مهجوريت پرچم در ايران

يكي از بينندگان سايت «تابناك» در مطلبي با انتقاد از كم‌ يا بي‌توجهي ايرانيان به پرچم كشورمان آورده است:

به علت مسافرت‌هاي گوناگوني که به بسياري از کشورهاي دنيا به ويژه کشور‌هاي اروپايي داشتم و نيز علاقه به برداشت نقاط و نکات مثبت در اين کشورها، متوجه نکته ظريفي شدم که شايد مورد توجه بسياري ديگر از هموطنان قرار گرفته باشد. اين مسأله، وجود تعداد بسيار و چشمگير پرچم‌هاي ملي اين کشور‌ها بر سردر ادارات، شرکت‌ها و بسياري از خانه‌ها بود. اين نکته آنقدر آشكار است که در برخي موارد، همچون جشن‌هاي ملي شايد ديگر نيازي به نصب پرچم از سوي برگزار کنندگان جشن نباشد و حتي مردم به صورت خودجوش، پرچم‌هاي زيادتري را از تراس‌هاي خانه‌هاي خود برافراشته مي‌کنند.

در سفري به ترکيه که در همسايگي خودمان است نيز متوجه شدم ادارات و شرکت‌هاي اين کشور نيز تقريبا در 80 درصد موارد، پرچم کشور خود را بر فراز بام‌ها و يا تراس‌هاي خود برافراشته‌اند. در اين ميان، اقبال ايالات متحده در استفاده از پرچم خود بسيار قابل توجه‌تر است. مردم و مسئولان اين کشور آنقدر به پرچم خود اهميت مي‌دهند که حتي قطع پرچم ملي خود را از قطع و ‌اندازه ديگر کشورها بزرگتر گرفته‌اند تا به اين وسيله پرچم خود را گرامي دارند و در اين مسأله شهره‌اند. تقريبا هيچ فيلم سينمايي آمريکايي وجود ندارد که تصويري برافراشته از پرچم اين کشور نداشته باشد و يا قهرمان داستان، دمي در زير و يا کنار آن قرار نگيرد.

اما مسأله دلخراش و تا حدودي مشکوک در کشور خودمان است. کافي لست نگاهي به خيابان‌ها و شهر خود بيندازيم؛ براي مثال در تهران که پايتخت کشورمان است، اگر تعداد محدودي پرچم‌هاي ايران در کنار پرچم‌هاي شهرداري بر فراز بزرگراه‌ها نبود، شايد تعداد پرچم‌هاي برافراشته و در ديد عموم به صد عدد محدود مي‌شد. تقريبا کمتر وزارتخانه و يا سازمان دولتي است که پرچم‌هاي وزيني از کشورمان را بر سردر، بام و يا ورودي خود نصب کرده باشد و اگر هم سازماني اين کار را کرده باشد، گاه ‌اندازه اين پرچم‌ها در سايز پرچم‌هاي دستي است که هيچ‌گونه جلوه اي ندارد و بيشتر به يک رفع مسئوليت شبيه است. همچنين گاه ديده مي‌شود که به علت بي‌توجهي به اين مسأله گاه پرچم رنگ و رو رفته‌اي از کشورمان برافراخته شده است که نشان از بي توجهي کامل به اين مسأله دارد. وجود پرچم کوچک و رنگ پريده ايران در حيات مدرسه، هميشه برايم يادآور مظلوميت اين سمبل ملي و ايراني‌مان بود. البته بعد‌ها در دانشگاه از لطف ديدن همان پرچم رنگ و رو رفته نيز محروم بوديم. آخر مگر عوض کردن چند پرچم ملي کشورمان در هر فصل چه هزينه گزافي بر سازمان‌هاي دولتي و شرکت‌ها مي‌گذارد؟

هر ساله هزاران بار توسط مسئولان و رسانه‌ها، سخن از اتحاد و همبستگي ملي مي‌کنيم و در عمل حتي به کوچکترين سمبل اتحاد ملي خود، اينچنين بي توجه هستيم. گاه آرزو مي‌کنم کاش به‌اندازه اي که ملت ما در ايام عاشورا و يا نيمه شعبان به صورت خودجوش و زيبا پرچم عزا و جشن نصب مي‌کنند، اي کاش پرچم‌هاي ملي خود را نيز در جشن‌هاي ملي (و چه بسا هميشه) نصب مي‌کردند. شايد بجا باشد به جاي صرف ميليوني بودجه کشور در راستاي برگزاري نشست‌ها و سمينارهاي اتحاد ملي که شرکت کنندگان در آن را عده محدودي تشکيل مي‌دهند، به تهيه و توزيع هزاران پرچم ملي کشورمان در ميان ادارات و شهروندان بپردازيم تا با ديدن اين پرچم‌ها در معابر عمومي و بر بام‌ها هر لحظه به ياد خود بياوريم که در زير يک پرچم و به عنوان يک ملت زندگي مي‌کنيم. البته جا دارد از شهرداري تهران به عنوان تنها نهادي که قدري به اين مسأله توجه داشته است، تشکر کنم و خسته نباشيد بگويم.