اما و اگرهای رابطه ایران و کشور تازه تاسیس آفریقایی
به نظر می رسد که سیاست خارجی کشورمان نسبت به این کشور تازه استقلال یافته ـ که به عنوان صد و نود و سومین کشور عضو سازمان ملل معرفی شده است ـ باید بازنگری شده و فعالانه با در نظر گرفتن همه ملاحظات از پتانسیل های موجود در این زمینه استفاده شود/کشور تازه تأسیس به رغم منابع نفتی توسعه نیافته اش، یکی از فقیرترین کشورهای روی زمین خواهد بود
سرویس بین الملل ـ در حالی که در روزهای گذشته با اعلام استقلال جمهوری سودان جنوبی از سرزمین سودان، این کشور عملا به دو کشور جدید تبدیل شده، پرسشی که در این زمینه پدید می آید، این که موضع ایران در برابر این تحول مهم در آفریقا چه خواهد بود؟
به گزارش «تابناک»، تا پیش از این بخش بندی، سودان بزرگترین کشور مسلمان قاره آفریقا بود که از لحاظ جفرافیایی به گونه ای قرار گرفته است که در این کشور، دو شعبه رود نیل به هم می پیوندند و از آنجا به مصر و سرانجام به دریای مدیترانه ادامه پیدا می کند. به همین دلیل، تسلط این کشور بر منابع آبی، اهمیتی دوچندان به این کشور داده است.
اکنون با توجه به جدایی در این کشور، مردم جنوب این کشور ـ که عمدتا مردمانی با نژاد آفریقایی هستند ـ از مردم شمال ـ که عمدتا عرب نژاد هستند ـ مستقل شده اند، در حالی که نزدیک 80 درصد منابع نفتی این کشور را در سرزمین جنوبی سودان برای خود حفظ کرده اند.
بنا بر این گزارش و به دلیل اهمیت منابع نفتی و آبی سودان جنوبی و همچنین تقابل مردم آفریقایی تبار جنوب با مسلمانان جنوب، خبرها حاکی از این است که رژیم صهیونیستی به شدت به دنبال به رسمیت شناختن این کشور و اعمال نفوذ در این کشور است و گویا، حکومت آینده سودان جنوبی نیز به خاطر ملاحظاتی، روابط خوبی با این رژیم برقرار خواهد کرد.
گفتنی است، تا کنون و تا پیش از اعلام رسمی استقلال این کشور، موضع ایران، نگه داشتن یکپارچگی سودان به عنوان بزرگترین کشور اسلامی در قاره آفریقا بوده است؛ اما اکنون که مردم این کشور و نهادهای بین المللی، استقلال جنوب این کشور را پذیرفته اند، به نظر می رسد که سیاست خارجی کشورمان نسبت به این کشور تازه استقلال یافته ـ که به عنوان صد و نود و سومین کشور عضو سازمان ملل معرفی شده است ـ باید بازنگری شده و فعالانه با در نظر گرفتن همه ملاحظات از پتانسیل های موجود در این زمینه استفاده شود؛ در واقع، هم اکنون و با توجه به واقعیت های موجود، تأکید بر یکپارچگی سودان به نظر می رسد!
ذکر این نکته لازم است که کشور تازه تأسیس سودان جنوبی، به رغم منابع نفتی توسعه نیافته اش، یکی از فقیرترین کشورهای روی زمین خواهد بود. مردم جنوب این کشور تا سال 2005، سال ها علیه مردم شمال می جنگیدند؛ جنگی که با ایجاد توافق نامه در سال 2005، متوقف شد؛ در جنگ های داخلی این کشور، نزدیک دو میلیون نفر کشته شدند.
یکی از مهمانان اصلی جشن استقلال سودان جنوبی، «عمر البشیر»، رئیس جمهور سودان سابق است که از باید وی را رئیس جمهور سودان شمالی نامید.
«آلیان جوپه»، وزیر خارجه فرانسه نیز که در جشن شرکت کرده گفته بود، که می کوشد تا جایی که می شود، از رو در رو شدن با عمر البشیر خودداری کند.
افزون بر این، باید اشاره کرد که رهبران این دو کشور، هنوز بر سر تعیین مرزها به توافقی نرسیده اند و حتی مشخص نیست که درآمدهای نفتی، چگونه بین دو کشور تقسیم خواهد شد!
