گر مِی فروش حاجتِ رندان روا کندایزد گنه ببخشد و دفعِ بلا کندساقی به جامِ عدل بده باده تا گداغیرت نیاوَرَد که جهان پُر بلا کندحقّا کز این غَمان برسد مژده امانگر سالِکی به عهدِ امانت وفا کندگر رنج پیش آید و گر راحت ای حکیمنسبت مَکُن به غیر که اینها خدا کنددر کارخانهای که رَهِ عقل و فضل نیستفهمِ ضعیفْ رایْ فضولی چرا کند؟مطرب بساز پرده که کس بی اجل نمردوان کو نه این ترانه سُراید خطا کندما را که دردِ عشق و بلای خُمار کُشتیا وصلِ دوست یا میِ صافی دوا کندجان رفت در سرِ می و حافظ به عشق سوختعیسی دَمی کجاست که احیایِ ما کند؟