بازدید 24779
۷

باج سیصد میلیونی، راه ورود به کارگردانی سینمای ایران

نکته قابل تأمل اینکه، برخی تهیه کنندگان پس از استخدام، در طول روند تولید، به شمار انگشتان یک دست نیز در مراحل تولید و پس از آن حضور نمی‌یابند و عملاً نقش تهیه کنندگی‌شان به ثبت نام‌شان در پروانه ساخت و نمایش خلاصه می‌شود. در واقع آنها پول حضورشان را که کلید ورود کارگردان فیلم‌اولی به سینما شده،دریافت می‌کنند و اینها همه مدیون پروانه ساخت است!
کد خبر: ۸۶۱۶۵۴
تاریخ انتشار: ۲۷ آذر ۱۳۹۷ - ۱۳:۰۶ 18 December 2018

باج سیصد میلیونی، راه ورود به کارگردانی سینمای ایراندرخواست حذف پروانه ساخت به یک کشمکش جدی بدل شده و در کنار برخی کارگردان‌های قدیمی، طیفی از تهیه کنندگان جدی‌ترین مخالف حذف این امضای طلایی هستند؛ اما چه انگیزه‌ای باعث شده این گروه با چنین خواسته‌ای مخالفت کنند؟ شواهد نشان می‌دهد، انگیزه‌های مالی در این زمینه بسیار پررنگ است و با توجه به آنکه دریافت امضای طلایی منوط به یک سازوکار مشخص شده، این سازوکار، رانت قابل توجهی برای عده‌ای به وجود آورده است.

به گزارش «تابناک»؛ نامه دویست سینماگر برای حذف پروانه ساخت، همچنان محل بحث و تبادل نظر است، ولی گروهی از تهیه کنندگان که قدرتمندترین بخش سینمای ایران را تشکیل می‌دهند، مخالف حذف پروانه ساخت هستند و همراهی این گروه با شماری از کارگردان‌های عصر نگاتیو، عملاً وحدتی را شکل داده که بعید است، منتهی به حذف پروانه ساخت در خیابان شود و به نظر می‌رسد، حتی اگر امضای هزار سینماگر پای آن درخواست بود، قدرت آن گروه اندک می‌چربید و این امضای طلایی حذف می‌شد.

باج سیصد میلیونی، راه ورود به کارگردانی سینمای ایران

بر اساس بررسی‌های «تابناک»، این کار منافع مستقیم مالی برای عده‌ای داشته که از قضا، پیدا و پنهان مخالف حذف پروانه ساخت هستند و قاعدتاً با حذف این پروانه، منافع‌شان قطع می‌شود. این رانت از آنجا شکل گرفت که صدور پروانه ساخت برای کارگردانِ فیلم‌اولی مشروط به همکاری با یک تهیه کننده پرسابقه شد؛ بنابراین، یک کارگردانِ فیلم‌اولی باید دست به دامن تهیه کنندگان می‌شد تا آنها پیگیر پروانه ساخت فیلم به نام خود شوند و در ادامه فیلم ساخته شود. این سیاست از آن جهت تجویز شد که فیلمسازِ فیلم اولی ممکن است تجربه لازم را برای تولید نداشته باشد و ریسک شکست پروژه اولش کاهش یابد.

در یک سینمای دارای اقتصاد سالم، کارگردان در اختیار تهیه کننده است و در سینمای جهان، بسیاری از اوقات تهیه کننده برای ساخت فیلم بر اساس سناریویی که دارد کارگردان استخدام می‌کند و در مواردی نیز کارگردان پیشنهاد ساخت یک فیلم را به تهیه کننده می‌دهد و در نهایت تهیه‌کننده، تصمیم‌گیرنده اصلی در پروژه است. در همین راستا جایزه بهترین فیلم در بسیاری از جشنواره‌ها و جوایز معتبر نیز به تهیه کننده تعلق می‌گیرد، چون در نهایت از منظر حرفه‌ای خروجی یک فیلم متعلق و محصول تهیه کننده است و کارگردان در جایگاه بعدی قرار دارد.

در سینمای ایران، با توجه به آنکه ساختاری به نام کمپانی وجود ندارد، تهیه کننده نیز به آن معنای مرسوم در دنیا وجود ندارد و منافع شخصی باعث شده حتی صنف واحد تهیه کنندگان سینما نیز نباشد؛ بنابراین، در چنین شرایط نامتوازنی، طبیعی است که در بسیاری از پروژه‌های سینمای ایران، به جای آنکه تهیه کننده به دنبال استخدام کارگردان باشد، کارگردان در پی استخدام تهیه کننده باشد! این روند در خصوص فیلمسازانِ فیلم‌اولی به شدت رایج شده و این فیلمسازان یا باید از طریق دوستی با تهیه کنندگان وارد سینما شوند و یا باید تهیه کننده استخدام کنند.

