پیوندهای عاطفی با رباتهای انسان نما
آیا ارمغان این پیوند، تنهایی انسان خواهد بود؟ آیا ارتباطات انسانی - ماشینی بر کیفیت ارتباطات انسانی تأثیر منفی خواهند گذاشت؟ بر کدام سطح؟ چالش در کدام سطح بیشتر خواهد بود؟ (ارتباط با خود، میان فردی و...)،آیا این ارتباطات،ما را از ارتباطات انسانی بی نیاز خواهد کرد؟آیا احساس و عواطف ما دچار تغییراتی خواهند شد؟ نوع، شکل و ظرف نیازها چطور؟ آیا هر چه تحولات تکنولوژیکی پیش می روند ما تنهاتر می شویم و حجم تنهایی ما عمیقتر می شود؟ اگر بله، راهکارهای احتمالی کدامند؟ آیا راهکارهای غیرانسانی برای حل چالشهای انسانی راهگشا هستند؟(مانند پرکردن تنهایی یک سالمند به یاری یک ربات هوشمند انسان نما)
دلبستگی عاطفی به هوش مصنوعی در هر شکل و قالبی از اینفلوئنسرهای انسان نما،چت باتی تا رباتی و...چه تبعاتی خواهد داشت؟مزایا نیز می تواند داشته باشد؟آیا برای ارتباط با هوش مصنوعی،نیاز به مهارت و آداب خاصی است؟ چه مهارت‌ها و آدابی؟ نتیجه عدم تعامل صحیح با آن چیست؟
شما چه فکر می کنید؟
اثری از مریم سلیمی
