تأملی در سخنان ریاست‌جمهوری پیش از معرفی کابینه جدید؛
«سیاست خارجی» هم چشم رئیس جمهور را پر کرده و هم دیگر مسئولان را!
مجلس شورای اسلامی درگیر بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی برای کابینه دوازدهم بوده و فرایند اخذ رأی اعتماد برای وزاری پیشنهادی در جریان است؛ فرایندی که از روز سه شنبه و با سخنان رئیس جمهور کشور آغاز شد و احتمالاً تا اوایل هفته آینده ادامه خواهد داشت. سخنان آغازین رئیس جمهور و حال و هوای کلی این جلسات، نشان می دهد، در حالی که کشورمان با انبوه مشکلات اجتماعی، اقتصادی و حتی فرهنگی روبه روست، مسئولان کشورمان تنها فکر خود را معطوف به رتق و فتق مسائل سیاست خارجی کرده‌اند.
در حالی که کشورمان با انبوه مشکلات اجتماعی، اقتصادی و حتی فرهنگی روبه روست، مسئولان کشورمان تنها فکر خود را معطوف به رتق و فتق مسائل سیاست خارجی کرده‌اند.به گزارش «تابناک»؛ با شروع جلسه دفاع از وزرای پیشنهادی کابینه دوازدهم در صحن علنی مجلس شورای اسلامی و در حالی که همگان انتظار داشتند، بحث بر سر ریز و درشت مشکلات داخلی به بحث روز خانه ملت تبدیل شده و چالش در این مسائل ترکیب کابینه بعدی را شکل دهد، بار دیگر سیاست خارجی و مسائل مرتبط با آن بحث نخست مسئولان شد.
تنها کافی بود تا رئیس جمهور پشت تریبون مجلس قرار گرفته و سخنرانی خود را آغاز کند تا این اشکال خودنمایی کند؛ اینکه اغلب مسائل و مشکلات در برابر مسائل سیاست خارجی کمرنگ دیده می‌شوند. آنقدر کمرنگ که گویی نه مشکلات اقتصادی وجود دارند، نه بحران های اجتماعی و... .
این را می‌شود از اختصاص اغلب وقت قرار گرفته در اختیار رئیس جمهور به مسائل سیاست خارجی و سیاسی دریافت که این باور را به وجود می‌آورد که جلسه دفاع از وزیر امور خارجه یا موضوع مشابهی در حال برگزاری است، نه دفاع از کابینه‌ای که ترکیب و مأموریت هایشان اغلب ارتباطی با سیاست خارجی ندارد.
وزرایی که می‌بینند، رئیس جمهور حدود بیست دقیقه از زمان سی دقیقه ایش را صرف مسائل بین الملل و سیاسی و سیاست خارجی می‌کند و عجیب نیست، اگر برداشت کنند، اولویت برنامه کاری دولت همین مسائل است؛ مسائلی که البته مورد علاقه اغلب شنوندگان حاضر در مجلس نیز هست.
نمایندگانی که ممکن است گاه درباره برخی مسائل مهم اجتماعی یا حتی اقتصادی اظهار نظر نکنند اما در سیاست خارجی همه دیدگاه هایشان را بارها بیان کرده و می‌کنند؛ رویکردی که بر اساس آن می‌توان نتیجه گرفت، روحانی در حوزه دلخواه اغلب نمایندگان سخن گفته است.
اینجاست که بیان برنامه های تدارک دیده شده و دورنمای حرکت دولت دوازدهم برای حل مشکلات دیگر کشور (در عرصه اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و ... و نه سیاست خارجی) در جملات فشرده در چند دقیقه انگشت شمار، اصلا محلی از اعراب نداشته باشد؛ چه برای دولتمردان، چه از دید نمایندگان مجلس و چه حتی از دید رسانه ها.
گویی علاقه مندی به حوزه سیاست خارجی و تمایل به شنیدن اظهار نظر دولتمردان، موافقان و مخالفان ایشان در این زمینه به نوعی اپیدمی شده و جز آن، هیچ کسی علاقه مند به شنیدن طرح ها، برنامه ها و هدف گذاری های دولت آینده در خصوص مشکلات دیگر کشور نیست.
