متهمان ردیف اول

دانشمندان مرتکب تقلب علمی که در بسیاری از رشته‌ها و در سطوح مختلف در دانشگاه‌ها و مؤسسات تحقیقاتی وجود دارند، دارای پس‌زمینه‌های اجتماعی و آموزشی متفاوتی هستند. به نظر می‌رسد هیچ مطالعه‌ تجربی سیستماتیکی درباره‌ ویژگی‌های متقلبان وجود ندارد.
 از 1980 که دولت ایالات متحده به این موضوع علاقه‌ای سیستماتیک نشان داد، برخی مطالعات به این امر پرداخته‌اند که چگونه اغلب دانشمندان مشاهده‌گر تقلب بوده یا در آن شرکت داشته‌اند.

 کشورهای ایالات متحده، آلمان، ژاپن و چین مسئول سه چهارم از موارد تقلب یا تقلب مشکوک در سطح جهانی‌اند؛ در مقایسه با سایر کشورها، چین و هند موارد بیشتری از انتشار مجدد (انتشار یک مقاله در چندین مجله) و سرقت علمی را به خود اختصاص داده‌اند.
تحریف و جعل داده‌های علمی را می‌توان از راه‌های مختلفی کشف کرد. یک راه این است که داورانی معتبر، تضادهای درونی و ناسازگاری پژوهش با مقالات قبلی‌ای که در همین شرایط نگاشته شده‌اند را شناسایی کنند. راه دیگر این است که آثار پیشتر منتشر شده و ظاهراً دستکاری شده شناسایی گردد.

در یک مورد دیگر، 10 گزارش علمی اریک پولمن، دانشمند پزشکی دانشگاه ورمونت، شامل نمونه‌های تحقیق ساختگی و داده‌هایی بود که از ادعای او (تغییرات متابولیکی در زنان یائسه) حمایت می‌کردند. او موفق شد دولت را در حمایت‌های مالی انجام شده، 9/2 میلیون دلار فریب دهد و نخستین دانشمند امریکایی زندانی به دلیل «تقلب علمی» باشد!
«بنیاد ملی علوم (NSF)» کژرفتاری علمی را شامل جعل، تحریف و سرقت علمی می‌داند. منظور از «جعل» ساختگی بودن داده‌ها یا نتایج است. «تحریف» به دستکاری مواد تحقیقاتی، تجهیزات، یا فرآیندها یا تغییر داده‌ها و نتایج گفته می‌شود. «سرقت علمی» نیز تصاحب ایده، نتایج، یا عبارات ابداع شده توسط فردی دیگر است، بدون دادن ارجاعی مناسب به او.
کژرفتاری علمی شامل اشتباهات صادقانه یا اختلاف نظرها نمی‌شود. در قوانین فدرال معنی آن مشخص است و جرایم کلی‌تر، مانند سوء‌استفاده از بودجه را در بر نمی‌گیرد.
اندیشمندی دیگر به نام «گور» چالشی اساسی مطرح کرده است؛ در شرایطی که تاریخ علم دور و دراز است اما اخبار تقلب‌های علمی، از سال 1970 بخوبی رسانه‌ای شده است، آیا باید نتیجه گرفت که نمونه‌های برملا شده، فقط چند سیب کرمو از یک سبد بودند؟ یا نوک یک کوه یخ‌اند؟ پژوهش‌هایی در پی پاسخ به این سؤال، مطالعاتی را در سطوح و رشته‌های مختلف انجام داده است و از کسانی با حفظ نام پرسیده‌اند که آیا آنها خود در جعل، تحریف، یا سرقت علمی مشارکت داشته‌اند؟ یا شواهد مستقیمی از کژرفتاری دیگران دارند؟ اگر چه نتایج این پژوهش‌ها متغیرند اما تصویر کلی‌ای که به دست می‌دهند، نگران‌کننده است.
یکی از دلایل افزایش توجه عمومی به تقلب علمی این است که رسانه‌های اجتماعی به جهان «اخلاق علمی» ورود کرده‌اند. در حال حاضر وبلاگ‌هایی که به تقلب علمی می‌پردازند شکل گرفته‌اند. یکی از نخستین وبلاگ‌ها دیده‌بان بازپس‌گیری (http://retractionwatch.com) بود، که در ماه اوت سال 2010 توسط ایوان ارانسکی و آدام مارکوس تأسیس شد. این وبلاگ به اظهارنظر درباره بازپس‌گیری مقالات علمی می‌پردازد و بر این تأکید دارد که چرا بسیاری از بازپس‌گیری‌ها و دلایل آنها پنهان باقی می‌ماند.
چارلز گراس، نمونه‌هایی از تقلب علمی برملاشده را مثال می‌زند که اگرچه احتمالاً معرفی تمام تقلب‌های رایج نیست، اما آشنایی با آنها مفید فایده است.
تحریف و جعل داده‌های علمی را می‌توان از راه‌های مختلفی کشف کرد. یک راه این است که داورانی معتبر، تضادهای درونی و ناسازگاری پژوهش با مقالات قبلی‌ای که در همین شرایط نگاشته شده‌اند را شناسایی کنند.
 اما بررسی دقیق و افشاگرانه-اگر به یک فرهنگ بدل شود- می‌تواند اثر اصلی را بگذارد. افرادی که اتهام کژرفتاری علمی به دیگران می‌زنند، معمولاً افشاگر(whistle-blowing) نامیده می‌شوند. حتی اگر افشاگری چنین افرادی بجا و مستند باشد، اغلب برای آنان عواقب چنین کاری، از نظر درآمد، تحقیقات‌ آینده‌، روابط ‌شخصی در محل‌کار و آینده‌ علمی‌ فاجعه‌بار است.
شیوه‌های «تحقیق قابل‌بازتولید» تحریف و جعل آشکار داده‌ها را از بین نمی‌برد؛ اما استفاده گسترده از این شیوه قطعاً باعث کاهش انواع تقلب می‌شود.