چرا «کلاس مجرد‌ها» پر مخاطب است؟+تصاویر

«کلاس مجرد‌ها» نام سلسله نشست‌هایی است که برای جوانان بیست تا ۲۸ ساله ـ با اندکی تفاوت برای دختران و پسران‌ـ تدارک دیده شده تا در آن درباره مسائل گوناگون مجردی گفت‌و‌گو کنند؛ یعنی هم بپرسند و هم بگویند و هم پاسخ بگیرند و هم بشنوند تا یاد بگیرند و به کار ببندند؛ کلاس‌هایی که بیش از همه چیز، استقبال از آن ثابت می‌کند که بدون بودجه هم می‌شود کار فرهنگی کرد، اصلا می‌شود آنقدر مخاطب جذب کرد که برای جلوگیری از انفجار سالن، لازم باشد از مدتی پیش برای آن نام‌نویسی کرد.

به گزارش «تابناک»، برگزاری بیست و هشتمین جلسه «کلاس مجرد‌ها»ی حجت الاسلام شهاب مرادی در دانشگاه تهران با چنان استقبالی روبه‌رو شد که ترغیبمان کرد تا به روایت تصاویر سری به آن بزنیم؛ و البته چه چیز بهتر از این می‌توانست باشد که از زاویه دید یکی از شرکت کنندگان در کلاس به روایت ماجرا بپردازیم؟

«پایان این سال تحصیلی برای من مصادف است با پایان یک مقطع دانشگاهی؛ البته دانشگاهی که بیشتر به آموزشگاه شباهت دارد. دوست ندارم تنها نقاط ضعف را ببینم، جای شکرش باقی است که من در یکی از بهترین دانشگاه‌های کشور درس خوانده‌ام، اما نمی‌توانم از این بگذرم که ارتباط تربیتی بین اولیای دانشگاه و دانشجو وجود ندارد. با این اوصاف، انتظار تعامل تربیتی دانشگاه با خانواده‌ها امری خنده‌دار جلوه می‌کند.

اما بهانه این نوشته حضورم در فضایی متفاوت است؛ جایی که بدون هیاهو زندگی دین مدارانه را تمرین می‌کردند. دغدغه استاد صرفا بیان موضوع مد نظرش نبود. بازار گفت‌وگو و سخن گرم بود؛ اما استاد و دانشجو در بهتر گوش دادن رقابت می‌کردند. روش اداره کلاس خاص و جالب می‌نمود و دمکراسی خردمندانه‌ای در آن حاکم بود. پرسش هر کس اگر به تشخیص کلاس موضوعیت داشت پی گرفته و اهتمام دانشجویان ثابت کلاس بر یادگیری باعث می‌شد، دیگر میکروفون و هزار نفر جمعیت به خودنمایی و هیاهو وسوسه‌ات نکند، آرام می‌شدی، همگی خاضع برای دانستن. شهاب مرادی موضوعات را از چند جنبه بررسی می‌کرد و ذهنم همواره درگیر بود.

می‌گفت وقتی زندگی‌مان را هم مثل برگه امتحان از روی دست دیگری می‌نویسیم مشکلات آغاز می‌شود.

دانشجویان هم قدردان آن فضا بودند و با اینکه کلاس بیش از سه ساعت طول کشید و بعضا مثل من روی زمین نشسته بودند، خبری از «استاد خسته نباشید»‌های معمول نبود. دیدم که می‌شود استادی با دانشجویانش مثل فرزندانش مهربان و دلسوز باشد، اما تقیه و توریه نکند، حرفش را صریح و صمیمی بزند و از فرامین خدا کوتاه نیاید.



به هر حال، «کلاس مجرد‌ها» گویی تبلور یکی از آرزو‌هایم در دوران تحصیل بود که مثل شهاب از آسمان دانشگاه تهران گذر کرد و من چشم دوخته به آسمان، در آرزوی تکثیر و تثبیت آن خواهم ماند.

شاید شما هم مثل من این فضا را نه از صدا و سیما دیده باشید و نه در جای دیگری سراغ داشته باشید، پس بد نیست به روایت چند تصویر مروری داشته باشیم بر آنچه من را سر ذوق آورد.

محمد زرگر