نشانه هاي يک نسل جديد ديده نمي شود؛
قطبي بازيگر کدام نقش؟
نگاه به سطح فرهنگي بازيکنان ايراني در روابطشان با مربي، مدير باشگاه و همبازيان، البته هر مربي را در گزينش بازيکن محافظه کار مي کند، اما اين محافظه کاري در تيم ملي زننده و آزاردهنده است.با اين دوست يابي ها و محافظه کاري ها و با اين تقسيم بندي بازيکنان به دو دسته خودي ها و غيرخودي ها، آن نسلي که منتظرش هستيم، هرگز از راه نمي رسد.
پيش از آغاز: تيم ملي در هفته هاي اخير سه بازي دوستانه برگزار کرده است. در اين بازيها پي چه مي گرديم؟ تيم ملي جديد خود را اين روزها با چه روشهايي جستجو مي کنيم؟
به نوشته قدس؛ افشين قطبي قدم در راهي برداشته که پيش از او علي دايي آن را طي کرد و به مقصدش نيز رسيد، مقصدي که جز شکست و از کف دادن همان اعتبار اندک دايي در مربيگري چيز ديگري نداشت. قطبي نيز انگار مي خواهد اعتبار اندکش در مربيگري را به حراج بگذارد.
او همچون دايي در انتخاب بازيکنان تيم ملي دوست يابي مي کند و آنها را که خودي مي داند به تيم ملي فرا مي خواند. مربيان البته حق دارند تيمي هماهنگ را به حضور يکي- دو ستاره که هماهنگي را بر هم مي زنند، ترجيح دهند، اما دايي و قطبي با سؤ استفاده يا سؤ تعبير از اين فلسفه مربيگري، از آن سوي بام افتاده اند و فقط بازيکناني را در تيم خود مي خواهند که براي مربي بازي کند، نه براي تيم.
علي دايي به بهانه تغيير نسل در فوتبال ايران و با ادعاي جوانگرايي، بازيکنان متوسطي را به تيم ملي راه داد و فرصتي که او در اختيار بازيکناني همچون حسن اشجاري، مجيد غلام نژاد، مازيار زارع يا غلامرضا رضايي و... قرار داد، اگر در اختيار بازيکنان مستعدتري قرار مي گرفت، امروز شايد تيم ملي خود را براي جام جهاني 2010 آماده مي کرد.
علي دايي اما انگار بازيکنان را به دو دسته خودي ها و غيرخودي ها تقسيم کرده بود و بداقبالي بود که کم استعدادترها در دسته خودي ها قرار مي گرفتند! افشين قطبي نيز در اين زمينه چندان خوش اقبال نيست. پژمان نوري، محمد نصرتي، عليرضا محمد، فرزاد آشوبي و پيش از اين محسن خليلي براي قطبي خودي محسوب مي شوند.
وقتي اين ايده قطبي در مربيگري که همواره در پي دوست يابي است، با شناخت اندک او از فوتبال ايران ادغام مي شود، تيم ملي را در انتخاب بازيکن دچار مشکلات بسياري مي بينيم. اين محصول شناخت اندک قطبي و شتابزدگي اوست که مهاجمي را با سابقه چند بازي در ليگ برتر به تيم ملي فرا مي خواند يا به مهاجم ديگري دل مي بندد که غيراستاندارد و شلخته بازي مي کند، اما چون به پرسپوليس راه يافته، به چشم قطبي مي آيد.
شايد آنچه در پرسپوليس بر افشين قطبي رفت و سرانجام او را مجبور به کناره گيري از پرسپوليس کرد، حالا به تجربه اي براي قطبي تبديل شده است. او دوست يابي مي کند تا آنچه در پرسپوليس به او گذشت، در تيم ملي تکرار نشود.
