تا دامن از من کشیدی ای سر و سیمین تن منهر شب ز خونابه دل پر گل بود دامن منجانا رخم زرد خواهی جانم پر از درد خواهیدانم چه ها کرد خواهی ای شعله با خرمن منبنشین چو گل درکنارم تا بشکفد گل ز خارمای روی تو لاله زارم وی موی تو سوسن منای جان و دل مسکن تو خون گریم از رفتن تودست من و دامن تو اشک غم و دامن منمن کیستم بی نوایی با درد و غم آشناییهر لحظه گردد بلایی چون سایه پیر امن منقسمت اگر زهر اگر مل بالین اگر خار اگر گلغمگین نباشم که باشد کوی رضا مسکن منگر باد صرصر غباری انگیزد از هر کناریگرد کدورت نگیرد آیینه روشن منتا عشق و رندیست کیشم یکسان بود نوش و نیشممن دشمن جان خویشم گر او بود دشمن منملک جهان تنگنایی با عرصه همت ماخلد برین خار زاری با ساحت گلشن منپیرایه خاک و آبم روشنگر آفتابمگنجم ولی در خرابم ویرانه من تن منای گریه دل را صفا ده رنگی به رخسار ما دهخاکم به باد فنا ده ای سیل بنیان کن منوی مرغ شب همرهی کن زاری به حال رهی کنتا بردلم رحمت آرد صیاد صید افکن من