پدر و مادرها روی شیاپچانگ؛ زمان مرزبندی هادی ساعی با والدین تکواندوکار

از پدری که بعد از المپیک بیشتر از دختر مدال‌آورش خبرساز شد تا مادری که نتیجه یک مسابقه لیگ زنان را با دامن زدن به حواشی تغییر داد، نشانه‌ها روشن است؛ فدراسیونی که باید مرزها را مشخص کند، عملاً به دخالت‌ها میدان داده است.

به گزارش سرویس ورزشی تابناک، در ورزش حرفه‌ای، جایگاه والدین مشخص است؛ تشویق و حمایت از فرزندان در قامت تماشاگر. اما آنچه این روز‌ها در تکواندو ایران می‌بینیم، فراتر از تماشاگر بودن است و گاهی به دخالت در تصمیمات فنی، انضباطی و حتی مدیریتی کشیده می‌شود. روندی که اگرچه در ظاهر به اسم «حمایت» مطرح می‌شود، در عمل به آفتی برای اعتبار لیگ و فدراسیون تبدیل شده است.

پدری که از دخترش خبرسازتر شد
نمونه بارز این اتفاق، پدر مبینا نعمت‌زاده است. دختری که مدال برنز المپیک را برای تکواندو ایران به ارمغان آورد، اما بعد از المپیک، پدرش به اندازه خود او یا شاید هم بیشتر، در متن اخبار قرار گرفت. از تلاش برای گرفتن امتیاز «پزشکی بدون کنکور» برای فرزندش تا حضور در هیأت تکواندوی تهران و درگیری فیزیکی با یدالله پیرهادی، داور و پیشکسوت این رشته. پرسش ساده اینجاست؛ چه زمانی یک مدال‌آور المپیکی باید پشت سایه پدرش بایستد تا او برایش «حق مطالبه» بسازد؟

مادرانی در متن حواشی لیگ زنان
ماجرای اخیر لیگ تکواندوی زنان هم فصل تازه‌ای از این مداخلات است. دیدار سوگند شیری و ساینا کریمی با پیروزی سوگند به پایان رسید، اما حاشیه‌ها تازه شروع شد. طبق روایت سوگند، مادر ساینا پس از شنیدن درگیری لفظی دو ورزشکار، به میدان آمد و مدعی شد که فرزندش مورد فحاشی قرار گرفته است. سپس خطاب به سوگند اعلام کرد اجازه ادامه مسابقه را نمی‌دهد! نتیجه چه شد؟ محرومیت سوگند شیری و بالا گرفتن اعتراض‌ها و به هم زدن سالن و انداختن تابلوهای تبلیغاتی توسط سوگند و سوگل شیری. یعنی یک مسابقه ورزشی به جای قضاوت داور، با ورود والدین به حاشیه کشیده شد.

جلسه انضباطی یا نشست خانوادگی؟
حواشی هفته نخست لیگ به دفتر هادی ساعی هم کشیده شد. در حالی که طبق روال باید ورزشکاران خاطی در جلسه حاضر شوند، این بار پدر و مادر سوگل و سوگند شیری هم روی صندلی نشستند. برخی خبر‌ها حتی حکایت از آن دارد که مادر این دو در درگیری‌های هفته نخست لیگ برتر به سمت هادی و مهروز ساعی یورش برده و الفاظی به کار برده است. فدراسیون این ماجرا را با واژه «عذرخواهی» و «ندامت» بسته، اما پرسش جدی پابرجاست؛ چرا فضا برای حضور والدین در سطح جلسات رسمی باز است؟

فدراسیون؛ شریک ناخواسته یا حامی دخالت‌ها؟
هادی ساعی در پایان جلسه با سوگل و سوگند شیری و والدین آنها گفته: «نگاه فدراسیون به سرمایه‌های خود نگاهی پدرانه است.»، اما آیا این نگاه پدرانه یا والد بودن، نباید صرفاً از سوی رئیس فدراسیون باشد؟ اینکه والدین ورزشکاران هم به بازیگر اصلی صحنه تبدیل شوند، عبور از خطوط حرفه‌ای یک رشته و ورزشکارانش نیست؟ وقتی والدین به صورت پیشکسوت تکواندو سیلی می‌زنند، دیگری در روند یک مسابقه و لفاظی دو ورزشکار ورود می‌کند و در جای دیگر والدین دو ورزشکار در جلسات انضباطی حضور می‌یابند، عملاً فدراسیون مرز میان «حمایت خانوادگی» و «دخالت سازمانی» را از بین می‌برد.

جدال‌های خانوداگی به جای رقابت میدانی
والدین ورزشکاران حق دارند فرزندانشان را تشویق کنند، اما حق دخالت در داوری، تصمیمات فنی و انضباطی ندارند. امروز تکواندو بیش از هر زمان دیگری نیازمند شفاف‌سازی و قاعده‌گذاری است؛ وگرنه، سالن‌های مسابقات به جای میدان رقابت، صحنه جدال خانوادگی خواهد شد. پرسشی که بی‌پاسخ مانده این است؛ آیا فدراسیون تکواندو بالاخره خط قرمزی برای والدین ترسیم می‌کند، یا همچنان «پدرانه» به این حضور‌ها نگاه خواهد کرد؟

نقش کلیدی هادی ساعی برای مرزکشی
در این میان نقش هادی ساعی نیز کلیدی است. او سال‌ها در میادین بین‌المللی جنگیده و با فضای ورزش حرفه‌ای آشناست؛ اینجا رئیس فدراسیون تکواندو باید مرز میان نقش والدین و نهاد‌های رسمی را شفاف کند. فدراسیون نمی‌تواند اجازه دهد تکواندو به صحنه جدال‌های خانوادگی بدل شود؛ جایی که پدر و مادر‌ها در هر مسئله‌ای از داوری تا گرفتن رانتی پس از کسب مدال المپیک خود را دخالت بدهند. اگر فدراسیون نگاه «پدرانه» دارد، این نگاه باید در عمل با ایجاد انضباط، حمایت از ورزشکاران و محدود کردن مداخله‌های بیرونی همراه باشد، نه با میدان دادن به رفتار‌هایی که اعتبار یک لیگ و حتی آینده یک رشته را تهدید می‌کند.