کتاب «از ایرانمان دفاع می‌کنیم»در شرایطی رونمایی می شود که پیش از این، وزیر آموزش و پرورش وعده تدوین کتابی با موضوع جنگ ۱۲ روزه برای سال آینده داده بود.
به گزارش سرویس اجتماعی تابناک، این شتاب در تهیه و ارائه، پرسش‌هایی را درباره چگونگی آماده‌سازی محتوای آموزشی در چنین بازه زمانی کوتاهی برانگیخته است. ضمن این که عنوان طولانی کتاب و شروع عنوان با حرف اضافه، نشانه خوبی از سلیقه و علم مولفان و تصمیم گیران نیست.
این اثر در سه جلد و برای مقاطع مختلف تحصیلی طراحی شده و محور اصلی آن، تقویت هویت ملی و تاب‌آوری روانی-اجتماعی در میان دانش‌آموزان است. مفاهیمی مانند مقاومت، ایثار، دفاع مقدس و دستاوردهای دفاعی و هسته‌ای ایران، از جمله مضامین محوری این کتاب به شمار می‌رود.
محتوای کتاب
بر اساس اطلاعات محدود موجود، جلد اول به بیان روایتی ساده از جنگ ۱۲ روزه می‌پردازد و بر تقویت انسجام ملی و حفظ سلامت روانی کودکان تمرکز دارد. در جلد دوم، که برای مقطع متوسطه اول در نظر گرفته شده، رویدادهای جنگ و نقش شهدا و ایثارگران با جزئیات بیشتری تشریح می‌شود. جلد سوم نیز با به تبیین دستاوردهای موشکی و هسته‌ای و عوامل پیروزی در جنگ اختصاص یافته و بر تقویت تاب‌آوری و همبستگی ملی تأکید دارد.
اما کتاب جدید چه ویزگی هایی دارد. در کتابی که برای متوسطه اول طراحی شده، روی کوله‌پشتی موجود در تصویر، چندین آیتم مرتبط با انرژی هسته‌ای و دفاع از ایران قرار داده شده است.
چند موشک در حال پرتاب از کوله مدرسه، یک آرم یا نشان با نماد هسته اتم و انرژی اتمی، یک نماد ماهواره، نقشه ایران و یک توپ والیبال، چند برچسب مرتبط با موضوعات علمی و تکنولوژیکی و ...که به طور کلی نشان‌دهنده موضوعات مرتبط با انرژی هسته‌ای و دفاع ملی در ایران هستند که درطرح روی جلد کتاب برای مقطع متوسطه اول به تصویر کشیده شده‌اند.
این همه شتاب لازم بود؟!با این حال، این پرسش مطرح است که آیا گنجاندن چنین محتوایی در کتابی مستقل، ضرورت بیشتری نسبت به ادغام آن در درس «آمادگی دفاعی» داشت؟ به نظر می‌رسد تأکید ویژه بر «ایرانیت» در این برهه، نیازمند پشتوانه‌ای جامعه‌شناختی و روانشناختی است تا بتواند تأثیری عمیق و پایدار بر نسل جوان داشته باشد.
نکته نگران‌کننده، شکاف میان سرعت عمل و عمق محتواست. تدوین چنین کتابی در زمانی کوتاه، این گمان را تقویت می‌کند که ممکن است از پشتوانه پژوهشی و جامعه‌شناختی لازم برخوردار نباشد. در غیر این صورت، آیا می‌توان امیدوار بود که این پیام‌ها به باوری درونی در نسل جوان تبدیل شود؟
تجربه نشان داده است که دانش‌آموزان ایرانی، دریافت‌کنندگان منفعل پیام نیستند. بدون درنظرگرفتن واقعیت‌های اجتماعی و روانی نسل جدید، هرگونه محتوای آموزشی—هرچند با بهترین نیت—ممکن است به عاملی برای بی‌اثر شدن فضای مدرسه تبدیل شود. در نهایت، این پرسش باقی می‌ماند: آیا این کتاب، پاسخی به نیازهای واقعی جوانان است، یا روایتی خاص را به آنان القا می‌کند؟ پاسخی که تنها در آینده و در ذهن های این نسل آشکار خواهد شد.
در نهایت، باید توجه داشت که یکی از مهم‌ترین چالش‌های نظام آموزشی، خنثی‌سازی تأثیر محتوای ارائه‌شده در مدارس است. بدون طراحی برنامه‌ای مبتنی بر مطالعات بنیادین و باورپذیرسازی محتوا برای دانش‌آموزان، هرگونه تلاش آموزشی ممکن است با کمرنگ شدن اثرات مورد انتظار همراه باشد.
کلا هنوز بلد نیستیم با زبان کودکان و نوجوانان و با استفاده از چیزهای مورد علاقه آنها اهداف آموزشی خودمون رو منتقل کنیم. در نتیجه گزینشهای رانتی و عدم شایسته سالاری کتابهای درسی و تصاویر آنها تو دهه شصت موندن. نه روانشناسی نه گرافیستی. 