مشکلاتی که شاید بیکاری یکی از صدها نمونه شان باشد، اما آنقدر جدی و مهم به نظر می‌رسد که ساعت ها وقت صرف بحث و بررسی آن شده و به نکته کلیدی و محوری کابینه و جلسه رأی اعتماد به آن تبدیل شود، ولی این گونه نشده است؛ درست مثل بحران آب و معضلات زیست محیطی که جز یکی دو جمله کوتاه جایی در سخنان رئیس جمهور ندارند و بحث کلیدی نشست مجلس و دولت نمی‌شوند.
اشکالی بزرگ که تا دیده نشود، نمی‌توان امید به اصلاحش را داشت و متأسفانه تا کنون دیده هم نشده است. شاید به این دلیل که بیش از اندازه همه مسئولان ذهنشان را درگیر مسائل مختلف بین المللی کرده و به جای مشکلات داخلی، به رصد اوضاع و احوال منطقه و کشورهای ریز و درشت در همسایگی کشورمان یا دوردست ها معطوف کرده‌اند!
تنها کافی بود تا رئیس جمهور پشت تریبون مجلس قرار گرفته و سخنرانی خود را آغاز کند تا این اشکال خودنمایی کند؛ اینکه اغلب مسائل و مشکلات در برابر مسائل سیاست خارجی کمرنگ دیده می‌شوند. آنقدر کمرنگ که گویی نه مشکلات اقتصادی وجود دارند، نه بحران های اجتماعی و... .
این را می‌شود از اختصاص اغلب وقت قرار گرفته در اختیار رئیس جمهور به مسائل سیاست خارجی و سیاسی دریافت که این باور را به وجود می‌آورد که جلسه دفاع از وزیر امور خارجه یا موضوع مشابهی در حال برگزاری است، نه دفاع از کابینه‌ای که ترکیب و مأموریت هایشان اغلب ارتباطی با سیاست خارجی ندارد.
وزرایی که می‌بینند، رئیس جمهور حدود بیست دقیقه از زمان سی دقیقه ایش را صرف مسائل بین الملل و سیاسی و سیاست خارجی می‌کند و عجیب نیست، اگر برداشت کنند، اولویت برنامه کاری دولت همین مسائل است؛ مسائلی که البته مورد علاقه اغلب شنوندگان حاضر در مجلس نیز هست.
نمایندگانی که ممکن است گاه درباره برخی مسائل مهم اجتماعی یا حتی اقتصادی اظهار نظر نکنند اما در سیاست خارجی همه دیدگاه هایشان را بارها بیان کرده و می‌کنند؛ رویکردی که بر اساس آن می‌توان نتیجه گرفت، روحانی در حوزه دلخواه اغلب نمایندگان سخن گفته است.
اینجاست که بیان برنامه های تدارک دیده شده و دورنمای حرکت دولت دوازدهم برای حل مشکلات دیگر کشور (در عرصه اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و ... و نه سیاست خارجی) در جملات فشرده در چند دقیقه انگشت شمار، اصلا محلی از اعراب نداشته باشد؛ چه برای دولتمردان، چه از دید نمایندگان مجلس و چه حتی از دید رسانه ها.
گویی علاقه مندی به حوزه سیاست خارجی و تمایل به شنیدن اظهار نظر دولتمردان، موافقان و مخالفان ایشان در این زمینه به نوعی اپیدمی شده و جز آن، هیچ کسی علاقه مند به شنیدن طرح ها، برنامه ها و هدف گذاری های دولت آینده در خصوص مشکلات دیگر کشور نیست.
مشکلاتی که شاید بیکاری یکی از صدها نمونه شان باشد، اما آنقدر جدی و مهم به نظر می‌رسد که ساعت ها وقت صرف بحث و بررسی آن شده و به نکته کلیدی و محوری کابینه و جلسه رأی اعتماد به آن تبدیل شود، ولی این گونه نشده است؛ درست مثل بحران آب و معضلات زیست محیطی که جز یکی دو جمله کوتاه جایی در سخنان رئیس جمهور ندارند و بحث کلیدی نشست مجلس و دولت نمی‌شوند.
اشکالی بزرگ که تا دیده نشود، نمی‌توان امید به اصلاحش را داشت و متأسفانه تا کنون دیده هم نشده است. شاید به این دلیل که بیش از اندازه همه مسئولان ذهنشان را درگیر مسائل مختلف بین المللی کرده و به جای مشکلات داخلی، به رصد اوضاع و احوال منطقه و کشورهای ریز و درشت در همسایگی کشورمان یا دوردست ها معطوف کرده‌اند!
