غرور در سرزمین محدودیت‌ها؛ از هاجر صفرزاده تا سعید افروز/ اشک و لبخند پارادوومیدانی‌کاران ایران در جهان

دونده‌ای که سال گذشته در پارالمپیک پاریس نقره گرفته بود، این بار چیزی نمانده بود تا به طلا برسد؛ او تا لحظه آخر هم جلوتر از رقبا می‌دوید، در خط پایان اما سرنوشت به شکلی بی‌رحمانه تغییر کرد.

به گزارش سرویس ورزشی تابناک، رقابت‌های پارادوومیدانی قهرمانی جهان، تاکنون صحنه‌هایی از شور، اشک و لبخند برای کاروان ایران به همراه داشته؛ از روزی که یک قهرمان با مصدومیت رکورد جهان را جابه‌جا کرد و یک دونده‌ی کم‌بینا با تمام توان تا مرز طلای جهان دوید و در پایان روی زمین افتاد. طلای صفرزاده با صدم ثانیه اختلاف در لحظه پایانی تبدیل به نقره شد، اما لحظه عبور او از خط پایان به وضوح تلاش این ورزشکار را تصویرگری کرد.

سعید افروز، ملی‌پوش پرتاب نیزه کلاس F34، در شرایطی پا به میدان گذاشت که هنوز با مصدومیت دست و پنجه نرم می‌کرد. با این حال، شش پرتاب انجام داد که هر کدام‌شان می‌توانست برای بسیاری ورزشکاران جهانی کافی باشد. پرتاب ۴۱.۵۲ متری او نه تنها مدال طلای مسابقات را به سینه‌اش نشاند، بلکه رکورد جهانی خودش را هم ۳۶ سانتی‌متر ارتقا داد. آن‌هم بی‌هیچ بهانه‌گیری، بی‌هیچ ادعای اضافی و بدون انتظار ویژه؛ فقط با اراده‌ای که از جنس باور و صبوری بود.

اما یک صحنه بسیار تأثیرگذار در فینال دوی ۴۰۰ متر زنان در کلاس T12 (ویژه کم‌بینایان) به نام هاجر صفرزاده رقم خورد. دونده‌ای که سال گذشته در پارالمپیک پاریس نقره گرفته بود، این بار چیزی نمانده بود تا به طلا برسد؛ او تا لحظه آخر هم جلوتر از رقبا می‌دوید، در خط پایان اما سرنوشت به شکلی بی‌رحمانه تغییر کرد؛ دونده‌ی روسی تنها با اختلاف یک صدم ثانیه از او عبور کرد و طلای جهان را ربود.

صفرزاده برخلاف رقبایش کنار خود حتی «pacemaker» (دونده تنظیم کننده سرعت) نداشت تا یک دونده‌ی راهنما سرعت و مسیر را به دلیل محدودیت بینایی برای او تنظیم کند؛ اما به تنهایی جنگید و با تمام توان به خط رسید. آن‌قدر توان گذاشت که بعد از عبور، روی زمین افتاد. نوشته‌ی کوتاه و تلخ صفرزاده در صفحه شخصی‌اش پس از اینکه مدال طلا را از دست داد، روایتی از این لحظات بود: «با قلبی پر از درد. با حال بدم همه جوره جنگیدم، اما نشد که نشد.»

کاروان ایران تاکنون با درخشش ورزشکارانش به سه مدال طلا توسط امیرحسین علیپور، الهام صالحی و سعید افروز، دو نقره توسط مهدی اولاد و هاجر صفرزاده و سه برنز توسط امان‌الله پاپی، الهام صالحی و زینب مرادی دست یافته است.

این مدال‌ها شاید در جدول نتایج یک عدد باشند، اما پشت هرکدام دنیایی از محدودیت، تمرین طاقت‌فرسا و جنگیدن با شرایط خاص نهفته است. برای ورزشکارانی که نه فقط با رقبای جهانی، بلکه با محدودیت‌های جسمی و امکانات کمتر خود می‌جنگند، هر مدال یک «قهرمانی انسانی» است.

در جهان پارادوومیدانی، غرور ملی نه فقط از رنگ مدال‌ها، که از روایت انسان‌هایی ساخته می‌شود که در سرزمین محدودیت‌ها، سقف توانایی‌های خود را هر روز بالاتر می‌برند.