خطر حذف از آسیا و داستان مجوز حرفهای؛ این فوتبال حرفهای است؟ مقصر خبر ترسناک AFC برای فوتبال ایران کیست؟
روزهای ابتدایی هفته با یک خبر شوکه کننده برای فوتبال ایران همراه بود؛ حذف استقلال و پرسپولیس از لیگ قهرمانان آسیا که البته هنوز هم خطر آن به طور کامل از سر فوتبال ما رفع نشده است. با صدور یک شبه مجوز گویا روی کاغذ استقلال و پرسپولیس حرفهای شدهاند، ولی همه میدانیم که واقعیت چیست؛ دو باشگاهی که کم و بیش ورشکسته هستند و همیشه طلبکارانی در محاکم بینالمللی و قانونی فوتبال دارند. اغلب پروندههای باز عدم پرداخت مالیات را دارند و صورت حسابهای مالی روشنی ندارند. مهمتر اینکه یک مالک دارند که در فوتبال دنیا به معنی تبانی کردن است و غیرقانونی تلقی میشود. زمین و زیرساختهای اختصاصی تمرین ندارند و هر دو از یک ورزشگاه اجارهای استفاده میکنند و هیچ گاه صاحب ورزشگاه نشده بودند. دو باشگاهی که سالهاست با دوپینگهای دولتی زنده هستند و خودشان نمیتوانند پولی دربیاورند و مانند همه تیمهای حرفهای آسیا روزگار بگذرانند. این دو باشگاه و در واقع کل فوتبال ما روی کاغذ حرفهای هستند، و گرنه در سطح پایین ترین لیگها هم امکان ندارد در یک هفته تیمی برای بازی حاضر نشود که بازی پدیده و مس در هفته دوم لیگ ایران برگزار نشد.
* با همه این معایب، آیا این دو تیم باید در لیگ قهرمانان حاضر شوند یا خیر؟
* فوتبال ما تا چه میزان حرفهای است؟
* مهمترین ایرادات ساختاری فوتبال ما در مسیر حرفهای شدن چیست؟
* چه کسی مقصر وضع موجود است؟
گناه داریم بخدا . اینقدر استرس ......!؟
تنها دلخوشی تعداد بسیار زیادی از مردم ناامید همین دو تیم هست
فوتبال ما عنوان تنها چیزی که با خودش نداره حرفه ای بودنه
حرفه ای یعنی درآمد خودش رو از فوتبال بدست بیاره (تبلیغات - تماشاچی - حق پخش - ترانسفر - حق رشد و ... )
کافیه نگاه کنید خواهید دید که پشت هر تیمی یک سازمان مستفیم یا غیر مستقیم دولتی وجود دارد (خصوصی سازی نداریم) اگر هم خصوصی هست چند سال بعد گند اختلاس مالکین در میاد
مهمترین ایرادات ساختاری فوتبال ما سیاست زدگی اش هست (یک تیم با بازیکن های معمولی میاد قهرمان میشه اونم وقتی با کلی ستاره نتونسته بود قهرمان بشه)
ظاهرا مسئولیت وضعیت موجود طبق فرمایش آقای ظریف بر عهده خود مردم هست (ظاهرا اسم وزارت ورزش شنیده نشده)
صنعت فوتبال (و سایر رشته های ورزشی) یک صنعت بسیار پر سود همراه با اشاعه فرهنگی و صلح است، باعث نشاط جامعه می شود ولی ما با افکار (پوچ) خودمان داریم نابود می کنیم، سیاست رو قاطی ورزش می کنیم، دولت در امور ورزش بیش از حد دخالت دارد. خب نتیجه چی می شود؟ اگر جایی پیشرفت کردیم ممکن است به خاطر نبوغ فردی باشد و یا دخالت کمتر بوده و یا تعصب ملی بوده و بسیار مطلب دیگر....







