وقفِ کوه دماوند؟
به گزارش «تابناک» به نقل از خبرآنلاین، عباس محمدی، کنشگر محیط زیست در یادداشتی نوشت: کوه دماوند، پدیده‌ی یک‌پارچه‌ای است که به‌شکل شاخصی نماد سرزمین ایران به شمار می‌رود و گذشته از آن که ارزش‌های طبیعی پرشماری دارد، حامل انبوهی از خاطره‌های جمعیِ تاریخی، منشأ اسطوره‌ها، و جاذبه‌ای ملی و جهانی است. وقف عملی اقتصادی است که برای هدف خاصی ایجاد درآمد می‌کند. پرسش این است که از دماوند می‌خواهند چه درآمدی به دست آورند که به «امر خیر» اختصاص دهند؟
ماده‌ی ۵۵ قانون مدنی ایران می‌گوید: «وقف عبارت است از اینکه عین مال حبس و منافع آن تسبیل شود». یعنی شما باید مالی داشته باشید تا از آن درآمدی به دست آید و آن را در راه امری مصرف کنید (تسبیل کنید). در تارنمای سازمان اوقاف هم آمده است که وقف «عقدی است که به موجب آن مالکِ عین، مال معینی از اموال خود را حبس نموده (از نقل و انتقال مصون دارد) و منافع آن را در راه مصرف معین قرار دهد» .کوه دماوند البته که درآمدزا است، اما (و این بسیار مهم است) که نوع درآمد آن از جنسی نیست که بتوان برای کاری خیر مانند اداره‌ی مدرسه یا حوزه یا بارگاه امام و... صرف کرد. درآمد دماوند، منافعی است که به روح ملت می‌رسد؛ این کوه باید یکپارچه و سالم و پاکیزه باشد، چرا که به این ترتیب یکی از جلوه‌های آبروی جمهوری اسلامی خواهد بود، غرور ملی را سبب می‌شود، و سرمایه‌ای است بین‌نسلی با منافعی که شاید در طی دهه‌ها و سده‌ها شناخته شود و به فرزندان ما برسد.
حجت‌الاسلام حیدری مدیرکل اوقاف مازندران گفته که «موقوفه، یکی از یال‌های دماوند است که به عنوان مرتع ملار شناخته شده است». آیا اوقاف می‌خواهد این مرتع را به دام‌داران اجاره دهد؟ به ایشان یادآور می‌شوم که هم‌اکنون چند برابر ظرفیت مراتع دماوند، در این کوه دام می‌چرد و دولت و نهادهای قدرتمندی مانند سازمان اوقاف باید درصدد کاستن از فشار چَرا در دماوند باشند. یا خدای ناکرده، اوقاف می‌خواهد در دماوند معدن‌کاوی کند یا ساختمان بسازد؟ در این یادداشت به این نمی‌پردازم که استحکام شرعی این وقف چقدر است، و آیا با وجود صراحتی که اصل 44 قانون اساسی در شناختن کوه‌ها به‌عنوان «انفال و ثروت عمومی» دارد و آن‌ها را در اختیار حکومت اسلامی (دولت) قرار داده، وقفِ دماوند قانونی است یا نه. اما، معتقدم که شأن جمهوری اسلامی و سازمان اوقاف بیش از آن است که به نماد این سرزمین، به چشم دکان یا باغ یا مزرعه و تأسیساتی بنگرد که از آن درآمد کوتاه‌مدت به دست آورد.
سال‌ها است که گروه‌های پرشماری از کوه‌نوردان و دوستداران طبیعت ایران و مدیران میراث فرهنگی کشور در تلاش هستند که دماوند را در فهرست میراث‌های بشری به ثبت برسانند. شایسته است که سازمان اوقاف، از این موضع عقب‌نشینی کند و به نحوی که خود صلاح می‌دانند، از منافع فرضی این «موقوفه» صرفنظر کنند و آن را برای همیشه در اختیار دولت (سازمان جنگل‌ها و مراتع یا...) به‌عنوان امانتداران ملت قرار دهد تا این نماد سرزمینی ما به ثبت جهانی برسد و یکپارچه باقی بماند.
بدیهی است که حقوق‌دانان نیز باید به واکاوی قانونی این‌گونه آرا که به نظر می‌رسد در حال تبدیل شدن به رویه‌ای خطرناک برای منابع طبیعی است، بپردازند.
هر روز تصمیمها و اقدامات خجالت آورتر از روز گذشته.هر روز سر افکنده تر در پیش چشم مردم ایران و جامعه جهانی.مسئولین و سازمانها سر سوزنی به مردم و آبروی ایران توجهی ندارند.هرسازمان و هر نفرشان از جان و جیب مردم به جیب خود میزنند! یعنی دیگه عملا مملکت رو، همه جوره دارن میفروشن !!! عوضش امنیت داریم! 
| 
امينيت شغليامنيت قيمت مسكن ورفاه عمومي
امنيت درمان
امنيت بيان
امنيت
بله امنيت در قبرستان
50 سالكي بهشت زهرا مبارك
خلیج فارس به چین . خزر به روسیه و حالا دماوند . مردم ایران باید از ایران بروند 
| به قول زینب خانوم هرکی ناراحته خوب بذاره از ایران برهها؟
کوه خواری قانونی و شرعی. مرحبا.بايد يک پويش به عنوان پويش ملي جلوگيري از کوه خواري و زمين خواري راه اندازي بشه تا جلوي اين گونه زياده خواهي ها گرفته شود داداش. بذار بفروشن. از خلیج فارس و خزر که ارزشش بیشتر نیست عجب ببر ببری هااول خاک جزایر جنوب کشور شد جزایر مصنوعی امارات
بعد هم کوه دماوند شد موقوفه افراد
فردا هم مردم می شوند عمله اکله اینها
چون درآمد نفت برای استفاده بعضی ها کم شده پس از ۴۱ سال فهمیده اند بخشی از کوه دماوند وقف بوده مثل وقف های دیگه باشید بدبختی اینجاست که اوقاف، لیاقت و عُرضه نگهداری آنچه که در اختیارش می باشد را ندارد ! به همین موقوفه حاج عبدالوهاب تهرانی که منطقه دلاوران و ده نارمک قدیم مشود نگاهی بیاندازید متوجه میشوید که قبل از انقلاب قسمتی از زمین آن به دانشگاه اختصاص یافت و در آن دانشگاه علم و صنعت ساخته شد ولی بعد از انقلاب به تصرف اشخاص حقیقی و خصوصی در آمد و اوقاف هم ناظر و حاضر بود.