نگذارید اخلاق و اعتقاد مردم آلوده سیاسی‏ کاری شود

"اگر پيغمبر اسلام زنده می‏بود امروز چه می‏كرد؟ درباره چه مسئله‌‏‏ای‏ می‏‏انديشيد؟ والله و بالله قسم می‏خورم كه پيغمبر اكرم در قبر مقدسش‏ امروز از يهود می‏لرزد. اين يك مسئله دو تا چهار تاست. اگر كسی نگويد، گناه كرده است من اگر نگويم و الله مرتكب گناه شده‏ام، و هر خطيب و واعظی اگر نگويد مرتكب گناه شده است."*

تلاش نگارنده آن بود لااقل تا گذشت شش ماه از فعالیت رسمی رئیس جدید دستگاه ورزش، نقد تندی را متوجه وی و مجموعه ‏اش نکند و اجازه داده شود، او از مقدمات آزمون و خطا به سطحی دیگری رجوع کند تا آنجا به نقد عملکردش بنشینیم. لکن این سخن معلم بزرگ، شهید مطهری چاره‏‏ای جز واکنش نسبت به اتفاقات تلخ و تاسف برانگیز در حال وقوع که مانعی برای بسطش تعبیه نشده باقی نگذاشت تا با ادای تکلیف گناهی متوجه حقیر در قبال این اتفاقات نباشد.

مملکتی که سخت درگیر عوارض اختلاف برخی مسئولان ارشد و نخبگان سیاسی است، در حوزه ورزش اسیر رفتارهایی شده که در این فضا بر حجمش افزوده شد لکن دریغ که در حاشیه قرار گرفته و عملاً با بی‏توجهی تنها اتفاقی که افتاده است بی‏تفاوتی و شاید حتی نابینایی گروهی از کارگزاران نظام در قبال این حوادث است. اما اصل ماجرا مسئله رژیم صهیونیستی است؛ ماجرایی که پس از سی سال خون به دل هر چهره ارزشی نظام کرده و در قبالش آب در دل بسیاری از مسئولان تکان نخورده است.


از زمان برگزاری المپیک پکن تاکنون نه یک بار، بلکه بیش از پنج مرتبه مدیران، مربیان و داوران ورزش ایران تحت عناوین مختلف اعم از انداختن عکس‏های آنچنانی و انجام مسابقه یا قضاوت این رژیم را عملاً به رسمیت شناخته‏اند و همه چیز را به اتفاق و ندانستن‏شان از آنچه در حال وقوع بوده و نشناختن ورزشکار این رژیم مرتبط ساخته‏اند که با توجه به آنکه هر کودک ایرانی نیز به واسطه فضای کشور، پرچم این رژیم را می‏شناسند، ادعاهایی غیرقابل هضم بوده است.

با این حال همواره این ادعاها پذیرفته شده و این عده امروز حتی در مواردی بیش از گذشته در حوزه تخصصی‏ شان مورد بهره برداری قرار می‏ گیرند تا یک زمان ورزش ایران دچار تعلیق نشود و نهادهای بین‏المللی ورزشی با ایران برخورد نکنند!

اینچنین می‏شود که یک باره پس از این تعداد رفتارهای خلاف آرمان‏های امام و انقلاب، پیام تبریک رسمی سال نو میلادی نیز به اشتباه برای یک اسراییلی از سوی مسئولان فدراسیون فوتبال ایران ارسال می‏شود و جالب اینکه عده‏ای تلاش می‏کنند باز هم بدون هزینه دادن، همه چیز جمع شود و عجبا که این عده روزی برای ایران جنگیده‏اند.

آنان یا هنوز نمی‏دانند شمر 1300 سال پیش مرده و یزید و شمر زمان همین سران خونخوار صهیونیست هستند که روی خون مردم، خانه‏هایشان را بنا می‎‏کنند و یا به این مسئله واقف شده‏اند و تصور می‏کنند، باید با یزید زمان مماشات کرد.


امروز ماجرا همین شده و هرچه در ورزش اتفاق می‏ افتد، دوستان خاطر مبارک‏شان مکدر نمی‏شود و یا انکار می‏کنند، یا تنها در قبالش حرافی می‏کنند و وعده برخوردهایی می‏دهند که به وقوع نمی‏پیوندد و یا با حذف یک مهره کوچک صورت مسئله را پاک می‏کنند اما حقیقت تا ابد در پشت پرده باقی نخواهد ماند و ریشه رفاقت‎‏ها با شمر زمان روزی از خاک نفاق بیرون کشیده خواهد شد.

به وجدانمان رجوع کنیم و به این پرسش پاسخ دهیم که اگر شخص دیگری در راس قوه مجریه بود و پس از سی سال اینچنین این رژیم مکرراً به رسمیت شناخته می‏ شد، برخی مدعیان چگونه با او برخورد می کردند و ظرف چند ساعت رئیس ورزش یا استعفاء می‏داد و یا برکنار می‏شد؟ و حال در ادامه باید پرسید که چرا در یک سال اخیر چنین نشد و حتی برخی از این اتفاقات تلخ از سوی رسانه‏های گروهی با بایکوت خبری کامل همراه بود؟

مدیرانی نیز که در فدراسیون‏هایشان چنین اتفاقاتی به وقوع پیوسته یا ابقاء شده‏اند و یا همین ایام به مدد انتخاباتی که نتایجش را همواره می‏توان حدس زد، ابقاء می‏شوند!