نگاه به سطح فرهنگي بازيکنان ايراني در روابطشان با مربي، مدير باشگاه و همبازيان، البته هر مربي را در گزينش بازيکن محافظه کار مي کند، اما اين محافظه کاري در تيم ملي زننده و آزاردهنده است.با اين دوست يابي ها و محافظه کاري ها و با اين تقسيم بندي بازيکنان به دو دسته خودي ها و غيرخودي ها، آن نسلي که منتظرش هستيم، هرگز از راه نمي رسد.
اگر تا امروز در دوره مربيگري دايي و قطبي، نشانه هاي ظهور يک نسل طلايي در فوتبال ملي ايران را نديده ايم، به دليل همين تصميمات عجيبي است که دايي و قطبي اتخاذ کرده اند. نه جانشيني براي علي کريمي يافته ايم و نه جانشيني براي مهدوي کيا، دايي و هاشميان.
بايد مربياني بسيار خوش سليقه تر از دايي و قطبي داشته باشيم تا در تيم ملي ستاره هاي تازه اي ببينيم. مربيان از زاويه هاي مختلف تقسيم بندي مي شوند و از يک زاويه - مربوط به بحث ما- مربيان دو دسته اند: ستاره سازها و ضد ستاره ها.
تيم ملي ايران در مقطعي است که مربي ستاره ساز نياز دارد. آيا افشين قطبي مي تواند اين نقش را بازي کند؟ افشين قطبي اگر بازيگر اين نقش در فوتبال ايران نباشد، هرگز مربي موفقي در تيم ملي لقب نمي گيرد.
تکمله: افشين قطبي در راه جام جهاني 2010 اين احساس را براي عده اي از اهالي فوتبال در ايران پديد آورد که براي صعود به جام جهاني مربيگري نکرد، بلکه حضور در تيم ملي ايران در آن مقطع سرنوشت ساز را فرصتي براي خود تلقي کرد و با کسب نتايجي منطقي و بدون ريسک به آينده مربيگري خود در تيم ملي ايران انديشيد، نه صرفاً به صعود با درصد ريسک بالا و با عملياتي انتحاري. قطبي براي خودش مربيگري کرد، نه براي صعود به جام جهاني و اين فقط يک نظريه است.
قطبي اما حالا بدون شکل دادن يک نسل جديد براي فوتبال ايران، در تيم ملي ايران موفق نخواهد شد و اين بار بايد بازيگر نقشي باشد که ما مي خواهيم. او اين روزها در اين بازيهاي دوستانه تيم ملي دنبال چه مي گردد؟ او بازي در کدام نقش را تمرين مي کند؟
به نوشته قدس؛ افشين قطبي قدم در راهي برداشته که پيش از او علي دايي آن را طي کرد و به مقصدش نيز رسيد، مقصدي که جز شکست و از کف دادن همان اعتبار اندک دايي در مربيگري چيز ديگري نداشت. قطبي نيز انگار مي خواهد اعتبار اندکش در مربيگري را به حراج بگذارد.
او همچون دايي در انتخاب بازيکنان تيم ملي دوست يابي مي کند و آنها را که خودي مي داند به تيم ملي فرا مي خواند. مربيان البته حق دارند تيمي هماهنگ را به حضور يکي- دو ستاره که هماهنگي را بر هم مي زنند، ترجيح دهند، اما دايي و قطبي با سؤ استفاده يا سؤ تعبير از اين فلسفه مربيگري، از آن سوي بام افتاده اند و فقط بازيکناني را در تيم خود مي خواهند که براي مربي بازي کند، نه براي تيم.
علي دايي به بهانه تغيير نسل در فوتبال ايران و با ادعاي جوانگرايي، بازيکنان متوسطي را به تيم ملي راه داد و فرصتي که او در اختيار بازيکناني همچون حسن اشجاري، مجيد غلام نژاد، مازيار زارع يا غلامرضا رضايي و... قرار داد، اگر در اختيار بازيکنان مستعدتري قرار مي گرفت، امروز شايد تيم ملي خود را براي جام جهاني 2010 آماده مي کرد.
