گزارش میدانی نیویورک تایمز از زلزله‌زدگان کرمانشاه

روزنامه نیویورک تایمز با حضور در محل زلزله یک شنبه شب در استان کرمانشاه در غرب کشور گزارشی میدانی تهیه کرده است.

در سمت چپ، کامیونی ورودی یک مغازه را مسدود کرده بود. مثل پوسته تخم مرغ در هم شکسته بود. در سمت راست، ردیفی از ساختمان های آپارتمانی قرار داشت. بالکن ها فرو افتاده بود. برخی از افراد محلی سوار بر خودروهایی که شیشه هایش به خاطر فرو ریختن آوار شکسته بود، رفت وآمد می کردند. سربازان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی سوار بر خودروها و مردمی که آب و پتو و کیک هایی با طعم پرتقال از شهرهای دیگر آورده بودند، هم آنجا در عبور و مرور بودند.
این منطقه به فاجعه عادت دارد. مردم آن زندگی تلخی را چشیده اند. بسیاری از آنها از هشت سال جنگ با عراق جان به در برده اند. اما آنان اعتماد کردند. آنان بر این باور بودند که می توانند اعتماد کنند که خانه شان آنجا می ماند.
نظری اندکی بعد از ساعت 9 شب مشغول تماشای برنامه تلویزیونی مورد علاقه اش بود. او گفت که اولین لرزه به طرز عجیبی آشنا بود اما چندان تهدید کننده نبود: جکی، سگ سیاه نگهبان یک ساعت بود که پارس می کرد. او فکر می کرد آن لرزه مثل یکی از همان لرزه هایی است که مردم مرتبا در مناطق زلزله خیز ایران تجربه می کنند.
او دوباره به تماشای تلویزیون نشست.
او در دقایق پرآشوب بعد از زلزله، سرشار از خوشحالی بود. به یاد آورد: من زنده ام. زنده.
در روستای زرین جوب عزاداران روی صندلی های پلاستیکی زرد و سبز در میان زمین های گندم نشسته بودند. بعضی از آنها گریه می کردند، نه فقط برای مرد درگذشته ای که حیاتش را گرامی می داشتند بلکه به خاطر خراب شدن خانه ها و از دست رفتن همسایگان و روستاها هم.
آقای پیری بلافاصله پس از آنکه از زیر آوار خانه اش بیرون کشیده شد، به خاک سپرده شد.