حتی اگر فرض را بر غیرعمد بودن این همه تکرار رویارویی با این رژیم غاصب در میدان در یک زمان کوتاه گذاشت، آیا نمی‏توان در قبالش چنین ادعایی را در مقام مقایسه طرح کرد که حکم کسی که از سر نا آگاهی در قتل حسین(ع) و یارانش شریک بوده، چیست؟ اگر حکم شمر با او تطابق نکند، قطعاً پاداش نیز ثمره چنین خطایی نخواهد بود.

ایران تنها کشوری بود که رژیم صهیونیستی را تا پیش از این در ورزش به رسمیت نمی‏شناخت اما دریغا که اکنون این ارزش را با خفت به نام خود ثبت می‏کنند و ورزشکاران ایران یا در اثر مصدومیت و اضافه وزن به مسابقه نمی‏رسند، یا ویزا دریافت نمی‏کنند و یا پیش از رویارویی با این رژیم تعمداً می‏بازند و هیچ گاه از این رفتار خود با صراحت یاد نمی‏کنند تا تعبیر سیاسی از آن نشود و نماینده ایران در راه دفاع از مردم فلسطین، محرومیتی شامل حالش نگردد.

اگر سیاست ایران عدم به رسمیت شناختن دزدکی است تا لطمه‏ای وارد نشود که کشورمان در حوزه سیاسی چنین می‏کرد و به جای انکار صریح این نام منحوس، با کلمات بازی می‏کرد و در قبالش امتیازات متعددی می‏گرفت که رفع فشار لابی صهیونیستی ذی نفوذ در قدرت‏های بزرگ جهانی از روی این ملت، کوچک‏ترینش بود اما اکنون که در سیاست خارجی، اقتصاد و فرهنگ چنین نمی‏شود، چه معنایی دارد که برای عدم پرداخت هزینه‏اش که می‏تواند از محرومیت یک ورزشکار تا یک تیم ملی باشد، ذلیلانه از رویارویی با صهیونیست‏ها طفره برویم و شجاعانه از این اعتقادمان دفاع نکنیم.

اگر برخی از نخبگان ورزش و برخی از چهره‏های خارج از ورزش نسبت به نامه‏ای که دکتر ولایتی در دوره حضورش در وزارت امور خارجه به نگارش درآورد و در متنش تلویحاً عنوان کرد "چه معنایی دارد که ورزشکار ایران با نماینده این رژیم که به رسمیت نمی‏شناسد مسابقه دهد" قصد عدول داشته و تصور می‏کنند باید با این رژیم جعلی مسابقه داد، به چه علت صراحتاً چنین مطلبی بیان نمی‏شود و در حالی که همه جریانات کشور مرگ بر اسرائیل را در کف خیابان‏ها فریاد می‏زنند و یا حداقل دست به انکارش نمی‏زنند، با اعتقاد مردم بازی می‏شود و بارها این رژیم در حوزه ورزش به رسمیت شناخته می‏شود؟

البته در این مدت اتفاقات دهشتناک دیگری هم به وقوع پیوست که کشف حجاب‏ های تاریخی نمایندگان ایران را شامل می‏شد اما دریغا علاوه بر رسانه ملی که این وقایع را به هیچ وجه پوشش نمی‏دهد، دسته‏ای از مومنان نیز در این چهار سال قصد ندارند با مشاهده این قبیل اتفاقات قدم بیرون نهند و به محکومیت آنچه به وقوع پیوسته بپردازند اما افتادن روسری یکی از حاضرین در تجمعات روز عاشورا در رسانه ملی آن چنان برجسته‏سازی می‏شود که ... . اما در این ایام از هر دو سوی ماجرا، تندروی‏هایی مشاهده می‏شود که چشم‏ها را کور کرده و گوش‏ها را ناشنوا ساخته و تنها حمایت از عده‏ای، می‏تواند مقبولیت نسبی را به همراه بیاورد.

با این اوصاف باید هشدار داد که نباید فضا به سمتی بگراید که اخلاق و اعتقادات مردم نیز آلوده سیاسی‏کاری‏ها شود و عده‏ای تنها زمانی که اخلاق و اعتقادات بهانه ای برای حمله به یک گروه سیاسی باشد، به طرحش و بسطش بپرداخته و در سایر اوقات از کنار چنین وقایعی عبور کنند.

باید تکلیف‏مان را در قبال اخلاق و اعتقادات مذهبی و انقلابی که مسئله اسرائیل در راس آن است، مشخص کرد و با برخورد جدی با تمامی عوامل این گونه موارد پیگیر بود تا عده‏ای تصمیم‏ گیرنده، از وقوع این شرایط قند در دلشان آب نشود و پرونده این عده که رژیم صهیونیستی را به رسمیت شناخته‏اند یا آبروی بین‏ المللی ایران را با جعل هویت به قصد صغرسنی یا کشف حجاب به بازی گرفته‏اند، مورد رسیدگی قضایی قرار گیرد.

البته اگر احساس دوستی با مردم اسرائیل در قلب برخی مسئولان هنوز شعله می‏ دواند و هیچ شخصی علاقه به برخورد با این گروه ندارد، می‏توان رویه‏ای دیگر در پیش گرفت و با حذف شعار مرگ بر اسرائیل از متن شعارهای انقلابی؛ چشم انتظار تغییر نام سفارت فلسطین به نام سی سال پیشش بود! کدامین انتخاب برگزیده خواهد شد؟