علي دايي اما انگار بازيکنان را به دو دسته خودي ها و غيرخودي ها تقسيم کرده بود و بداقبالي بود که کم استعدادترها در دسته خودي ها قرار مي گرفتند! افشين قطبي نيز در اين زمينه چندان خوش اقبال نيست. پژمان نوري، محمد نصرتي، عليرضا محمد، فرزاد آشوبي و پيش از اين محسن خليلي براي قطبي خودي محسوب مي شوند.
وقتي اين ايده قطبي در مربيگري که همواره در پي دوست يابي است، با شناخت اندک او از فوتبال ايران ادغام مي شود، تيم ملي را در انتخاب بازيکن دچار مشکلات بسياري مي بينيم. اين محصول شناخت اندک قطبي و شتابزدگي اوست که مهاجمي را با سابقه چند بازي در ليگ برتر به تيم ملي فرا مي خواند يا به مهاجم ديگري دل مي بندد که غيراستاندارد و شلخته بازي مي کند، اما چون به پرسپوليس راه يافته، به چشم قطبي مي آيد.
شايد آنچه در پرسپوليس بر افشين قطبي رفت و سرانجام او را مجبور به کناره گيري از پرسپوليس کرد، حالا به تجربه اي براي قطبي تبديل شده است. او دوست يابي مي کند تا آنچه در پرسپوليس به او گذشت، در تيم ملي تکرار نشود.
نگاه به سطح فرهنگي بازيکنان ايراني در روابطشان با مربي، مدير باشگاه و همبازيان، البته هر مربي را در گزينش بازيکن محافظه کار مي کند، اما اين محافظه کاري در تيم ملي زننده و آزاردهنده است.با اين دوست يابي ها و محافظه کاري ها و با اين تقسيم بندي بازيکنان به دو دسته خودي ها و غيرخودي ها، آن نسلي که منتظرش هستيم، هرگز از راه نمي رسد.
اگر تا امروز در دوره مربيگري دايي و قطبي، نشانه هاي ظهور يک نسل طلايي در فوتبال ملي ايران را نديده ايم، به دليل همين تصميمات عجيبي است که دايي و قطبي اتخاذ کرده اند. نه جانشيني براي علي کريمي يافته ايم و نه جانشيني براي مهدوي کيا، دايي و هاشميان.
بايد مربياني بسيار خوش سليقه تر از دايي و قطبي داشته باشيم تا در تيم ملي ستاره هاي تازه اي ببينيم. مربيان از زاويه هاي مختلف تقسيم بندي مي شوند و از يک زاويه - مربوط به بحث ما- مربيان دو دسته اند: ستاره سازها و ضد ستاره ها.
تيم ملي ايران در مقطعي است که مربي ستاره ساز نياز دارد. آيا افشين قطبي مي تواند اين نقش را بازي کند؟ افشين قطبي اگر بازيگر اين نقش در فوتبال ايران نباشد، هرگز مربي موفقي در تيم ملي لقب نمي گيرد.
تکمله: افشين قطبي در راه جام جهاني 2010 اين احساس را براي عده اي از اهالي فوتبال در ايران پديد آورد که براي صعود به جام جهاني مربيگري نکرد، بلکه حضور در تيم ملي ايران در آن مقطع سرنوشت ساز را فرصتي براي خود تلقي کرد و با کسب نتايجي منطقي و بدون ريسک به آينده مربيگري خود در تيم ملي ايران انديشيد، نه صرفاً به صعود با درصد ريسک بالا و با عملياتي انتحاري. قطبي براي خودش مربيگري کرد، نه براي صعود به جام جهاني و اين فقط يک نظريه است.
قطبي اما حالا بدون شکل دادن يک نسل جديد براي فوتبال ايران، در تيم ملي ايران موفق نخواهد شد و اين بار بايد بازيگر نقشي باشد که ما مي خواهيم. او اين روزها در اين بازيهاي دوستانه تيم ملي دنبال چه مي گردد؟ او بازي در کدام نقش را تمرين مي کند؟
