رحماندوست تنها یک مشاور نبود!

رفتن جناب آقای دکتر مجتبی رحماندوست از مسئولیت مشاور رئیس جمهوری در امور ایثارگران بی شک نه برای ایشان بلکه برای جامعه ایثارگران کشور ضایعه ای است که به آسانی جبران پذیر نیست. مجتبی رحماندوست که بیش از دوازده سال این مسئولیت حساس را بر عهده داشت, در طول این سال ها تلاشی خالصانه, بی هیاهو و تأثیرگذار در جهت رفع مشکلات رزمندگان و ایثارگران از خود نشان داد و باعث و بانی وضع قوانین مفید و مختلفی برای آنان شد.

عمده این فعالیت ها که از طریق کار کارشناسی و رایزنی با مسئولین مختلف کشور انجام می گرفت, بدون هیاهو و بازتاب های ژورنالیستی بود و از آنجا که روحیات ایشان, از لطافت و حجب و حیایی خاص برخوردار است, برخلاف بعضی از مشاوران و مدیران پرگو که بیش از چند وزیر نیز ممکن است صحبت کنند, کمتر به ارائه ی کارنامه ی پربار خود در رسانه ها می پرداخت.

 مجتبی رحماندوست از آنجا که خود یک جانباز می باشد, بخوبی درد و رنج جانبازان و سایر گروه های ایثارگری را می دانست و اگر به دفترش سر می زدی, می دیدی که بی هیچ آداب وتشریفاتی پذیرای رزمندگان و جانبازان دردمندی است که گاه همراه با زن و فرزند خود, ناامید ونالان از سایر دستگاه ها به نزد او آمده تا گره ای از کارشان بگشاید و مجتبی نیز چون سنگ صبوری با حوصله و مهربانانه پای درد دلشان می نشست و سرانجام نیز از هر راه ممکن به رفع مشکلاتشان می پرداخت.

 دفتر کار دکتر رحماندوست بر خلاف دفاتر پرزرق و برق بعضی مشاوران و مدیران , بسیار ساده و بی تکلف بود. در دفتر مجتبی و درکنار میز کارش تختی مستعمل و مقداری دارو دیده می شد تا هنگامی که جراحت های جنگ, سر باز می نمود و جسم وجانش را به درد می آورد, لختی بر آن بیاساید و ساعتی بعد دوباره کمر همت برای خدمت به ایثارگران بر بندد.

 مجتبی رحماندوست در طول سالها خدمت صادقانه و عاشقانه ی خود به پیشکسوتان شهادت و خون, توانست سیستمی را در قوه ی مجریه و به نوعی در دیگر قوا ابداع و ساماندهی نماید که هر وزیر,رئیس سازمان و استانداری, یک مشاور امورایثارگران داشته باشد تا به این وسیله رزمندگان, آزادگان, جانبازان و خانواده معظم شهدا بتوانند به واسطه ی او مشکلات خود را مستقیمأ با بالاترین مسئول هر دستگاه در میان گذاشته و مشاور مذکور نیز بتواند با رصد کردن مداوم مسائل و مشکلات ایثارگران, طرح های مختلفی را به مدیر مربوطه برای رفع آنها ارائه دهد.

البته شرح وظایف و خدمات مشاور رئیس جمهور در امور ایثارگران و مشاوران وزرا در امور ایثارگران که آقای رحماندوست ریاست وهماهنگی آنان را برعهده داشت, فهرست بلند بالایی را تشکیل می دهد که ای کاش خود قبل از رفتن به انتشار آن مبادرت می ورزید, اما با این حال ایثارگران کشور باید بدانند بسیاری از قوانینی که درسه دولت قبلی و دولت فعلی یا مجلس شورای اسلامی در جهت رفع مشکلات آنان به تصویب رسید, بخش مهمی از آن حاصل هزاران ساعت کار کارشناسی تشکیلات کم حجم, پربار و بی ادعای رحماندوست بود. البته ایشان با علم به نیازها و مشکلات زیاد رزمندگان و ایثارگرانی که بهترین سالهای عمر خود را در جبهه های آتش و خون گذرانده بودند و اینک " در پیچ وخم زندگی روزمره " در حال فراموشی بودند, پیگیر طرح ها وقوانین مختلف دیگری بود که متأسفانه به عللی ازجمله شاید همراهی نکردن کافی و وافی بعضی دستگاه ها, صورت تحقق به خود نگرفت, اما با این حال او مردانه تا آخرین لحظه ی مسئولیت خود در پیگیری آنها کوتاهی نورزید.

 سالها پیش دکتر مجتبی رحماندوست با آگاهی از مشکلات زیادی که رزمندگان سالهای دفاع مقدس با آن درگیر بودند با یک فراخوان گسترده, قصد داشت تا زمینه اجرای قانونی را فراهم آورد تا رزمندگان فاقد شغل و درآمد, از یک مستمری آبرومندانه برخوردارگردند , اما این طرح علی رغم تمامی تلاش ها به ثمر ننشست وهرگاه که او را می دیدی از این موضوع به تلخی گله داشت. این طرح از آنجا بسیار مهم بود که جامعه ی رزمندگان کشور از بعضی خدمات مربوط به جامعه ی ایثارگری محروم است و دکتراعتقاد داشت که باید رزمنده به عنوان پایه تعریف ایثارگری شناخته شده و تحت حمایت و پوشش خدمات مورد نیاز قرار گیرد.

 باری! دکتر مجتبی رحماندوست علاوه بر آن چه که گفته شد, شاعر و نویسنده ای است که دهها کتاب و شعر در رثای ائمه اطهار و فرهنگ ایثار و ایثارگری نگاشته و سروده است . پس بی شک روح و طبع لطیفش کماکان با یادگاران هشت سال دفاع مقدس همراه خواهد بود و از این پس نیز از سطرسطر نوشته های زیبایش, بوی جبهه و کوی یار به مشام خواهد رسید. آقا مجتبی که الحق در دوران مسئولیتش, روش , منش و شیوه اش برگرفته از راه و رسم مولاعلی (ع) بود, شعر زیبایی در رثای آن اسوه بی نظیر عدالت و مردمداری سروده است, که با کسب اجازه از استاد رحماندوست, ابیاتی از آن را در اینجا تقدیم خوانندگان عزیز می نمایم.

 سائل درگاه تؤام یا علی/ محو رخ ماه تؤام یا علی/ چاه شده محرم اسرار تو/ ماه خجل گشت ز رخسار تو/ ناله ی تو سینه شب را درید/ فجر تو را خفته, به خوابش ندید/ دست تو چون قلعه خیبر گشود/ جن و ملک کف زد و مستی نمود/ خصم فرو ریخت چو نامت شنید/ دشمن دین پشت تو هرگز ندید/ گر چه تو در معرکه روئین تنی/ ز اشک یتیمی تو به سر می زنی/ غربت یاران تو قلبم شکست/ غربت تو پشت دو عالم شکست/ ای به فدای تو همه هستی ام/ فقرم و مخموری ام و مستی ام/ تیغ ستم فرق تو را چون شکافت/ کوه غم,اندوه تو را بر نتافت/ کاش ز آه دل اهل یقین/ محو شود کفر ز روی زمین/ چشمم وخاک حرمت یا علی/ سر نهم اندر قدمت یا علی... یاعلی