وقتی حتی رئیس فدراسیون تبریک نمی‌گوید روحیه‌ ادامه کار باقی می‌ماند؟

او این بار هم به این دلیل که او را ندیدند مجبور شد با پرچمی غیر از ایران در مسابقات جهانی حاضر شود

به نوشته خبرآنلاین؛ گفته بود می‌خواهد برگردد و برگشت. تقریباً یک سال پیش بود. آمده بود تا مثل زمانی که برای تیم‌ملی قطر مدال می‌آورد این بار این کار را برای تیم‌ملی کشورش انجام دهد. اما مصدومیت و عدم حضور در مسابقات آسیایی تایلند بهانه‌ای شد تا تبریزی یک بار دیگر ساز رفتن را کوک کند و بدون سر و صدا دوباره به تیم‌ملی قطر بپیوندد.

آنجا که پول هست، آنجا که امکانات است و آنجا که قدر ورزشکاران را می‌دانند. این البته گوشه‌هایی از صحبت‌های علی تبریزی است.

قهرمان ایرانی پرورش اندام که وقتی روی سکو می‌رود تا مدال طلایش را بر گردن بیاویزد سرود ملی قطر را برایش می‌خوانند. «چه کار کنم اینجا کسی قدرم را نمی‌داند. اصلاً به آدم توجه نمی‌کنند چه برسد به اینکه زمینه قهرمانی را برای بدنسازان فراهم کنند. اینجا همه چیز فقط فوتبال است و همه روی آن سرمایه‌گذاری می‌کنند» او این حرف‌ها را پس از قهرمانی در جهان می‌زند.

*سال گذشته به ایران برگشتی. آن مو قع عشق به وطن و ابراز علاقه مردم را از دلایل بازگشتت عنوان کردی. اما این حضورت در ایران چندان طول نکشید و همزمان با مصدوم شدنت دوباره برای کشور همسایه روی سکو رفتی؟

تصمیم گرفته بودم با عشق به مردم و میهن‌ام وبا نام ایران افتخارآفرینی کنم. 4 سال عضو تیم‌ملی قطر بودم بدون اینکه هیچ مشکلی برایم پیش بیاید. فکر می‌کردم پس از 4 سال تغییرات زیادی در پرورش اندام ایران به وجود آمده است. اما همچنان شاهد بودم که کسی ارزشی برای این رشته قائل نیست. زندگی من و امثال من خرج دارد. ما حتی بیشتر از یک فوتبالیست که هفته‌ای چند روز تمرین می‌کند خرج می‌کنیم. تمرینات آنها با کمترین هزینه است، در حالی که ما به اندازه نیمی از درآمد آنها در یک سال خرج بدنمان می‌کنیم.


*با این شرایط بعید است که دیگر به ایران برگردی و عضو تیم‌ملی شوی؟

ورزشکار باید انگیزه داشته باشد. وقتی در ایران یک سال تمرین می‌کنی و پس از یک سال تمام سفرهایت کنسل می‌شود آیا انگیزه‌ای باقی می‌ماند؟ وقتی قهرمان می‌شوی و حتی رئیس فدراسیون به تو تبریک نمی‌گوید آیا روحیه‌ای برای ادامه کار باقی می‌ماند؟ بسیاری از سفر‌ها را خود بچه‌ها تأمین هزینه می‌کنند و از جیب خودشان بلیت می‌خرند. چیزی که هست قطری‌ها قدر ورزشکاران را می‌دانند.


*کمی در مورد مسابقات قطر و مدال جدیدی که گرفتی صحبت کنیم. یک بار دیگر توانستی به مقام قهرمانی جهان برسی.

مسابقات جهانی بود و میزبان کشور قطر. این مسابقات زیر نظر فدراسیون بین‌المللی پرورش اندام برگزار شد که من توانستم در وزن 90 کیلوگرم مدال طلای جهان را ازآن خود کنم. برای این مدال زحمت زیادی کشیدم. نمی‌خواهم کسی را متهم کنم اما تمام داشته‌های ما باید در کشور‌های دیگر خرج شود. این مدال می‌توانست به نام ایران باشد اما با این حال من پس از هر قهرمانی پرچم کشورم را دور بدنم می‌پیچم. این جزو یکی از قراردادهای من است و با پرچم ایران روی سکوی مدال می‌روم.