فرار از کمیسیون اصل ۹۰ به مقصد ساری / ریخت و پاش میلیاردی برای «بازی وسطی» !

درحالی که وزارت راه و شهرسازی با مشکلات کلانی چون نهضت ملی مسکن و حوادث جاده‌ای دست و پنجه نرم می‌کند، سفر پرحاشیه وزیر به ساری برای مراسم تقدیر مسابقات ورزشی کارکنان، مورد انتقاد جدی قرار گرفته است البته در ادامه  انتشار خبر ناگهانی کسالت و بستری شدن وزیر در فردای این سفر و همزمان با موعد پاسخگویی به احضاریه‌های کمیسیون‌های مجلس، شائبه‌هایی مبنی بر «کسالت نمادین در بزنگاه پاسخگویی» را تقویت کرده است.

به گزارش سرویس اقتصادی تابناک، ​حضور وزیر راه و شهرسازی در یک رویداد تفریحی ورزشی در ساری آن هم در روز کاری، در مقابل غیبت ناگهانی از جلسه پاسخگویی مجلس به دلیل کسالت در روز بعد، ابهامات عمیقی را ایجاد کرده است ؛ این اتفاق درست در شرایطی رقم خورده است که این وزارتخانه در بخش مسکن و حمل‌ونقل در شرایط بحران قرار دارد و  هزینه‌های میلیاردی و صرف وقت و نیروی انسانی برای یک المپیاد ورزشی، هیچ معنی دیگری جز اولویت‌بندی ناصحیح و انحراف از وظایف کلان این وزارتخانه را نمی رساند. 

ماجرا از این قرار است که فرزانه صادق مالواجرد روز دوشنبه پنجم آبان‌ماه ۱۴۰۴ برای تقدیر از برگزیدگان مسابقات انفرادی مانند وسطی و طناب‌کشی به ساری رفت، اما بلافاصله روز بعد از آن( سه شنبه ششم آبان ماه) خبر بستری شدن خانم وزیر در بیمارستانی در تهران آمد و علت آن «کسالت» اعلام شد که این موضوع همزمان با موعد مقرر برای حضور او در کمیسیون‌های تخصصی مجلس، از جمله کمیسیون اصل ۹۰ و کمیسیون عمران، برای پاسخگویی به احضاریه‌ها بوده است.

 کسالت نمادین در بزنگاه پاسخگویی

به نظرمی رسد این همزمانی ابهاماتی را در اذهان عمومی ایجاد کرده است به طوری که سفر پر سر و صدای وزیر برای یک رویداد ورزشی آن هم در روز کاری و سپس اعلام ناگهانی کسالت و بستری شدن در روز کاری بعد (سه‌شنبه) که مصادف با جلسه پاسخگویی به مجلس است می‌تواند به عنوان یک توجیه برای فرار از پاسخگویی تلقی شود. 

در شرایطی که وزارتخانه عریض و طویل راه و شهرسازی با مشکلات کلانی مانند مسکن ملی، تکمیل پروژه‌های زیرساختی و حمل‌ونقل رو‌به‌رو است و وزیر تحت فشار احضاریه‌های مجلس قرار دارد، اولویت‌دهی به یک رویداد تفریحی ورزشی و سپس غیبت از مجلس به بهانه کسالت، سوءظن‌ها در مورد «کسالت نمادین در بزنگاه پاسخگویی» تقویت می‌کند؛ این درحالی است که وزیر راه و شهرسازی به جای آماده شدن برای ارائه گزارش و پاسخ به نمایندگان در مورد مسائل حیاتی کشور، ترجیح داده وقت کاری خود را صرف مراسم تقدیر از برگزیدگان مسابقات انفرادی آن هم در یک شهر دیگر کند.

گرچه خانم وزیر هدف از برگزاری چنین برنامه‌هایی را در راستای ارتقای سلامت جسمی و روحی کارکنان، تقویت روحیه نشاط، همدلی، همبستگی سازمانی عنوان کرده است، اما در شرایط اقتصادی کشور و وضعیت بحرانی بخش مسکن و حمل‌ونقل، صرف هزینه‌های میلیاردی مورد انتقاد جدی است.

 در شرایطی که وزارت راه و شهرسازی درگیر بحران‌های جدی مانند پیشبرد طرح نهضت ملی مسکن، حوادث جاده‌ای، وضعیت نامناسب ناوگان حمل‌ونقل است این حجم از منابع و نیروی انسانی چرا باید صرف برنامه‌های تفریحی شود؟ آیا روش‌های کم‌هزینه‌تری برای تقویت روحیه کارکنان وجود نداشت؟

سوال مهم اینجاست که غیبت تعداد زیادی از کارمندان این وزارتخانه که شامل شرکت کنندگان و علاوه تیم‌های اجرایی و سرپرستی است چه میزان اختلال در خدمات‌رسانی برای مردم ایجاد کرده است؟درحالی که وظیفه اصلی وزیر راه و شهرسازی که بسیار حیاتی و پرفشار است مانند بازدید‌های ضروری، پیگیری‌های کلان ملی، جلسات دولت، و پاسخگویی به مجلس به فراموشی سپرده شده است .

اولویت به مسائل فرعی در وزارت خانه عریض و طویل راه و شهرسازی

به نظر می‌رسد حضور وزرا در چنین مراسم‌هایی معمولاً با انگیزه‌هایی مانند دیده شدن در رسانه‌ها، تقویت روحیه سازمانی یا حتی مقاصد سیاسی مانند نزدیکی به نمایندگان محلی یا جلب توجه جامعه زنان قابل توجیه است، اما این انگیزه‌ها در مقابل وظایف حاکمیتی و کلان وزارتخانه‌ای با حجم عظیم پروژه‌ها و مشکلات، توجیه پذیر نیست که این اقدام این شائبه را تقویت می‌کند که وزیر، دغدغه مسائل فرعی را بیش از مسائل اصلی دارد.

به گزارش تابناک، سفر وزیر راه و شهرسازی به مازندران برای المپیاد ورزشی و وقایع پس از آن بیش از هرچیزی نشان می‌دهد که خانم وزیردر شرایط بحرانی، منابع مالی و زمانی این وزارتخانه را صرف برنامه‌ای با خروجی نامشخص کرده است در حالی که وظایف کلان وزارتخانه مغفول مانده است همچنین همزمانی اعلام کسالت و بستری شدن وزیر با تاریخ پاسخگویی به کمیسیون اصل ۹۰ مجلس، ظن فرار از مسئولیت را تقویت می‌کند؛ بنابراین گرچه نشاط و سلامت کارکنان مهم است، اما دستیابی به این هدف از طریق برنامه‌های پرهزینه و با حضور وزیر در روز‌های کاری، بیشتر شبیه به ریخت و پاش مدیریتی در بزنگاه‌های حساس است.