش از آنکه سیل بیاید، سد بسازید!
*دبیر اجتماعی تابناک
ممنون. حرف دل ما بود انگار 
| 
سخن و پیشنهادی کاملا متین ولی کو گوش شنوا 
| اندیشیدن . خبر دارید چند سال است که اندیشیدن در ایران مرده است . | روی سخنم با نویسنده است. چندین سال است مسئولین ما از شوق خدمت شبها خواب ندارند. برای میزهای خدمت آدم ها رسوا می کنند و به جان هم می افتند.
اما تعریفشان از خدمت با تعریفی که ما داریم فرق ها دارد. آنها خدمت را در این می بینند که در ظاهر بله قربان گوی بالا دستیشان باشند، در پی او راه بیفتند و هیئت عریض و طویلی را شکل دهند تا بلکه میز دیگری برای خدمت به دست آورند و از آن میز باز به میز بالاتر بروند.
در این بین بودجه ها را برای امور راند و باندی خرج کنند و از فرصت هایی که دارند برای سرکار آوردن فامیل و دوست و آشنا یا نان قرض دادن به سایر همنوعان شریفشان استفاده کنند تا این شبکه ی سالم و سرشار از شوق خدمت روز به روز فربه تر شود.
این است حال نسخه نویسان ما بیماران ایرانی. زمانی هم که ما مردیم یا فاجعه ای رخ داد، برای فرونشاندن افکار عمومی دستور پیگیری فوری، رسیدگی بدون فوت و وقت و ... را می دهند تا ما بفهمیم که چه قدر مسئولینمان در شوق خدمت بی تابند.
| لفظ حکمرانی را دوست ندارم. چه شد که از خدمت گزاری رسیدیم به حمرانی؟ | "اول این بود: "ما شیفتگان خدمتیم نه تشنگان قدرت | با این وضعیت قوانین باید اصلاح بشن که حداقل بشه فردی مقابله کرد با اشرار و دزد ها الان یکی قمه بکشه روی کسی بیاد بخواد مال و ناموسشو ببره اگه شخص در دفاع از خودش بکشه یا آسیب بزنه محکومه و این یعنی تکرار این فجایع در عوض اورانیوم 60 درصد غنی میکنیم | عزیز یکی دیگر از مسائلی که باعث شده این نویسنده محترم این متن پر معنا و مهم را بنویسد همین قاطی کردن قیمه ها با ماستها است بیائیم پرتلاش واگاه باشیم | عوضش امنیت داریم | اتفاقا کاملا درست فرمودنبا غنی سازی و بعدش تحریم کشور به قهقرای فقر رفت
فقر باعث افزایش جرم و جنایت شد
| قاطی کردن قیمه با ماست نیست عین واقعیت است آنها که می گویند تحریم ها اثر ندارد برای فرار از پاسخگویی است .بسیاری از مشکلات اقتصادی اجتماعی فرهنگی مربوط به تحریم ها است . | اتفاقا درست میگه حرفش حسابه اگه فکر کنی | مردم کلا در حال هزینه دادن هستند، حرفشون و نظراتشون هم که بحساب نمیاد عالی بود اینها در آن حد نیستند که بتوانند این کارها را انجام دهند چون روش سر کار آمدنشان ، نه درست بوده نه اصولی . کاش بعد از مرک سهراب نوشدارو را می فرستادند. متاسفانه بعد از مرگ هم فقط حرف می زنند و اصلا نوشدارویی در کار نیست. همه چیز را به قدرت فراموشی دهنده زمان می سپارند. راستی در فاجعه بندر شهید رجایی که مرگ و جراحت صدها انسان را در پی داشت و دهها و شاید صدها هزار میلیارد تومان خسارت بر جا گذاشت هیچ تقصیر و یا قصور قابل پیگری وجود نداشت? درود،مهندسین و مدیران پروژه بخوبی می‌دانند:
قانون مورفی یا "هر اتفاق بد که ممکن است بیفتد، خواهد افتاد" یک اصطلاح رایج است که نشان می‌دهد وقتی احتمال وقوع یک حادثه ناگوار وجود دارد، آن حادثه احتمالا رخ خواهد داد.
قلمت طلا عالی بود احسنت هزار بار . حرف دل مردم رو زدید سالهاست کشور بصورت اورژانسی اداره میشه ، وهنوز هم اداره خواهد داشت تازه اون نوشداروهای بعد از مرگ سهراب هم فقط اسمشون دارو است خاصیتی ندارن و بعد از چند صباحی دستور و تبلیغات واز تب و تاب میافتند و فراموش میشوند | کلا سیستم مدیریت کشور آتش نشانی است منتظرند حادثه ای روی بده فقط برن بالا سرش یکم آب بپاشند و مصدومین و جنازه خارج کنند .تا کی این روش ادامه داره مگر بهداشت و پیشگیری مقدم بر درمان نیست؟ این در همه موارد صادق است سایت تابناک از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.