شغل اصلی راننده خاطی، آهنگری است!

 

محدثه روز قبل از عملش درباره روز اردو با خبرنگار تسنیم حرف زده: «برای رفتن به اردوی شیراز پدرم تا جلوی اتوبوس بدرقه‌ام کرد و پس از گذاشتن وسایلم داخل ماشین از یکدیگر خداحافظی کردیم. نیمه‌های شب بود اما خوابم نبرده بود ناگهان متوجه شدم اتوبوس تصادف کرد. نمی‌دانم چه شد اما بی‌هوش شدم و پس از مدتی که به هوش آمدم چند نفر از دوستانم روی من افتاده بودند و دستم تا بازو زیر سنگ‌ها بود و پایم نیز زیر صندلی ماشین گیر بود. بعد از ساعتی ماندن در این حالت، وقتی بیرون آوردنم دست راستم از آرنج و پای چپم از زانو در همان صحنه تصادف قطع شده بود، سرم شکسته و مهره‌های کمرم آسیب دیده بود و کمر و گردنم بشدت درد می‌کرد. محدثه تأکید کرده:‌ «حالا هم روی تخت بیمارستان روزهایم را می‌گذرانم. سخت است اما می‌گذرانم و باید امروز به زیر تیغ جراحان بروم. قرار بود سال آینده کنکور بدهم خیلی دوست داشتم پزشک شوم اما حالا اینجام روی تخت بیمارستان. شیوا دوست سه ساله‌ام در مدرسه  که در اتوبوس کنار دستم نشسته بود، جان داد. این خاطره‌ها را چگونه از ذهنم پاک کنم؟ مسئولان می‌آیند و می‌روند، وعده می‌دهند. می‌گویند کمک می‌کنیم به دانشگاه بروی اما می‌ترسم حرف‌هایشان برای همین حالا که روی تخت بیمارستانم باشد، می‌ترسم فراموش کنند وعده‌‌هایی را که این روزها به من دادند. با مادر صدیقه صادقی تماس می‌گیرم. دختر 14 ساله‌ای که دست راستش از سرشانه قطع شده است. مادرش می‌گوید: «حال روحی و جسمی‌اش اصلاً خوب نیست و نمی‌تواند حرف بزند. درد شدیدی دارد و بیحال است. »مادر کاملاً کلافه و بی‌حوصله است می‌خواهد تلفن را قطع کند و می‌گوید: «مدام گریه می‌کند؛ از همه چیز حرف می‌زند از آن روز تا حالا خیلی از آن اتفاق حرف می‌زند. »او درباره خواسته‌اش از مسئولان می‌گوید: «مسئولان بیایند ما می‌دانیم چه حرف‌هایی بزنیم.»