غفلت خطرناک از سیل سیستان و بلوچستان
به گزارش تابناک، سیدمحمود حسینی استاندار پیشین سیستان و بلوچستان طی یادداشتی در روزنامه شرق نوشت: سیل سهمگینی جنوب شرق کشور و استان سیستان و بلوچستان به‌ویژه سواحل مکران (مکوران) را درنوردیده و خسارات و خرابی‌های زیادی به بار آورده است؛ سیلی که ابعاد آن حتی از سیلاب بهار امسال در استان‌های لرستان، گلستان و خوزستان گسترده‌تر است. هرچند تا این مرحله، خوشبختانه آمار جان‌باختگان اندک است، اما ضایعات و خسارات زیربنایی بسیار زیاد است. راه‌های بین‌شهری و روستایی ویران و ارتباط زمینی بین این مناطق قطع شده است. خانه‌های بسیاری تخریب شده و مزارع و محصولات آن‌ها به‌شدت آسیب دیده است. دام‌های زیادی تلف شده و دسترسی مردم محاصره‌شده در سیل به نیاز‌های اولیه مانند آب آشامیدنی، مواد غذایی، دارو و لوازم بهداشتی بسیار محدود شده است.
آنچه باعث شده این سیلاب پرشتاب و ویرانی‌های ناشی از آن، در مقایسه با سیل لرستان و گلستان کمتر در معرض توجه و کمک‌رسانی دولت، مردم و جامعه مدنی قرار گیرد، دو عامل مهم است:
اول؛ فضای سیاسی و التهابات اخیر کشور و به‌ویژه حادثه تلخ سقوط هواپیمای مسافربری بر فراز تهران و تبعات آن بود که همه ذهن‌ها را معطوف به خود کرده و همه‌چیز را تحت تأثیر قرار داده است.
دوم؛ روحیات و فرهنگ مردمان منطقه سیل‌زده در خطه جنوب شرق کشور از چابهار، دشتیاری، کنارک، زرآباد، نیکشهر، بنت، قصرقند و فنوج در استان سیستان و بلوچستان تا جاسک و بشاگرد در استان هرمزگان که غالبا از مردمان نجیب بلوچ هستند و عموما از متانت، قناعت و ادب خاصی برخوردارند. این مردم اصولا صدایشان بلند نیست و زبان اعتراض ندارند؛ بنابراین در این شرایط باید صدای مردم حادثه‌دیده و درخواست‌های آن‌ها مطرح شده و به گوش دولت و جامعه رسانده شود. در این شرایط اطلاع‌رسانی از اوضاع و نیاز‌های منطقه سیل‌زده، به دولت و جامعه یک امر ضروری است.
با وجود پایین‌بودن خسارت‌های جانی، ابعاد خرابی‌ها و آسیب‌ها گسترده است و باید مردم گرفتار در سیل را نجات داد و کمک کرد تا مرارت‌های آن‌ها کاهش یابد. برای این منظور شایسته است اولا دولت فارغ از بحران‌های متعدد مبتلا به، بحران غیرمترقبه سیل به‌وجود‌آمده را با اقتدار مدیریت کند و تمام امکانات و قوای خود و دیگر دستگاه‌ها اعم از کشوری و لشکری را برای نجات سیل‌زدگان و رفع مشکلات آنان بسیج و همراه کند. برای این کار لازم است تنها به امکانات و توانایی‌های استان‌های درگیر در حادثه بسنده نکند، بلکه امکانات و توانایی‌های مرکز و دیگر استان‌های کشور را پای کار بیاورد.
دوم اینکه، چون ابعاد حادثه وسیع است، نیاز است علاوه بر دولت، جامعه مدنی و خیریه‌ها و خیران و حتی خانواده‌ها در سراسر کشور به پا خیزند و دست به دست هم بدهند و به کمک منطقه و مردم مصیبت‌زده آن بشتابند و دولت هم در جهت تسهیل این کمک‌رسانی، هماهنگی‌های لازم انجام دهد.
این کمک‌های مردمی علاوه بر آنکه یک وظیفه انسانی و کمک به هم‌نوعان خود است، به‌طور ضمنی اهتمام در جهت وحدت و انسجام ملی است. مردمانی محروم و فراموش‌شده در منتهی‌الیه جنوب شرق کشور وقتی کمک‌ها و همراهی و همدلی مردم سایر نقاط ایران را دریابند، حس دیگری پیدا می‌کنند و وحدت اقوام ایرانی تبلور و تحکیم می‌یابد.