در روزهای اخیر و در آخرین تحولات بین این دو کشور، نیروهای جنوب و شمال با هم در مرزهای کوهستانی دو طرف با هم درگیر شدند؛ بنابراین، شورای امنیت نیز شب گذشته اعزام هفت هزار سرباز حافظ صلح را به مرز دو کشور تصویب کرد.
به گزارش «تابناک»، تا پیش از این بخش بندی، سودان بزرگترین کشور مسلمان قاره آفریقا بود که از لحاظ جفرافیایی به گونه ای قرار گرفته است که در این کشور، دو شعبه رود نیل به هم می پیوندند و از آنجا به مصر و سرانجام به دریای مدیترانه ادامه پیدا می کند. به همین دلیل، تسلط این کشور بر منابع آبی، اهمیتی دوچندان به این کشور داده است.
اکنون با توجه به جدایی در این کشور، مردم جنوب این کشور ـ که عمدتا مردمانی با نژاد آفریقایی هستند ـ از مردم شمال ـ که عمدتا عرب نژاد هستند ـ مستقل شده اند، در حالی که نزدیک 80 درصد منابع نفتی این کشور را در سرزمین جنوبی سودان برای خود حفظ کرده اند.
بنا بر این گزارش و به دلیل اهمیت منابع نفتی و آبی سودان جنوبی و همچنین تقابل مردم آفریقایی تبار جنوب با مسلمانان جنوب، خبرها حاکی از این است که رژیم صهیونیستی به شدت به دنبال به رسمیت شناختن این کشور و اعمال نفوذ در این کشور است و گویا، حکومت آینده سودان جنوبی نیز به خاطر ملاحظاتی، روابط خوبی با این رژیم برقرار خواهد کرد.
گفتنی است، تا کنون و تا پیش از اعلام رسمی استقلال این کشور، موضع ایران، نگه داشتن یکپارچگی سودان به عنوان بزرگترین کشور اسلامی در قاره آفریقا بوده است؛ اما اکنون که مردم این کشور و نهادهای بین المللی، استقلال جنوب این کشور را پذیرفته اند، به نظر می رسد که سیاست خارجی کشورمان نسبت به این کشور تازه استقلال یافته ـ که به عنوان صد و نود و سومین کشور عضو سازمان ملل معرفی شده است ـ باید بازنگری شده و فعالانه با در نظر گرفتن همه ملاحظات از پتانسیل های موجود در این زمینه استفاده شود؛ در واقع، هم اکنون و با توجه به واقعیت های موجود، تأکید بر یکپارچگی سودان به نظر می رسد!
ذکر این نکته لازم است که کشور تازه تأسیس سودان جنوبی، به رغم منابع نفتی توسعه نیافته اش، یکی از فقیرترین کشورهای روی زمین خواهد بود. مردم جنوب این کشور تا سال 2005، سال ها علیه مردم شمال می جنگیدند؛ جنگی که با ایجاد توافق نامه در سال 2005، متوقف شد؛ در جنگ های داخلی این کشور، نزدیک دو میلیون نفر کشته شدند.
یکی از مهمانان اصلی جشن استقلال سودان جنوبی، «عمر البشیر»، رئیس جمهور سودان سابق است که از باید وی را رئیس جمهور سودان شمالی نامید.
«آلیان جوپه»، وزیر خارجه فرانسه نیز که در جشن شرکت کرده گفته بود، که می کوشد تا جایی که می شود، از رو در رو شدن با عمر البشیر خودداری کند.
افزون بر این، باید اشاره کرد که رهبران این دو کشور، هنوز بر سر تعیین مرزها به توافقی نرسیده اند و حتی مشخص نیست که درآمدهای نفتی، چگونه بین دو کشور تقسیم خواهد شد!
در روزهای اخیر و در آخرین تحولات بین این دو کشور، نیروهای جنوب و شمال با هم در مرزهای کوهستانی دو طرف با هم درگیر شدند؛ بنابراین، شورای امنیت نیز شب گذشته اعزام هفت هزار سرباز حافظ صلح را به مرز دو کشور تصویب کرد.