در این شرایط، تهیه کنندگان نیز رقم‌های قابل توجهی از فیلم‌اولی‌ها دریافت می‌کنند و دستمزدهای سیصدمیلیونی برای تهیه کنندگی یک پروژه سینمایی، رقمی مرسوم شده است. نکته قابل تأمل اینکه، برخی از تهیه کنندگان پس از استخدام در طول روند تولید به شمار انگشتان یک دست نیز در مراحل تولید و پس از تولید حضور نمی‌یابند و عملاً نقش تهیه کنندگی‌شان به ثبت نام‌شان در پروانه ساخت و نمایش خلاصه می‌شود. در واقع آنها پول حضورشان را که کلید ورود کارگردان فیلم‌اولی به سینما شده، دریافت می‌کنند و اینها همه مدیون پروانه ساخت است!

نکته قابل تأمل اینکه ابراهیم داروغه زاده، معاون نظارت و ارزشیابی، درخواست کنندگان برای حذف پروانه ساخت را به قانون دعوت کرده و خواسته از آن طریق خواسته‌هایشان را پیگیری کنند. این در حالی است که در شرایط کنونی هیچ مصوبه هیأت وزیران یا مجلسی وجود ندارد که صدور پروانه ساخت یا اکران را محدود نماید یا صدور پروانه ساخت به فیلمسازانِ فیلم‌اولی را موکول به همکاری با تهیه کننده باسابقه نماید و اینها سلیقه‌های شخصی مدیران سینمایی است که فیلمسازان نسل تازه ایران هزینه‌اش را با باج دادن به تهیه کنندگان در قالب دستمزد، پرداخت می‌کنند.

 

سلام پرواز
خیرات نان
بلیط اتوبوس
تبلیغات تابناک
اشتراک گذاری
برچسب ها
مطالب مرتبط
نظرات بینندگان
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۱
انتشار یافته: ۷
در کشوری که رسیدن به امتیاز و همه چیز رانتی است تعجبی هم نداره که در صنعت سینمای ان هم باید 300 میلیون تومن باج داد تا سه میلیارد تومن درامد داشت. وضیعت سینما واصولا اقتصاد و اجتماع ان کشور اگر غیز ایز اینی باشه که همه شاهدیم تعجب داره!
من تا بحال فكر ميكردم تهيه كننده كل پروژه فيلم را تامين مالي ميكنه و اصولا سرمايه گذار فيلم است ، اما ظاهراً تهيه كننده فيلمفارسي هم داريم .
جایی هست سالم مونده باشه
اجازه نمی دهند سینما حیات طبیعی خود را داشته باشد. تهیه کننده گان با این قانون احمقانه فقط سهم خواهی می کنند و اکثرا یک هزارم سواد کارگردانان جوان را هم ندارند.
با سلام.
نظرات بسیار منطقی و درستی است و متاسفانه افرادی حرف از اجرای قانون می زنند که خودشان صلاحیت چنین سمتی را ندارند و تنها بر اساس رابطه در چنین جایگاهی نشسته اند.
حذف پروانه ساخت می تواند گام مهمی در سینمای پس از انقلاب باشد که به غلط مرسوم گردیده. در هیچ کجای دنیا هم چنین قانونی وجود ندارد، مگر در اتحاد جماهیر شوروی سابق که سیستم کمونیستی حاکم بود و هزینه تولید را دولت پرداخت میکرد که آنهم سالها قبل برچیده شد.
راه مبارزه با این رانت خواری، تقویت سینماهای هنر و تجربه هست.
پاسخ ها
ناشناس
| Iran (Islamic Republic of) |
۲۱:۱۲ - ۱۳۹۷/۰۹/۲۷
هنر و تجربه بدتر از این است برخی آقایان راه را برای کارگردانهای جوان و تازه وارد که دانش سینمایی دارند را
کاملا بسته است تو هنر و تجربه باج را علنا با صدای بلند
از کارگردان و فیلم ساز می خواهنداگر نه بگوید فیلمش را به راحتی کنار می گذارند.
من خودم قربانی این باج خواهی در هنر و تجربه شدم و حاضرم علنا و رو در رو با گردانندگان هنرو تجربه با حضور رسانه اعلام کنم.
برچسب منتخب
# غزه # ماه رمضان # عید نوروز # کاظم صدیقی # دعای روز هشتم رمضان # دعای سال تحویل
آخرین اخبار
وب گردی